Do mnie również książka dzisiaj dotarła! Dziękuję!!! i zabieram się do czytania :)

Do mnie również książka dzisiaj dotarła! Dziękuję!!! i zabieram się do czytania :)

Pysznie! Ale radocha przy piątku :D

Pysznie! Ale radocha przy piątku :D

bardzo dziękuję!!!!! gratuluję wszystkim i nie mogę się doczekać książki :)

bardzo dziękuję!!!!! gratuluję wszystkim i nie mogę się doczekać książki :)

Jejku, dziękuję serdecznie :D Bardzo, bardzo się cieszę i gratuluję pozostałym zwycięzcom ;)

Jejku, dziękuję serdecznie :D Bardzo, bardzo się cieszę i gratuluję pozostałym zwycięzcom ;)

Gratuluję!:)

Gratuluję!:)

Zwyciężyli:

Agata-Adelajda
Małgorzata Śnigurowicz
podubraniem
skumperlak
Catalina

Gratuluję!

Zwyciężyli:

Agata-Adelajda
Małgorzata Śnigurowicz
podubraniem
skumperlak
Catalina

Gratuluję!

Konkurs zakończony!
Wyniki wkrótce.

Konkurs zakończony!
Wyniki wkrótce.

Michael Cunningham uważany jest za jednego z najciekawszych i najbardziej popularnych współczesnych pisarzy nie tylko amerykańskich, ale także na całym świecie. Autor wstępów do książek, scenariuszy filmowych, a przede wszystkim powieści, z których dwie doczekały się już ekranizacji. Pierwsza z nich to „Dom na krańcu świata”, opowiadająca historię wielkiej przyjaźni dwóch mężczyzn, którzy po latach spotykają się w Nowym Jorku. Film w reżyserii Michaela Mayersa, z Colinem Farrelem i Robinem Wright Pennem w rolach głównych, odniósł umiarkowany sukces. Drugim z zekranizowanych utworów są „Godziny” – najbardziej znana powieść Cunninghama, nagrodzona Pulitzerem oraz PEN/Faulkner Award. Film wyreżyserował Stephen Daldry, a główne role zagrali fenomenalna Meryl Streep (jako Clarissa Vaughn), Julianne Moore (jako Laura Brown) i Nicole Kidman (jako Virginia Woolf). Film otrzymał dwa Złote Globy (za „najlepszy film” i „najlepszą kobiecą rolę pierwszoplanową” dla Nicole Kidman), a także Oscara dla najlepszej aktorki (Nicole Kidman). Cunningham jest również współautorem scenariusza do filmu „Wieczór”, w którym jedną z głównych ról zagrała wspomniana już wcześniej Meryl Streep.

Czy znam twórczość Michaela Cunninghama? Odpowiedź na to pytanie zależy od interpretacji i rozumienia słowa „znać”. Czy znać twórczość danego pisarza znaczy tyle, co przeczytać jedną jego powieść? A może poznać dorobek twórczy autora to zaznajomić się z większością lub wszystkimi jego utworami? Przychylam się bardziej ku temu drugiemu. Wiadomo przecież, że nie czytamy wszystkich książek każdego autora, bo na przykład dotychczas przeczytane jego utwory nie przypadły nam do gustu. Poza tym nikt nie żyje tak długo, by tego dokonać. Zazwyczaj gruntownie poznajemy tylko naszych ulubionych pisarzy lub tych, których jesteśmy zmuszeni znać od początku do końca (np. w szkole, czy na studiach). Resztę pisarzy poznajemy jedynie pobieżnie. Cunningham jest dla mnie właśnie takim autorem. Czytałam jedynie „Godziny” i oglądałam ich ekranizację.

Wakacje po pierwszej klasie gimnazjum spędzałam nad morzem, w Helu. Gdy wracałam stamtąd pociągiem (mieszkam bardzo daleko od morza, więc taka podróż trwa od 9 do 10 godzin), nudziłam się niemiłosiernie, ponieważ skończyły mi się wszystkie książki, które zabrałam ze sobą w podróż. Znudzona do granic możliwości sięgnęłam po powieść, którą przedtem czytała moja mama i była nią absolutnie zachwycona. Były to właśnie „Godziny” Cunninghama, dzięki którym ta dłuuuuuuuga podróż wydała mi się o wiele przyjemniejsza.

„Godizny” to powieść inspirowana życiem i twórczością znanej pisarki Virginii Wollf. Cunningham umieścił akcję książki w różnych okresach XX wieku. Losy głównych bohaterek – Clarissy Vaughan i Laury Brown – przeplatają się z wątkami zaczerpniętymi z biografii pisarki. Clarissa mieszka we współczesnym Nowym Jorku, gdzie pracuje jako wydawca, Laura zaś jest gospodynią domową, która nie znajduje szczęścia ani w małżeństwie, ani w wykonywaniu swojej roli. Dwie różne kobiety, dwa różne czasy i to samo pragnienie szczęścia, to samo poszukiwanie radości życia, ten sam bunt przeciwko oczekiwaniom innych…

Przyznam szczerze, że „Godziny” nie należą do książek, które zachwyciły mnie od pierwszej strony i które pokochałam całym sercem. Czytając tą książkę miałam bardzo mieszane uczucia. Pamiętam, że styl pisania autora średnio mi się spodobał, jednak wydaje mi się, że to przez fakt, iż byłam wtedy bezgranicznie zafascynowana twórczością osiemnastowiecznych, angielskich pisarzy i jedynie ich styl mi się podobał. Szybko mi to minęło i gdy teraz przeglądam tą powieść, nie mam w tej kwestii autorowi nic do zarzucenia, a wręcz przeciwnie – jego styl bardzo mi się podoba. Cała powieść zrobiła na mnie jednak wtedy średnie wrażenie: bardziej pozytywne niż negatywne, ale też nie piorunujące. Były momenty i wątki, które mnie zachwyciły. Pojawiły się postaci, które pokochałam i ich uczucia, które podzielałam. Ale były też niestety fragmenty, które były dla mnie nudne, niezbyt porywające, zupełnie wyprute z emocji. Film za to okazał się jedną z najlepszych ekranizacji, jakie w życiu widziałam. Ogromne wrażenie zrobiła na mnie przede wszystkim gra aktorów. Film wstrząsnął mną, tak samo jak książka, jednak wywołał też bardzo wiele innych emocji i dlatego oceniam go bardzo na plus.

Mimo że „Godziny” podobały mi się średnio, to nic nie poradzę na to, że dalej jakoś tak dziwnie ciągnie mnie do twórczości tego autora. Gdy usłyszałam o premierze „Nim zapadnie noc”, od razu zainteresowałam się tą książką. Po części dlatego, że spodobała mi się okładka, a po części dlatego, że jest ona świetnie reklamowana, ale przede wszystkim dlatego, że dawno żaden opis z tyłu okładki i tematyka nie zainteresowały mnie do tego stopnia. Ten konkurs sprowokował mnie, bym odpowiedziała sobie na pytanie: dlaczego właściwie chcę dać Cunnighamowi drugą szansę? Wydaje mi się, że to dlatego, iż niektóre aspekty jego twórczości szalenie mi się podobają. Chodzi mi tutaj głównie o tematykę jego książek, która jest zazwyczaj dosyć kontrowersyjna, a ja uwielbiam takie tematy. Lubię powieści wstrząsające, pobudzające do myślenia, które zostawiają w mojej pamięci trwały ślad na długie, długie lata. Tak właśnie było z „Godzinami” – zapamiętałam je na długo, chociaż nie zrobiły na mnie kolosalnego wrażenia. Jednak to nie wszystko. Jest jeszcze parę powodów, dla których wciąż interesuję się tym autorem. Nie będę ukrywać, że nie bez znaczenia pozostaje dla mnie fakt, iż Cunningham jest gejem i jego utwory zawierają liczne wątki homoseksualne, a naprawdę uwielbiam je w literaturze. „Godziny” również zawierają taki wątek (jeden z głównych bohaterów – Richard jest orientacji homoseksualnej), dlatego zostały nagrodzone „Gay, Lesbian, Bisexual, and Transgendered Book Award”, przyznawanej książkom zawierającym taką tematykę. Jest jednak jeszcze coś. Jeden malutki powód. Cunningham to pisarz nagradzany, bardzo znany i chętnie czytany. W związku z tym czuję pewien niedosyt, bo lektura „Godzin” nie do końca mnie przekonała. Chciałabym poznać coś jeszcze, by ostatecznie zaspokoić ten „głód” i wyrobić sobie odpowiednią opinię na temat tego pisarza. Kto wie, może „Nim zapadnie noc” okaże się tym utworem, który ostatecznie utwierdzi mnie w przekonaniu, że Cunningham rzeczywiście zasługuje na miano wybitnego twórcy? Być może zakocham się w tej książce, jak wielu ze innych czytelników? Nie wiem, naprawdę. Wiem jedynie, że nie chcę jeszcze kończyć swojej przygody z tym autorem. Wierzę, że ma mi on jeszcze wiele do pokazania i zaoferowania.

Michael Cunningham uważany jest za jednego z najciekawszych i najbardziej popularnych współczesnych pisarzy nie tylko amerykańskich, ale także na całym świecie. Autor wstępów do książek, scenariuszy filmowych, a przede wszystkim powieści, z których dwie doczekały się już ekranizacji. Pierwsza z nich to „Dom na krańcu świata”, opowiadająca historię wielkiej przyjaźni dwóch...