Aj, aj... Nawet nie pomyślałam, że ktoś to przeczyta. Ale dziękuje i gratuluje pozostałym.

Aj, aj... Nawet nie pomyślałam, że ktoś to przeczyta. Ale dziękuje i gratuluje pozostałym.

Dziękuję i brawa dla innych :3

Dziękuję i brawa dla innych :3

Dziękuje bardzo za wyróżnienie, naprawdę jestem prze szczęśliwa :)!

Gratuluję także pozostałym wygranym, chociaż wszyscy mieliście świetne prace :)).

Dziękuje bardzo za wyróżnienie, naprawdę jestem prze szczęśliwa :)!

Gratuluję także pozostałym wygranym, chociaż wszyscy mieliście świetne prace :)).

Muszę przyznać, że jestem pod ogromnym wrażeniem wszystkich tych świetnych opowiadań. Naprawdę żałuję, że nie mogę nagrodzić więcej osób, bo Wasze historie w pełni zasługują na nagrody!

Zwyciężyli:

Little_Raven
Odd
VanChan

Gratuluję!

Muszę przyznać, że jestem pod ogromnym wrażeniem wszystkich tych świetnych opowiadań. Naprawdę żałuję, że nie mogę nagrodzić więcej osób, bo Wasze historie w pełni zasługują na nagrody!

Zwyciężyli:

Little_Raven
Odd
VanChan

Gratuluję!

Konkurs zakończony.
Wynki ogłoszę niedługo.

Konkurs zakończony.
Wynki ogłoszę niedługo.

Ojej no faktycznie dni mi się pomyliły, myślałam że dziś 30 haha
Miazga xD

Ojej no faktycznie dni mi się pomyliły, myślałam że dziś 30 haha
Miazga xD

Warto czasem popatrzeć na datę zakończenia konkursu. Prace można było zgłaszać do wczoraj :-)

Warto czasem popatrzeć na datę zakończenia konkursu. Prace można było zgłaszać do wczoraj :-)

W domu panowała gorąca atmosfera, zbierało się na kłótnię. Właśnie wróciłam z komisariatu razem z rodzicami, byłam roztrzęsiona i zrozpaczona.
- Jak mogłaś ?! Córciu kupujemy ci wszystko co tylko zapragniesz… A ty co robisz?! – Krzyczała i płakała mama.
Milczałam uparcie wprawiając rodziców w szał.
- Clary, mama mówi coś co ciebie! – Mówił z furią w głosie ojciec pocieszając moją rodzicielkę.
Nie odpowiedziałam, bo i po co? Oni i tak by nie zrozumieli.
- Jak mogłaś zostać?! …. – Szloch - Uczysz się dobrze masz wszystko wszy… - Kolejny szloch – Wiesz kim się stałaś?! Jesteś prostytutką zwyczajną prostytutką!
Caleb uspokajał i uciszał żonę.
- Słonko ja z nią porozmawiam. Uspokój się – Szeptał jej do ucha.
A ja? Stałam zszokowana słowami mojej zawsze życzliwej i kochającej mamy. W końcu dotarło do mnie co robiłam przez ten rok. Wystarczyło tyle, żeby mi wykrzyczano prosto w twarz iż jestem zwyczajną dziwką. I to własna mamusia mi to uświadomiła. Rozpłakałam się. Jak to się zaczęło? Już nawet nie pamiętam.
Coś piknęło na stoliku. Mój laptop. Pewnie wiadomość od mojej przyjaciółki Niny. Już chciałam podejść kiedy tata chwycił mnie za rękę.
- Nie teraz! W tej chwili prowadzisz z nami ROZMOWĘ i nie życzę sobie takiego olewania nas! - Wrzeszczał Caleb.
Stałam w miejscu i czekałam aż skończy się mój proces. Chciałam ich przeprosić, pragnęłam tego ale to by się na nic nie zdało. Więc czekałam dalej. Mijały sekundy, minuty …
- Zawiedliśmy się na tobie Clarisso. – Powiedział w końcu zrezygnowany ojciec - Umówiliśmy nas na terapię grupową z psychologiem. Na jutro po południu. Może będziesz bardziej skłonna do rozmowy, ponieważ my już nie wiemy jak do ciebie dotrzeć.
Wyszli z salonu. Od razu podeszłam sprawdzić gadu gadu. Jak się domyślałam tak też było, pisała Nina z wiadomością o jakimś nowym konkursie, w którym główną nagrodą była książka. Uwielbiałam startować w różnych konkursach dlatego zaraz wzięłam się za czytanie zasad. Był to konkurs na stronie lubimyczytac.pl, zadaniem było napisać jakąś historię ze śmieciami… zaczęłam czytać pomysły innych czytelników. W głowie zabłysnął mi pewien plan .
Nagle zerwałam się na nogi . porwałam laptopa w ręce i w podskokach pobiegłam do swojego pokoju. Włączyłam muzykę na cały regulator i rozpoczęłam nakrywanie jakimiś starymi kocami moich rzeczy. Następnie pobiegłam po węża od ogrodu, odkręciłam wodę, przełożyłam przez okna mojego pokoju , po czym sama wskoczyłam do niego.
Moi rodzice wbiegli do mnie, podczas gdy ja lałam wodą po całym moim pokoju i się śmiałam.
- Co robisz ?! – wrzeszczeli.
- Zaczynam moje życie od nowa – odkrzyknęłam i wpadłam w następny szał śmiechu.
Nic nie zrozumieli.
Podbiegłam do nich szybko z laptopem i pokazałam konkurs. Zmarszczyli brwi.
- Nadal nic nie rozumiem – powiedziała mama. Tata jej przytaknął.
Wywróciłam oczami i pośpieszyłam z wyjaśnieniem.
- Oczyszczam mój pokój ze śmieci! Największe odpady jakie mój pokój posiada - to moje grzechy! Oczyszczam go z grzechów! – Powiedziałam i znów zaczęłam się śmiać.
Mama otarła oczy z łez, popatrzyła się na mnie i także zaczęła chichotać i tańczyć po pokoju.
Ojciec nie wiedział co zrobić.
- Przepraszam Was za to wszystko co się zdarzyło! - Krzyczałam wesoła – Skończyłam już z tym i zamierzam od nowa zacząć swoje życie. Pozytywnie. Dołącz się do nas tato! Razem pożegnamy mój wcześniejszy beznadziejny los i wyczyścimy wszystko! – I polałam go wodą.
- Ale ściany! Plamy będą!
- Przefarbujemy je za moje pieniądze! No chodź!
Ojciec speszony dołączył do mnie i mamy. Wariowaliśmy, krzyczeliśmy i śpiewaliśmy aż wszystko było w wodzie.
Potem jeszcze wyrzucaliśmy do śmieci moje ubrania i wszystko co kupiłam za pieniądze z mojej dawnej „pracy”. Następnie wszystko wytarliśmy i dokładnie sprzątnęliśmy.
Pierwszy raz od wielu lat poczułam się czysta jak łza i to było piękne.
* * * * * * *
Drrrryn. Drrryn
Ktoś dzwonił do drzwi.
Byłam sama w domu więc poszłam zobaczyć kim jest owy gość. Z uśmiechem na twarzy otworzyłam. I… zobaczyłam mojego dawnego chłopaka który ze mną zerwał przez tą cała sytuację z puszczaniem się. Nadal go bardzo kochałam i omal się nie rozpłakałam.
- Hej. Podobno zdecydowałaś się zmienić swoje życie? – Kurcze o co mu chodziło? Od razu bez wstępów przychodzi tu i takie pytania mi zadaje.
- Yyy no w sumie tak … ale skąd o tym do licha wiesz? – Spytałam zdziwiona jego zachowaniem.
- Ostatnio jak tędy przechodziłem widziałem przez okno jak wywalałaś mnóstwo rzeczy i wiesz chyba zgłupiałem bo poszedłem poszperać w twoim śmietniku…
- Grzebałeś w moich śmieciach?! – Zaczerwienił się. Oh jakie to było słodkie.
- No tak z ciekawości i wiesz wyczytałem bardzo dużo rzeczy z nich – powiedział.
- Taak? A niby jakich?
- A takich że kończysz z TAMTYM życiem.
- Jak to wyczytałeś? – zapytałam zbita z tropu.
- Wszystko co kupiłaś za pieniądze Hmm… które zarobiłaś lekko mówiąc wyrzuciłaś. Więc… chyba że źle odczytałem i no… - Plątał się w słowach a ja szczerzyłam się jak jakiś kundel. – To prawda?
- No cóż powiem Ci że nieźle umiesz czytać w odpadach – Roześmiałam się i przypomniałam sobie konkurs na lubimyczytac – Wiesz śmiecie mogą dużo powiedzieć o ich właścicielu. Niedawno się o tym sama dowiedziałam.
- To może jak tyle się zdarzyło przez ten czas co nie rozmawialiśmy za sobą, opowiesz mi o tym na spacerze, na który teraz się wybierzemy? – spytał z tym swoim uśmiechem amanta filmowego.
- Może, może – zaśmiałam się.
Łącząc z nim ręce wyszłam w sam środek blasku słońca.

W domu panowała gorąca atmosfera, zbierało się na kłótnię. Właśnie wróciłam z komisariatu razem z rodzicami, byłam roztrzęsiona i zrozpaczona.
- Jak mogłaś ?! Córciu kupujemy ci wszystko co tylko zapragniesz… A ty co robisz?! – Krzyczała i płakała mama.
Milczałam uparcie wprawiając rodziców w szał.
- Clary, mama mówi coś co ciebie! – Mówił z furią w głosie ojciec...

Niedobry człowiek, bardzo niedobry. Żeby tak traktować starszą panią. Przegonił mnie. Niedobry człowiek. Dobrze, że potem sobie poszedł, i mogłam znowu zdobyć skarby dla moich kotków. Cały worek znalazłam, nieuszkodzony, łatwiej nieść. Och już dom jak dobrze, już nie mam takiej siły jak kiedyś. Dawniej to ja bym go przegoniła, ale teraz. Jeszcze cztery schodki. Łup uff, łup uff, łup uff, łup uff. Źle staremu na świecie, oj źle. Kotki, wróciłam i przyniosłam coś dla was. Dobrze, dobrze, nie pchajcie się, każdy coś dostanie, co my tu mamy? Ale tu tego. Skorupki po jajkach, to w dużym pokoju w pierwszym korytarzyku , tak tak, to tu. Och jaki śliczny flakonik, to damy na okno, ładnie się będzie błyszczało w słońcu, tak tak, bardzo ładnie. Drewienko, oj to trzeba na górę wejść, oj coraz ciężej, starość nie radość. Tak tak, drewienko tutaj, porządek musi być, idźcie kotki, zaraz wam mamusia coś da, zaraz, idźcie, nie przeszkadzajcie. Ufff zlazłam, co tu dalej, o fuu skórka od banana, to do łazienki, tak tak, do łazienki, o. Blup. Jeszcze jedna, oj fu, co ci ludzie teraz jadają. Blup. Co tam, jakieś papiery i książeczka jakaś, to do biblioteczki, tak tu, ooop wrzuciłam na samą górę, ale mi się udało. Dalej, dalej, bo kotki czekają. Ziemniaczki, dobre, czemu je wyrzucili, dobre. Dobrze, że tu były, zapasy się kończą, będę musiała pójść jutro pod restauracje, tam dużo jedzenia, tak tak i dobre. O to jakieś pulpeciki, będą kotkom smakować, tak tak, mamusia zaraz wam nałoży do miseczki, tylko już skończy przeglądać co tu jest, tak tak. Oj jakie to miłe i mięciutkie, to będzie dobre do łóżka, kości bolą, a to takie mięciutkie i miłe, będzie mi się dobrze spało dziś, tak tak. Jakieś śrubki, gwoździki, to do kuchni, tak tak, do kuchni, tam mąż trzyma, te wszystkie swoje przydasie, to to też mu się przyda jak wróci, tak tak. To już piętnaście lat jak odszedł. Ale wróci przecież, to to będzie mu potrzebne. Jej cały obrazek, i jak ładnie oprawiony, tak tak, taka ładna pani, i to świecące serce na piersi, ładny obrazek, czego to ludzie nie wyrzucą, nawet szybka cała, powieszę sobie nas łóżkiem, tu na tej wystającej żerdce. Pięknie wygląda, tak tak, śliczny. Och kotki zapomniałam o was, już wam nakładam. Ładnie wyjadłyście, o zobaczcie jakie pulpeciki dla was mam, o. Jedzcie, tylko nie wchodźcie do miseczki wszystkimi sześcioma łapkami. Jedzcie ładnie, a ja się położę. Zmęczyłam się, tak odpocząć mi trzeba, tak tak, odpocząć.

W dniu dzisiejszym, w mieszkaniu na ul. Partyzantów zostały znalezione zwłoki Leokadii K. Zwaliła się na 82 letnią kobietę pryzma śmieci. Staruszka, od piętnastu lat wdowa po Panu Michale O., który zginał w dość dziwnych okolicznościach, od kilkunastu lat musiała gromadzić odpadki z pobliskich śmietników. Sąsiadów zaniepokoił rumor jaki wywołały przewracające się nieczystości. Wezwano na miejsce policje, która zawiadomiła straż pożarną. Strażacy z dużym trudem wyważyli, dobrze opancerzone drzwi do mieszkania. Po zabraniu zwłok Pani Leokadii, firma sprzątająca wywiozła siedem kontenerów śmieci i wszelkich nieczystości. Ludzie z zakładu dezynsekcji powiedzieli, że jeszcze nie spotkali się z tak niesamowitą ilością karaluchów i prusaków. Ich zdziwienie budziło to, że robactwo nie rozeszło się po całym budynku, a znajdowało się tylko w tym 100 metrowym mieszkaniu. W barłogu na którym sypiała staruszka, znaleziono blisko dwieście tysięcy złoty. Można powiedzieć, że staruszka spała na pieniądzach. Jak się dowiadujemy w swoistej biblioteczce Pani Leokadii, znaleziono tomik poezji miłosnej Pana Michała Odorowskiego z 1918 roku. Jest to prawdopodobnie jedyny ocalały egzemplarz. Władze gminy postanowiły, albowiem pani Leokadia nie miała spadkobierców, że za znalezione pieniądze, w trzy pokojowym mieszkaniu Pani Leokadii zostanie urządzone mini przedszkole.

-Dziś chcieliśmy porozmawiać, na temat niedawno odnalezionego, tomiku poezji miłosnej Pana Michała Odorowskiego zatytułowanego „Wszystkie moje kotki”.
-Tak, z tą książeczką wiąże się niesamowita historia.
-Czy mógłby ją nam przybliżyć?
-Z przyjemnością. Otóż wiersze te Pan Michał napisał dla swojej największej i nieodwzajemnionej miłości Panny Leokadii Kartoflickiej, dziedziczki niewielkiego, choć jak na tamte czasy całkiem sporego, wartego około dwustu tysięcy złotych, majątku. Pan Michał, był zarządcą, a właściwie można by powiedzieć złotą rączką, zatrudnionym w owym majątku. Był on oczywiście szlachetnie urodzony, ale bardzo niskiego stanu, związek byłby więc mezaliansem. Ale jak to się mówi, serce nie sługa. Dziedziczce jednak nie amory były w głowie. Zajmowała się ona udzielaniem pomocy i schronienia partyzantom, oraz gromadziła najprzeróżniejsze skarby i pamiątki, które owi partyzanci woleli pozostawić pod pieczą Panny Leokadii. Wszystko udawało jej się zrobić dzięki sprytnie ukrytym trzem pomieszczeniom na tyłach dworku. Sprytna Panienka bowiem od frontu gościła zaborców, którzy byli doskonałą zasłoną dla jej działań. Panna Leokadia była też miłośniczką kotów, trzymała zwykłe koty i posiadała dość bogatą kolekcję kotów rasowych. Ale zdarzył się wypadek, kiedy w jednym z tajnych pomieszczeń wieszała obraz matki boskiej, pozostawiony tam przez jednego z partyzantów, przewrócił się na nią stos kufrów, w których były przechowywane skarby. Miała wtedy zaledwie 28 lat. Przebywający w majątku zaborcy zaniepokojeni przedłużającą się nieobecnością gospodyni, zaczęli jej szukać i tak trafili na sekretne pomieszczenia. Podobno wywieziono siedem wielkich kufrów wypełnionych złotymi i srebrnymi precjozami. Sam dworek zaś spalono wraz z kotami, a na jego miejscu postawiono ochronkę dla sierot. Pan Michał nie mógł się otrząsnąć po śmierci ukochanej Leokadii, stąd pewnie ucieczka do Francji, między innymi ten tomik poezji, który do tej pory uważaliśmy za zaginiony, a nawet za trochę mityczny, i w końcu samobójstwo popełnione piętnaście lat po jej śmierci.
-Rzeczywiście niesamowita historia, dziękujemy panu za przybycie do studia i podzielenie się z nami tą opowieścią.

Niedobry człowiek, bardzo niedobry. Żeby tak traktować starszą panią. Przegonił mnie. Niedobry człowiek. Dobrze, że potem sobie poszedł, i mogłam znowu zdobyć skarby dla moich kotków. Cały worek znalazłam, nieuszkodzony, łatwiej nieść. Och już dom jak dobrze, już nie mam takiej siły jak kiedyś. Dawniej to ja bym go przegoniła, ale teraz. Jeszcze cztery schodki. Łup uff, łup...

Nie tak wyobrażała sobie dzisiejszy dzień: uciekająca z królewskiej biblioteki oskarżona o kradzież i usiłowanie morderstwa. Pięknie!
A do tego na dokładkę jeszcze się musiał do niej przyplątać ten niedouczony introligatore...porażka na całej linii! Brakuje jeszcze by się zgubili w tej pętli korytarzy. a to było całkiem prawdopodobne, patrząc na fakt, że swój ,,genius loci" zgubiła podczas ucieczki, więc w sumie szła na chybił trafił; byle jak najdalej od żołnierzy Jej Królewskiej Mości.
Niespodziewanie, oboje z krzykiem wpadli do niekończącego się dołu by ostatecznie wylądować na czymś lepkim i roztaczającym dość specyficzną woń.

- Ile razy mówiłem że ja będę nas prowadzić... widzisz czym to się skończyło. Dawno już bylibyśmy poza biblioteką a tak musiałaś się wtrącić i widzisz jaki jest tego skutek.
- Nie prosiłam się o pomoc.- odpowiedziała zirytowana i spojrzała przed siebie.

Cóż widok który rozpościerał się nie wyglądał zachęcająco.
Praktycznie rzecz ujmując, bardziej mu było do krajobrazu księżycowego niż do typowej ziemskiej lokalizacji.
Wszędzie walały się różnego rodzaju przedmioty ,ale wszechogarniającym kolorem była szarość, tak jakby miejsce to
non stop było zasnute swego rodzaju mgłą o specyficznej barwie, która nadawała mu dość obcy wygląd.

- A tak w ogóle wiesz gdzie jesteśmy? - zapytała się dziewczyna otrzepując się z resztkek odpadków.
- Prawdopodobnie tak. To miejsce mi przypomina jeden z opisów z Historiqa Alteris, którą kiedyś czytałem ...
- Czego ty nie czytałeś...- mruknęła posępnie
- ...przebywamy prawdopodobnie na Królewskim Śmietnisku czyli Qaratum.
- Czyli w skrócie na wysypisku.
- Dokładnie, z tym ,że nie jest ono takie jak ci się wydaje.
- A co może być nadzwyczajnego w stercie śmieci? Chyba każdy śmieci tak samo co nie?
- Nie zupełnie. Widzisz wasze śmiecie jednak różnią się znacząco... Cóż, mam tu na myśli fakt iż ludzie nie wyrzucają do kosza nieudanych eliksirów, uszkodzonych zaklęć czy niedokończonych potworów. U nas jest to na porządku dziennym. Oprócz zwykłych śmieci są te ,,magiczne" i mam tylko nadzieje, że nie znajdujemy się w ich sektorze...
- Bomba, brakuje tylko by nas zaatakował jakiś śmieciowy potwór! Nie dość że gonią nas żołnierze to jeszcze musimy się taplać w ....

Nie dokończyła mówić. Coś oślizgłego zaczęło ich ściągać w dół. Czuła się jakby wciągało ją jakieś bagno, ale to był absurd.
Tu były tylko i wyłączne odpady. Mimo to nie mogła złapać tchu by krzyczeć o pomoc.
Wtem usłyszała za sobą głos:
- Gremliny, paskudne szczury. Macie szczęście, że obok przechodziłem i was zobaczyłem bo byście przepadli na zawsze pod tymi śmieciami jak wielu moich kolegów. A sądząc po zachowaniu twojego przyjaciela, nieźle was wystraszyły. A właściwie kim jesteście, dzieciaki?- zapytał ich nieoczekiwanie, zaciekawiony nieznajomy
- O przepraszam ja jestem pełnoletnia... .- odpowiedziała szybko Ceris, przy czym usłyszała złośliwą uwagę introligatore...
- W swoim świecie. U nas jeszcze trochę ci brakuje.....
- Nic ci do tego - odrzekła cicho po czym dodała głośno kierując słowa na nieznajomego:- Nie znam Ciebie i nie wiem jakie są twoje zamiary. Dlaczego więc mamy ci wyjawić kim jesteśmy i co nas tu sprowadza?
- Cóż, może dlatego by uniknąć stryczka, bo po was widać że coś zbroiliście grubego. Nawet tutaj w podziemiach doszły nas słuchy o dwójce zbiegów, którzy okradli królewską bibliotekę unosząc z sobą bardzo cenny manuskrypt i raniąc bibliotekarza...
- Sam się prosił...- dodała pod nosem
- Co tam mruczysz dziewczyno? - zapytał znienacka nieznajomy
- Wydaje ci się - odpowiedziała po czy dodała już łagodniej - Umówmy się tak: ty nam wyznasz kim jesteś to i my ci powiemy wszystko. Umowa stoi?
Nieznajomy uśmiechnął się tajemniczo. Jeszcze raz spojrzał na obydwoje po czym rzekł:
- Jestem Ash. Jak widzicie jestem panem tych ziem.
- Czyli jesteś śmieciarzem? - zapytała zniecierpliwiona
- Lepiej brzmi: Gubernator Quaratum, ale tak, jestem śmieciarzem. Jednak miejsce to jest nie tylko wysypiskiem,ale również.....
- ...azylem dla wszelkiego rodzaju szumowin, zbiegów i typów z pod ciemnej gwiazdy z całego królestwa - dopowiedział Sepris
- Ja bym to ujął innymi słowami. Quaratum jest miejscem dla różnego rodzaju odrzutków. - po czym kontynuując dodał - Jednak to co tutaj jest najważniejsze to śmieci.
Z różnych światów i krain przybywają właśnie tu. Pozornie nic nie znaczą, ale jeśli przyjrzeć im się lepiej można odkryć niesamowite sprawy. - po czym wzią do ręki zepsutą porcelanową lakę która ku zdumieniu Ceris i Seprisa dotąd bezwładna zaczęła mrugać oczami i tańczyć ku ich zdumieniu, by po chwili rozpaść się w nicości pozostawiając tylko popiół.
- Nie mówiłeś że jesteś Nekromatą - powiedział Sepris
- Bo nie jestem Nekromatą; w typowym tego słowa znaczeniu.
Ja nie ożywiam ludzi lecz przedmioty i wspomnienia ludzkie w nich zamknięte.Jestem Nekroaihe.
- No tak tylko brakowało byśmy spotkali nekromatę-śmieciarza!
Po prostu wspaniale! - pomyślała poirytowana Ceris przyglądając się im obydwu a szczególnie Ash'owi- przewodnikowi po tym dość specyficznym miejscu. Jednak nie mogła mu zarzucić złej woli.
Raz:nie zabił ich jeszcze
Dwa: przyznał się do tego kim jest a to nie łatwe, wiedząc jaki jest stosunek do ludzi o tego typu zdolnościach.
Tak rozmyślając, cała trójka dotarła do małego domku dość wyróżniającego się spośród otoczenia. Nie był szary lecz błyszczał paletą barw.
- Dziwi was ten domek? No cóż nie został zbudowany ze zwykłych cegieł...
- Niech zgadnę, trochę magii tu zastosowano hmm? - odpowiedziała Ceris złośliwie patrząc na reakcję Ash'a , ale on nie zwrócił na nią uwagi traktując ją jak powietrze.
- Ten dom jest zbudowany z porzuconych marzeń, nadziei i planów na przyszłość jak też smutku rozpaczy żalu i bólu. Myśleliście że ludzie wyrzucają tylko odpadki jak zepsute zjedzenie czy rozbite naczynia? Najczęściej wyrzucają marzenia a dopiero z czasem inne emocje...,ale co ja tak dużo mówię, wejdźcie. Nie potraficie sobie wyobrazić co ludzie potrafią wyrzucić na śmietnik - po czy nieskrępowany poprowadził ich do środka gdzie oczom ich ukazały się cztery pokoje i salon.
Nie było by w tym nic dziwnego gdyby nad trzema z tych pokoi nie widniały napisy: PRZESZŁOŚĆ, TERAŹNIEJSZOŚĆ, PRZYSZŁOŚĆ.
Czwarty pokój stał otworem ukazując małe pomieszczenie wypełnione różnego rodzaju bibelotami.
- Tutaj mieszkam i pracuję. Jak widzicie miejsca nie ma zbyt dużo, ale myślę, że jakoś postaram sie was ugościć. Zaraz zrobię wam herbaty - po czym zniknął za drzwiami czwartego pokoju by zaraz pojawić się z dwoma kubkami gorącej herbaty o dość metalicznym smaku. Po chwili, wszyscy troje usiedli w salonie by ogrzać się przy kominku gdyż już powoli robiło się ciemno. Tam Ceris zaczęła swoją opowieść...


* * *

I na tym zakończyłabym naszą historię. Wiem,że nic nie usprawiedliwia kradzieży,ale w tym wszystkim najśmieszniejszy jest fakt iż tej książki nie było już przed moja wizytą.
Ktoś mnie uprzedził. - skończyła mówić, po czym spojrzała na Nekroaihe'a.
- Chyba wiem jak wam pomóc.Chodźcie za mną – po czym skierował się do pokoju z napisem PRZESZŁOŚĆ.
- Zapomniałem wspomnieć - odezwał się nieoczekiwanie Ash - że jako tutejszy zarządca mam nie tylko przywileje, ale też i obowiązki.
Te pokoje które widzicie są podzielone na 3 strefy czasowe.
Każdy przybywający tutaj śmieć jest dokładnie katalogowany i umieszczany we właściwej skrytce w zależności od swojego charakteru czy też wspomnień właściciela, które w nim zawarł albo wydarzeń z nim powiązanych. Jeżeli chcemy się dowiedzieć coś o tej księdze, której poszukujecie musimy przeszukać bazę danych... to może zająć chwilę.
- A ja myślałem że tylko biblioteki mają swoje katalogi - powiedział zdumiony Sepris
- Jak widzisz wysypiska również - odpowiedział Ash
- I tak nie mamy nic do stracenia. Gdzie ta baza danych? - zapytała się Ceris
- Za działem z odpadkami magicznymi. Tylko przechodząc koło niego uważajcie na niezakończone zombi. To że nie są one ukończone, nie znaczy, że nie atakują. - odpowiedział Ash.
Ruszyli w stronę pomieszczenia w którym miała sie znajdować baza danych. Po chwili usłyszeli juz ciszej:
- Niczego nie dotykajcie. Z magią nie ma żartów.
- Wiem, sprawdziłam to na swojej skórze. - odrzekła Ceris

Idąc mijali odpadki wyrzucone przez magów, elfy i inne istoty magiczne. Niektóre z przedmiotów były strzaskane inne przy odrobinie zręcznych rąk dało by się odratować. Każdy z nich otaczała kolorowa mgiełka. Jedne były zabarwione na czerwono, inne na niebiesko, a jeszcze inne na zielono. Najbardziej wyróżniała sie księga otoczona białą poświatą.
- Długo jeszcze?
- Już jesteśmy praktycznie na miejscu. Oto i ono. - po czym ich oczom ukazał sie fikuśny budynek ni to przypominający góralską chatę, ni rozpadający się dom jednorodzinny.
- Zapraszam do środka.- powiedział Ash i wszyscy troje weszli do pomieszczenia.
W środku było mnóstwo różnego rodzaju szufladek, kartonów, pudeł i segregatorów. Na stole leżał płaski talerz, który wypełniony był srebrnawo-złocistą cieczą.
- Kurcze wy też macie teklis. - odparł podekscytowany Sepris
- Tak. Teklisy są nie zawodne w odnajdywaniu informacji.
- O czym wy mówicie. - zapytała się Ceris
- O wyszukiwarce informacji. -odpowiedział Sepris - To naczynie które widzisz jest wypełnione inteligentną cieczą o nazwie teklis. Stosuje się ją jako narzędzie do wyszukiwania informacji.
- Czyli coś w rodzaju Internetu, tak?
- Można tak rzec - odrzekł Ash, po czym dodał - z tym ,że teklisy szukają na podstawie uczuć i emocji by odnaleźć dany przedmiot powiązany z danym właścicielem lub wydarzeniem w którym dany przedmiot brał udział. Zanim wypowiem zaklęcie muszę znać słowo, którego poszukujemy.
- Dobra już mówię. Satropis Artemis, Biblioteka Królewska, Fanisanci
- A ci ostatni to kto? - zapytał się Ash
- Ludzie którzy próbują mnie zabić - odparła Ceris
- Jak miło. A czym się im naraziłaś?
- Prawdę mówiąc, sama chciałabym wiedzieć.
Ash spojrzał na nią tajemniczo, po czym umoczył palec w teklis skrapiając nią swoje skronie by po kilku sekundach przed ich oczyma pojawiło się kilka przedmiotów w tym prawie spalona księga obleczona w białą mgłę.
- Hmm, co tu mamy: nadpalona księga, złamana laska, klucz, oberwany guzik, gazeta sprzed 4 dni, opakowanie po kandyzowanych wiśniach, butelka po bardzo dobrym drogim winie, zakrwawiona koszula, złoty zegarek, złamane gęsie pióro, strona z jakiejś księgi wyrwana... trochę tego jest. Od czego zaczynamy?Jak uważacie?
- Myślę że od laski. - odparła Ceris
- Tylko pamiętaj - powiedział Ash - gdy przedmiot ożyje i pokaże ci to chcesz zobaczyć, po projekcji obróci się w popiół. To co pokazuje to są wspomnienia, emocje więc my będziemy niewidzialni dla osób, które będziemy widzieć. Wszystko jasne?
- Jak najbardziej - Odpowiedziała Ceris po czym nagle w pokoju pociemniało.
Wszystko się rozmyło by po chwili pokazać wystawny dom prawdopodobnie jakiegoś arystokraty. Na fotelu siedział starzec, który kurczowo ściskał laskę. Obok niego stał mężczyzna dobiegający około czterdziestki. Niedaleko nich, w pokoju obok, bawiła się mała dziewczynka.Mężczyźni byli pochłonięci rozmową.:
- Wiesz ,że tak dłużej być nie może. Przez twoją bezmyślność możesz narazić nie tylko siebie, ale też całą naszą rodzinę.
- Nie wiesz o czym mówisz.
- Wiem i to doskonale. Myślisz że jeśli siedzę w domu to nic nie robię. Mylisz się. Słyszałem o twoich poczynaniach. Fanisanci to nie są dobrzy wujaszkowie oni nic nie dają za darmo zawsze chcą zapłaty.
- Nie jestem tak głupi. Jak tylko dostarczę im księgę to znikną z naszego życia bezpowrotnie.
- Nie ufam ani im ani tobie, dlatego też zabieram Artemis ze sobą. Nie chcę by widziała śmierć własnego ojca. Nie mogłem uchronić przed Tobą mojej córki, ale co innego wnuczka.
- Nie możesz mi tego zrobić. Ona jest całym moim życiem.
- I tu się mylisz. Swoje życie już dawno przegrałeś.
- Nie pozwolę Ci na to – po czym młodszy mężczyzna rzucił się w stronę starca. Mimo szybkiej reakcji starzec nie zdążył aktywować tarczy i po chwili jego bezwładne ciało leżało w ramionach mężczyzny. Nagle w drzwiach stanęła dziewczynka i zapytała:
- Co jest dziadkowi?
- Nic mu nie jest. Śpi, moja mała. - odpowiedział mężczyzna po czym dodał mówiąc do siebie cicho – ...snem z którego już się nie wybudzi. – po czym podniósł laskę i złamał ją na pół.
Obraz zniknął tak szybko jak sie pojawił.

Ona już więcej nam nie powie, idziemy dalej – odezwał się Ash patrząc na złamaną laskę, po czym na ich oczach, niedawno widziana laska, zmieniła się w popiół.

Sceneria się zmieniła. Stali na drodze prowądzącej do stolicy.
Wokół nich kłębiły się tłumy wieśniaków, którzy przybywali na doroczny jarmark, który miał sie odbyć za 3 dni. Jeden z wozów był powożony przez tęgiego kupca, który wciąż zachwalał kandyzowane owoce.

Nagle z tłumu odezwał się dość donośny głos: - Daj panie pół kilo kandyzowanej wiśni.

Kupiec, dojrzawszy człowieka, który zwrócił się do niego w tych słowach, nabrał szpachelką kandyzowanej wiśni ,po czym, przy uprzedniej zapłacie, dał mężczyźnie odzianemu w czarną opończę.
Obok niego stała dziewczynka.
- Masz Artemis to dla ciebie. Czekaj tu na mnie zaraz wrócę.
Nigdzie się stąd nie ruszaj.
- Dobrze tato. - odpowiedziało dziecko, po czym mała zaczęła jeść słodycze a jej ojciec poszedł w kierunku miejskiej bramy.
Kątem oka obserwował córkę.
- Masz to co chcemy? - zapytał się go mężczyzna, który pojawił się koło niego jak duch.
- Nie, nie mam. Dajcie mi więcej czasu....
- Spójrz na swoją córkę. Jaka ona ładna, inteligentna jak na tak małe stworzonko. Chyba nie chciałbyś by stała się jej jakaś krzywda?
- Nie
- Czyli rozumiemy się jasno.
- Jak zawsze.
- Tylko pamiętaj bez żadnej fuszerki. - po czym mężczyzna opuścił ojca małej dziewczynki, zajadającej ze smakiem kandyzowane wiśnie.

Znów wszystko pochłonął popiół by pokazać wnętrze Królewskiej Bibloteki. Stary bibliotekarz siedział nad jakimś starym pismem i zapamiętale je przepisywał aż do chwili gdy jego pióro nieoczekiwanie się złamało.
,,No tak tylko tego brakowało. Chyba to znak, żę dzisiaj koniec pracy. Trudno, jutro dokończe". - pomyślał, po czym wyrzucił pióro do śmietnika stojącego obok.

Sceneria znów sie zmieniła. Teraz byli w małej szkole gdzie trwała przerwa i wszyscy uczniowie byli przed budynkiem. Tylko dwóch z nich pozostało jeszcze w klasie. Obaj w podobnym wieku nie więcej niż 16 lat. Jeden wysoki blondyn drugi niewiele niższy szatyn:

- Kiedy wszyscy wyjdą, zakradniemy się i wyrwiemy odpowiednie zaklęcia z książki pani nauczycielki i odpłacimy się pięknym za nadobne.
- Szczerze, nie podoba mi się ten pomysł.
- Ja tak nie uważam. Zobacz to np. wężowe dusidła. - Blondyn podszedł do pulpitu gdzie stała księga profesorska - To jest cool - po czym wyrwał z księgi kartę z zaklęciem by po chwili ujrzeć w drzwiach swoją nauczycielkę.
- A wy dwaj, co tu robicie? Marsz z klasy! Ale już!
Niesforni uczniowie zniknęli by pojawił się obraz małego mieszczańskiego domostwa. W progu stała kobieta, która czule żegnała mężczyznę wychodzącego z domu.
- Bądź ostrożny. Ostatnio słyszałam, że po mieście szaleje klan zabójców. Nie chcę żeby Ci sie stało coś złego.
- Nie martw się kochanie - spojrzał na złoty zegarek po czym dodał: - Zdam tylko raport i zaraz wracam, więc będę na kolacji. Z resztą niebezpieczeństwo jest wpisane w moje ryzyko zawodowe. - mówiąc to obdarował ją promiennym uśmiechem by po chwili zacząć szukać coś w kieszeni i dodać:
- A byłbym zapomniał. Mam coś dla Ciebie - po czym wręczył zdumionej kobiecie klucz. - Zamknąłem tam prezent dla Ciebie z okazji rocznicy. Mam nadzieje, że ci się spodoba.- po czym spojrzał na swoją żonę, ucałował ją mocno i wyszedł.

Następna scena nie była już tak spokojna: ta sama kobieta trzymała w rękach zakrwawioną koszulę a płacząca córka tuliła się do niej.
Dwóch magów stało obok, w cieniu, rozmawiając.:
- Chcą jej wmówić, że wypił za dużo, wdał się w bójkę i dostałwszy butelką w skroń, wykrwawił się i zmarł
- Wierzysz w to.?
- Nie. Tym bardziej, że w ręku trzymał to... - po czym pokazał drugiemu mężczyźnie urwany guzik z wijącymi się dookoła floresami.
- Wiesz do kogo należy, prawda?
- Fanisanci
- Trzeba ich zniszczyć za wszelką cenę. Jednak najgorsze jest to, że mają potężnego sprzymierzeńca.Aż boję sie pomyśleć, kto nim może być.

Obraz zniknął jak większość przedmiotów, które zmieniły sie w popiół Pozostała tylko nadpalona księga otoczona białą mgiełką.

- Z nią będzie problem - powiedział Ash - Ktoś rzucił na nią zaklęcie i zamknął w nim duszę jakiegos nieszczęśnika. Ani żaden nekromata, ani ja nie jesteśmy w stanie pomóc a tym bardziej wydobyć jakieś informacje. W tym momencie rzecz ta, nie jest ani człowiekiem, ani przedmiotem.- po czy dodał już mniej ponurym głosem - Jednak myślę że, wam jednak pomogłem, co nie?
- W sumie tak. Teraz widzę sprawę jaśniej, chociaż na najważniejsze pytanie nie uzyskałam odpowiedzi. - powiedziała Ceris.
- Mam pytanie: ta gazeta na stole, tam był artykuł o Jego śmierci, tego urzędnika z ostatniej projekcji, prawda? - zapytał Sepris
- Tak. - odpowiedział Ash.po czym dodał dość szybko:
- Jeżeli chcecie wyjść na powierzchnie , skręćcie w prawo, później w lewo i powinien być tam otwór wentylacyjny a obok niego drzwi. Tylko się nie zgubcie i uważajcie na Gremliny!
- Dziękujemy za pomoc. - powiedziała Ceris
- Nie ma za co. W razie czego, jestem cały czas tutaj.- odpowiedział Ash i zniknął w obłoku popiołu.

* * *

- I pomyśleć ile śmieci mogą powiedzieć o człowieku, nieprawdaż - pomyślała w duchu Ceris.

Nie tak wyobrażała sobie dzisiejszy dzień: uciekająca z królewskiej biblioteki oskarżona o kradzież i usiłowanie morderstwa. Pięknie!
A do tego na dokładkę jeszcze się musiał do niej przyplątać ten niedouczony introligatore...porażka na całej linii! Brakuje jeszcze by się zgubili w tej pętli korytarzy. a to było całkiem prawdopodobne, patrząc na fakt, że swój ,,genius...