Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
ahenathon
gulinka
Katarzyna
Domi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta
ahenathon
gulinka
Katarzyna
Domi

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Postaci mitologiczne mają być pewną przenośnią, mają nam uzmysławiać jakieś mechanizmy natury. Czasami jednak mam zupełnie odmienne wrażenie. Czy to możliwe, że to ja jestem kolejnym wcieleniem Syzyfa? Czy ta obmierzła walka z napastliwym losem ma się kiedyś skończyć? Po kolejnej (nie)skończonej pracy, rzucam się do ucieczki, aby wymknąć się monotonią władającą namiastką mojego życia. Różne imiona nosie moje miejsce kaźni, raz nazywam je rutyną a za innym razem nieskończoną porażką. To wieczne zaczynanie od nowa, budowanie lepszego siebie, całe te wszystkie starania…A gdy już wyciągam ręce do odwiecznego szczęścia spełnienia i kontroli…upadam.
Wspinam się po wąskich pułkach skalnych, ryzykuję życie a czasem własną tożsamość. Patrząc na cel przede mną, pomijam pułapki losu, bagna rozczarowań, nieskończone równiny zniechęcenia. Gdy obkrwawione z wysiłku ręce ostatecznie wyciągają się ku wygranej, napotykają zimną i bezkresną pustkę. Wiatr nie będący ochłodą w czasie ciężkiej drogi, jakby zapominając o swej roli, wraca z wielkim podmuchem kosmicznego odrzucenia. Krzyczę spadając w dół, krzyczę nie bojąc się upadku! Nie upadku się boję, lecz miejsca w które prowadzi. Bezkres odrzucenia stawia mnie u nóg szczytu. Czy kiedyś zdobędę ,,Szczęście’’, aby zatknąć tam moją flagę spełnienia?

Postaci mitologiczne mają być pewną przenośnią, mają nam uzmysławiać jakieś mechanizmy natury. Czasami jednak mam zupełnie odmienne wrażenie. Czy to możliwe, że to ja jestem kolejnym wcieleniem Syzyfa? Czy ta obmierzła walka z napastliwym losem ma się kiedyś skończyć? Po kolejnej (nie)skończonej pracy, rzucam się do ucieczki, aby wymknąć się monotonią władającą namiastką...

Powracanie.... człowiek,bardzo często powraca w myślach do przeszłości do dzieciństwa .Powracamy myślami mimo woli lub też wbrew sobie.W tych czasach takie powroty są najczęściej dostrzegane .

Powracanie.... człowiek,bardzo często powraca w myślach do przeszłości do dzieciństwa .Powracamy myślami mimo woli lub też wbrew sobie.W tych czasach takie powroty są najczęściej dostrzegane .

Wychowałam się w małej, zapyziałej mieścinie nazwijmy ją tajemniczo X. W X był jeden zakład produkcyjny, który padł, a bieda i alkoholizm przejęły nad miasteczkiem kontrolę. Moi rodzice ledwo wiązali koniec z końcem, stanęli na głowie, żeby wynieść się do większego miasta, które roztaczało przed nimi widmo lepszego życia. Matka powiedziała, że nigdy w życiu nie postawi już w miasteczku X swojej stopy. Traumatyczne wspomnienia odcisnęły swoje piętno. Traf chciał, że któregoś dnia poznałam sympatycznego chłopaka, który pomógł mi pozbierać się po nieudanym związku. Zakochałam się szaleńczo i to jak się okazało z wzajemnością. Los jednak sprawił mi psotę, bowiem chłopak i cała jego rodzina wywodzili się z miejscowości X :) Okazało się, że 20 lat mieszkałam 1,5 km od niego, chodziliśmy do jednej podstawówki, jednego LO i nie dane nam było się poznać. Teraz jeździmy do miejscowości X średnio 3 razy w miesiącu, bo dzieci tęsknią za dziadkami, a dziadki za wnukami :) Moi rodzice też tam jeżdżą na każde urodziny, imieniny teściów, na święta, na grille, na pieczone, każda okazja dobra... Nagle brudna, pełna smutnych historii mieścina zaczęła nam kojarzyć z uśmiechniętymi buźkami dzieci, ze łzami wzruszenia w oczach teściów i z zapachem kawy pitej na tarasie w słoneczne popołudnie. Lubię tam wracać :)

Wychowałam się w małej, zapyziałej mieścinie nazwijmy ją tajemniczo X. W X był jeden zakład produkcyjny, który padł, a bieda i alkoholizm przejęły nad miasteczkiem kontrolę. Moi rodzice ledwo wiązali koniec z końcem, stanęli na głowie, żeby wynieść się do większego miasta, które roztaczało przed nimi widmo lepszego życia. Matka powiedziała, że nigdy w życiu nie postawi już...

Często powracam myślami do dawnych lat, do okresu młodości, a nawet dzieciństwa. Jestem sentymentalna. Czasami chciałabym cofnąć się do tamtych czasów, do domu, w którym byli rodzice, gdzie to nie ja musiałam podejmować (po)ważne decyzje i mierzyć się z ich konsekwencjami, do szkolnych lat, kiedy to największym problemem było nauczenie się na sprawdzian, do beztroskiego życia.
Zazwyczaj przed snem powracam do miejsc z przeszłości, do osób, których nie ma już na tym świecie. Pewne zapachy przenoszą mnie w czasie, jednym z nich jest zapach palonego drzewa, zapach kwitnącej paprotki (to wakacje u dziadków na wsi) i ciasta drożdżowego. Muzyka też ma taką moc. Słucham piosenki z lat 80-tych, przymykam oczy i znów mam dwadzieścia lat i wszystko mogę! (za moich czasów nie było takich możliwości, jakie mają dziś młodzi). Mimo wszystko czasami tęsknię za tamtym życiem. Dobrze, że są wspomnienia, które umożliwiają swobodną wędrówkę wszędzie tam, gdzie tylko chcemy.

Często powracam myślami do dawnych lat, do okresu młodości, a nawet dzieciństwa. Jestem sentymentalna. Czasami chciałabym cofnąć się do tamtych czasów, do domu, w którym byli rodzice, gdzie to nie ja musiałam podejmować (po)ważne decyzje i mierzyć się z ich konsekwencjami, do szkolnych lat, kiedy to największym problemem było nauczenie się na sprawdzian, do beztroskiego...

Jakieś 7 lat temu postanowiłam być "silna i niezależna", chciałam odciąć się od rodziców, którzy przecież "tak mało wiedzieli" - w moim zarozumiałym jeszcze nastoletnim mniemaniu. Znalazłam więc pracę - jak się później okazało, była to najgorsza praca mojego życia, przeprowadziłam się do miasta z koleżanką, wybrałam kierunek studiów zaocznych itd. Niestety, rzeczywistość brutalnie zweryfikowała moje pragnienia. Pracodawcy okazali się oszustami, za miesiąc pracy dostałam... 100zł, a żeby jakoś uregulować należności musiałam prosić o pomoc właśnie rodziców. Potem miałam problem ze znalezieniem innej pracy, koleżanka zmieniła zdanie i wróciła do rodzinnego domu, więc i mnie nie pozostało nic innego, jak z podkulonym ogonem wrócić do rodziców i prosić o ponowne przygarnięcie. Zmieniłam studia na dzienne, znalazłam weekendową pracę i jakoś dałam sobie radę. Był to mój wielki powrót do rodziców... Do tej pory wstyd mi za to, jak wtedy się zachowywałam i co sobie myślałam. I do końca życia będę wdzięczna rodzicom za okazaną mi wtedy pomoc oraz za to, że wyjątkowo mało mówili "a nie mówiliśmy?".

Jakieś 7 lat temu postanowiłam być "silna i niezależna", chciałam odciąć się od rodziców, którzy przecież "tak mało wiedzieli" - w moim zarozumiałym jeszcze nastoletnim mniemaniu. Znalazłam więc pracę - jak się później okazało, była to najgorsza praca mojego życia, przeprowadziłam się do miasta z koleżanką, wybrałam kierunek studiów zaocznych itd. Niestety, rzeczywistość...

Mamy z mężem jedno miejsce do którego oboje lubimy powracać. To Krasnobród. Byliśmy tam już kilka razy sami i kilka ze znajomymi. Zawsze wynajmujemy ten sam pokój w małym domku w lesie. Tam w latach młodości i wolności imprezowaliśmy do rana ze znajomymi, glilowaliśmy, suedzieliśmy do rana przt ognisku i spacerowaliśmy wzdłuż zalewu. To tam mój przyszły małżonek mi się oświadczył. Mamy w planach powrót tam w tym roku, pierwszy raz w trójkę

Mamy z mężem jedno miejsce do którego oboje lubimy powracać. To Krasnobród. Byliśmy tam już kilka razy sami i kilka ze znajomymi. Zawsze wynajmujemy ten sam pokój w małym domku w lesie. Tam w latach młodości i wolności imprezowaliśmy do rana ze znajomymi, glilowaliśmy, suedzieliśmy do rana przt ognisku i spacerowaliśmy wzdłuż zalewu. To tam mój przyszły małżonek mi się...

Kiedy miałam 17 lat wyprowadziłam się z domu rodzinnego do cioci. Moja decyzja była szokiem dla mamy. A to dlatego, że nie zdawała sobie w tamtym momencie sprawy jak nienawidziłam swojego ojca. Jego alkoholizm wpływał szkodliwie na naszą rodzinę. Wieczne kłótnie i wzywanie policji. W pewnym momencie miałam dość. Po paru tygodniach uzgodniliśmy, że wracam. Mieszkaliśmy na wiosce w domu gdzie wychowała się moja mama, także gdyby się coś działo jeden z moich wujków mieszkał piętro wyżej. Gdy wróciłam przez tydzień nie wychodziłam z pokoju. Mama mówiła, że ojczulek domyślił się dopiero po kilku dniach, że jestem. Jednak on jak i ja udawaliśmy, że się nie znamy. Pamiętam ten strach kiedy słyszałam jak wracał znowu pijany i że wparuję do mojego pokoju i zacznie na mnie krzyczeć. Dlatego zawsze zamykałam się na klucz. Ukrywałam się we własnym domu do momentu, aż on został wyrzucony. Wracał pod okna kilka razy i prosił o wybaczenie ale jego powrót nigdy nie był pełny, za to mój tak.

Kiedy miałam 17 lat wyprowadziłam się z domu rodzinnego do cioci. Moja decyzja była szokiem dla mamy. A to dlatego, że nie zdawała sobie w tamtym momencie sprawy jak nienawidziłam swojego ojca. Jego alkoholizm wpływał szkodliwie na naszą rodzinę. Wieczne kłótnie i wzywanie policji. W pewnym momencie miałam dość. Po paru tygodniach uzgodniliśmy, że wracam. Mieszkaliśmy na...

Pewnego razu miałem dość poważny wypadek, jednak ani na sekundę nie zwątpiłem, że mogę z tego wyjść. Po rocznym leczeniu i jeszcze dłuższej rehabilitacji mogłem w końcu powiedzieć, że powróciłem i znów cieszyć się pełnią życia. Te starania tylko mnie utwierdziły w przekonaniu, że zawsze warto walczyć do końca gdyż zawsze jest szansa wrócić na dawne, właściwe tory. Czasami potrzeba na to wszystko czasu, cierpliwości i zaangażowania, ale im więcej go włożymy tym satysfakcja powrotu będzie większa.

Pewnego razu miałem dość poważny wypadek, jednak ani na sekundę nie zwątpiłem, że mogę z tego wyjść. Po rocznym leczeniu i jeszcze dłuższej rehabilitacji mogłem w końcu powiedzieć, że powróciłem i znów cieszyć się pełnią życia. Te starania tylko mnie utwierdziły w przekonaniu, że zawsze warto walczyć do końca gdyż zawsze jest szansa wrócić na dawne, właściwe tory. Czasami...

Lubię powroty. Nie należę do osób, które twierdzą ze nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. Czasem warto, bo zawsze można odkryć coś nowego w tej samej wodzie.
Szczególnie lubię wracać do przeczytanych już książek i to z nimi wiążą się te najpiękniejsze historie. Ciekawym doświadczeniem jest porównanie, jak daną lekturę odbierałam kilkanaście lat temu a jak teraz.
Taki powrót przeżyłam z powieścią norweskiej noblistki Sigrid Undset "Krystyna córka Lavransa". Po raz pierwszy przeczytałam ją mając kilkanaście lat. Pamiętam jak mocno przeżywałam historię miłości głównej bohaterki do rodziców, męża i dzieci, wtedy jednak jej wybory były dla mnie całkiem irracjonalne, nie mogłam ich zrozumieć. Mając ponad trzydzieści lat wróciłam do lektury, aby odkryć w niej coś zupełnie nowego, i co zaskakujące dla mnie, zupełnie inaczej patrzę na decyzję Krystyny. Po dwudziestu latach mam większe doświadczenie i rozumiem więcej.
W planach mam kolejny powrót do tego potężnego dzieła za jakieś dwadzieścia lat. Mam nadzieję, że się uda :)

Lubię powroty. Nie należę do osób, które twierdzą ze nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki. Czasem warto, bo zawsze można odkryć coś nowego w tej samej wodzie.
Szczególnie lubię wracać do przeczytanych już książek i to z nimi wiążą się te najpiękniejsze historie. Ciekawym doświadczeniem jest porównanie, jak daną lekturę odbierałam kilkanaście lat temu a jak teraz.
...