Cha, cha, cha :D Właśnie przyszła do mnie książka z innego konkursu, wchodzę na LC, patrzę, a tu zdobyłam kolejną! Gratulacje dla pozostałych :)

Cha, cha, cha :D Właśnie przyszła do mnie książka z innego konkursu, wchodzę na LC, patrzę, a tu zdobyłam kolejną! Gratulacje dla pozostałych :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wagabunda
Aneta
Maria
Bury
porcelanowa

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Wagabunda
Aneta
Maria
Bury
porcelanowa

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

-Przepraszam, mogę prosić o autograf? -jest ze mną coraz gorzej, nawet nie zauważyłam kiedy podszedł.
-Oczywiście- chciałam wyciągnąć długopis z torebki ale już przed nosem miałam notesik i obgryziony długopis.-dla kogo?
-Sam autograf proszę- chłopakowi aż płonęły płonęły ze szczęścia- jest pani niesamowita. To w jaki sposób przedstawia pani życie, jest takie prawdzie.
-Jesteś pierwszą osobą tak postrzegającą moje książki. Wiesz, jako że jestem autorką kryminałów ludzie skupiają się bardziej na śmierci.
-Nie więżę! Przecież śmierć w pani książkach jest tylko, a może aż, wisienką na torcie... Dobrze się pani czuje?
-Tak, po prostu mam trudniejszy okres w życiu
-Czasem zwykła rozmowa może zapobiec krwawej tragedii- uśmiechnął się do mnie porozumiewawczo. Żeby podchodzić mnie moimi własnymi słowami.
-Dobrze, tylko skończ z tą panią. Miałeś kiedyś wrażenie, że swoim życiem zabijasz inną osobę?-spojrzał pytająco- moja siostra mnie nienawidzi.
-Przez pani... Twój sukces?
-Tak. Uważa, że mogłam żyć tak by jej nie przyćmiewać. Wolałaby żebym urodziła się martwa., ale ja kocham pisać. Kocham jaką władzę jaką to daje. Masz mnie za psychopatkę?
-Nie. My jesteśmy naprawdę podobni
-A kim ty właściwie jesteś?
-Dawcą życia
-Powinieneś być raczej dawcą śmierci
-Moja droga, śmierć to po prostu brak życia, tak jak zimno to brak ciepła. Śmierć jest bardziej zawiła i skomplikowana. Ludzie bardzo spłycili ten termin. Na mnie już czas. Jestem umówiony a nie lubię się spóźniać. Dziękuję za autograf.
-Nie to ja dziękuję. Spotkamy się jeszcze?
-Jestem tego pewien-wykonał teatralny ukłon i odszedł
Tego samego wieczoru zamarł mój narzeczony. Byłam zła że śmierć nie dała nam troche więcej czasu. Nie, nie śmierć. On miał racje, że to bardziej skąplikowane. Mój ukochany jest po prostu martwy .Tak naprawdę to ja umarłam.

-Przepraszam, mogę prosić o autograf? -jest ze mną coraz gorzej, nawet nie zauważyłam kiedy podszedł.
-Oczywiście- chciałam wyciągnąć długopis z torebki ale już przed nosem miałam notesik i obgryziony długopis.-dla kogo?
-Sam autograf proszę- chłopakowi aż płonęły płonęły ze szczęścia- jest pani niesamowita. To w jaki sposób przedstawia pani życie, jest takie prawdzie.
...

Gdy wchodzę do kawiarni, przy stoliku siedzi niepozorny z wyglądu młody chłopak.
– Pan Kostka?
Witamy się i zajmuję miejsce.
– Cieszę się, że znalazł Pan dla mnie…
– Maciek – wchodzi mi w zdanie – Nikt mi nie mówi na Pan. W ogóle mało kto ze mną gada, ale… Wolę Maciek.
– Jasne. Więc Maciek…
Przez kilka kolejnych minut próbuję prowadzić wywiad, okazuje się to jednak niemożliwe. Mój rozmówca zdaje się być zmieszany i skrępowany moimi pytaniami, udzielając krótkich, wymijających i mało wyjaśniających odpowiedzi.
– Słuchaj, musimy o tym rozmawiać? – przerywa mi nagle – W sensie… nie możemy o czymś innym… - zerka na mnie niemal błagalnie.
– Po to się umówiliśmy…
– Wiem… przepraszam… Tylko… – zagryza wargi – Może pójdziemy do kina?
– Do kina? – powtarzam, zbita z tropu.
– No – uśmiecha się nieśmiało – Od wieków nie byłem w kinie. Albo gdzie chcesz, tylko nie mówmy już o mojej pracy…
– Nie lubisz jej?
Odwraca głowę, warga lekko mu drży.
– Nienawidzę – szepcze – To nie jest tak, jak się wydaje… Ktoś po prostu musi to robić, ale… to wcale nie jest fajne… Ludzie się mnie boją, nie mam znajomych… Czasem po prostu brakuje mi towarzystwa…
– Rozumiem… – zamykam notes i patrzę na niego chwilę – To co, idziemy do tego kina?
Jego niedowierzające spojrzenie szybko zastępuje uśmiech. Chrząka, gdy zbieramy się z miejsc.
– Nie bardzo pomogłem ci w wywiadzie, co?
– Niby nie, ale… Wiesz, jakie miałam zadanie? Sprawdzić, czy kosiarze mają ludzkie uczucia – uśmiecham się, widząc jego rumieniec – Chyba się udało.

Gdy wchodzę do kawiarni, przy stoliku siedzi niepozorny z wyglądu młody chłopak.
– Pan Kostka?
Witamy się i zajmuję miejsce.
– Cieszę się, że znalazł Pan dla mnie…
– Maciek – wchodzi mi w zdanie – Nikt mi nie mówi na Pan. W ogóle mało kto ze mną gada, ale… Wolę Maciek.
– Jasne. Więc Maciek…
Przez kilka kolejnych minut próbuję prowadzić wywiad, okazuje się to jednak...

- Załóżmy, że widzi Pan auto pędzące na siedzącego na drodze szczeniaka. Co Pan robi?
- Ratuję go, to oczywiste. Ale nie rozumiem, jak to się ma do naszego wywiadu...
- Och, byłam ciekawa, czy Kosiarze mają uczucia.
- Urokowi szczeniaczka to i sama Śmierć by uległa. Poza tym to strasznie stereotypowe – zakładać, że nic nie czujemy.
- A czujecie?
- Tak! W końcu też jesteśmy tylko ludźmi.
- To... nie uważacie się za bóstwa ani nic w tym stylu?
- Wydaje się Pani zdziwiona, a mnie osobiście strasznie irytują te wszystkie lizusy, które kłaniają mam się w pas i praktycznie nas czczą, licząc że w zamian ich nie zbierzemy. A to zupełnie tak nie działa. Selekcja celów odbywa się według z góry określonych wytycznych.
- I nigdy Was nie kuszą możliwości jakie daje ta praca?
- No, czasami mam ochotę tak sobie kogoś popatroszyć dłużej niż to konieczne, ot, żeby popatrzeć na cierpienie istot niższego rzędu.
- Naprawdę? *odsuwa się z krzesłem*
- Czy Pani na łeb upadła?! Oczywiście że nie! Każda śmierć boli moją wrażliwą, artystyczną duszę!
- Że jaką duszę?
- Proszę zamknąć usta, bo Pani mucha wleci. Czy to naprawdę tak niebywałe, że Kosiarz tworzy sztukę?
- Czyli co... malowanie, pisanie czy gra na gitarze?
- Piszę wiersze.
- Wiersze?
- Może Pani sobie wygooglać termin, ja tłumaczyć nie będę. I tak, muszę znaleźć jakieś ujście dla boleści, która niczym sęp rozrywa me serce ilekroć muszę zgasić iskrę czyjegoś istnienia.
- ...
- ...
- Dziękuję, nie mam więcej pytań...

- Załóżmy, że widzi Pan auto pędzące na siedzącego na drodze szczeniaka. Co Pan robi?
- Ratuję go, to oczywiste. Ale nie rozumiem, jak to się ma do naszego wywiadu...
- Och, byłam ciekawa, czy Kosiarze mają uczucia.
- Urokowi szczeniaczka to i sama Śmierć by uległa. Poza tym to strasznie stereotypowe – zakładać, że nic nie czujemy.
- A czujecie?
- Tak! W końcu też jesteśmy...

- Więc nie ma pan emocjonalnego stosunku do pracy?- odpowiedziałem po dłuższej wymianie zdań. Mój rozmówca odpowiadał raczej ogólnie, jakby rozmowa dotyczyła innej osoby.
- Nie. Co nie znaczy, że nie czerpię przyjemności z mojej pracy- odwzajemnił mój ironiczny uśmiech- Ale nie chcę zapracować się na śmierć, jeżeli rozumie pan o co mi chodzi.
- Rozumiem, aż za dobrze. Pańska praca jest potrzebna?- ponownie próbowałem wydusić z niego jakąś prawdziwą opinię.
- Gdyby tak nie było, to nie zostalibyśmy powołani do życia…
- Raczej powołani do śmierci…-przerwałem mu.
- Wszyscy myślą, że szczytem stworzenia jest dawanie życia! A uśmiercanie, w opinii tłumu, to najgorsze co może się zdarzyć!- jednak udało mi się wybić go lekko z letargu- Czy dalej musimy żyć według zabobonów? Świat się zmienił a my razem z nim! Ludzie z radością przyjmują śmierć, część z nich wyczekuje jej każdego dnia. Musi pan zrozumieć, że urodziliśmy się, aby umrzeć.
- Naprawdę?- spytałem ciekawie.
- Tak. Cykl jest niepełny bez śmierci. Śmierć to wybawienie, prawdziwa radość życia. Nawet, jeżeli brzmi to jak ironia. Wierzy pan w Boga?
- Czy moja wiara coś zmienia?- odpowiedziałem beznamiętnie.
- Zmienia wszystko. Widzi pan- kontynuował- Jestem wierzącym człowiek i uważam, że niosę życie. Życie wieczne…
- Ciekawe. Niech pan kontynuuje- być może coś będzie z tego wywiadu. Zawsze znajdzie się grupa tradycjonalistów chętnych na słuchanie takich bredni.

- Więc nie ma pan emocjonalnego stosunku do pracy?- odpowiedziałem po dłuższej wymianie zdań. Mój rozmówca odpowiadał raczej ogólnie, jakby rozmowa dotyczyła innej osoby.
- Nie. Co nie znaczy, że nie czerpię przyjemności z mojej pracy- odwzajemnił mój ironiczny uśmiech- Ale nie chcę zapracować się na śmierć, jeżeli rozumie pan o co mi chodzi.
- Rozumiem, aż za dobrze....

O umówionej godzinie stawiłam się w wyznaczonym miejscu – poupadłej kapliczce na starym miejskim cmentarzu. Mój rozmówca poinformował mnie, że to obecnie najpopularniejsza miejscówka pośród podążających za trendami Kosiarzami. Czy takim właśnie Kosiarzem jest on sam? - zdążyłam zapytać w trakcie krótkiej rozmowy. "Nie – usłyszałam w odpowiedzi – Ja tam bywam ironicznie". Już wtedy wiedziałam, że czeka mnie rozmowa nietuzinkowa.
AP – Jakie to uczucie – umrzeć z Pana rąk?
K – A patrz Pani, takie... ... Ch!@#$%, trzeci raz to zrobiłem. Teraz na bank wyleją mnie z roboty.

(tekst spisany z magrania z dyktafonu)

O umówionej godzinie stawiłam się w wyznaczonym miejscu – poupadłej kapliczce na starym miejskim cmentarzu. Mój rozmówca poinformował mnie, że to obecnie najpopularniejsza miejscówka pośród podążających za trendami Kosiarzami. Czy takim właśnie Kosiarzem jest on sam? - zdążyłam zapytać w trakcie krótkiej rozmowy. "Nie – usłyszałam w odpowiedzi – Ja tam bywam...

-Witaj. Czekałam na Ciebie. Daj mi 5 minut. Postaram się nie tracić twojego czasu. Możemy mówić sobie po imieniu?
- Kosiarze nie mają imion – mówi mój rozmówca bez wyrazu
- Ale… przecież kiedyś byłeś zwykłym człowiekiem, chyba miałeś jakieś imię.
- Kiedy kosiarz składa przysięgę wyrzeka się przeszłości – odpowiada nadal bez wyrazu
- Nie jesteś chyba zbyt towarzyski co?
- … - nie odpowiedział, ale zauważyłam przez pół sekundy zmianę wyrazu twarzy. Coś między zażenowaniem, a frustracją.
- Przepraszam to nie było pytanie. Czy zabrania się Wam rozmawiać o przeszłości?
- Nie zabrania, ale nie jest to mile widziane. Wśród kosiarzy obowiązują jasne zasady. Jeśli nie jest to częścią twojego zadania, nie powinno być przedmiotem twojego rozmyślania – rzekł z kolejną dozą suchego profesjonalizmu.
- Rozumiem, ale czy zawsze chciałeś być kosiarzem?
- Bycie kosiarzem to wielki zaszczyt.
- Tak, z pewnością, ale to nie jest odpowiedź na moje pytanie – gość zaczyna mnie już poważnie irytować
- Miałem 17 lat, gdy powołano mnie na praktykę, byłem młody i miałem uroczą dziewczynę – i znów na ułamek sekundy zauważam zmianę, tym razem jest to z pewnością rozpacz.
- I co się z nią stało? Spotkałeś ją jeszcze?
- Raz – przerywa po czym dodaje - Była moim pierwszym zadaniem – odpowiada spokojnie, ale słychać w jego głosie drganie.
- Przykro mi.
- Mnie nie. Tak należało postąpić. Nasz czas dobiega końca. Jeśli chcesz to komuś dać, zanim przejdziemy do tego co musi nastąpić, to jest to odpowiednia pora.

-Witaj. Czekałam na Ciebie. Daj mi 5 minut. Postaram się nie tracić twojego czasu. Możemy mówić sobie po imieniu?
- Kosiarze nie mają imion – mówi mój rozmówca bez wyrazu
- Ale… przecież kiedyś byłeś zwykłym człowiekiem, chyba miałeś jakieś imię.
- Kiedy kosiarz składa przysięgę wyrzeka się przeszłości – odpowiada nadal bez wyrazu
- Nie jesteś chyba zbyt towarzyski co?
- …...

Północ. Do pokoju przez okno wgramoliła się postać odziana w czerń.
- Jesteś z Agencji? – Zapytała blondwłosa dziennikarka.
TAK
- Dlaczego masz na sobie koszulkę z napisem Niszczycielka Ładu?
ŁADNA, PRAWDA? DOSTAŁAM OD CHŁOPAKA, A JEŚLI CHODZI O PYTANIE TO PLANUJE ZAMACH STANU NA NASZĄ AGENCJĘ.
- Dlaczego?
Postać w czerni zaczęła dłubać znudzona w nosie.
NIE CHCE MI SIĘ PRACOWAĆ. ZAROBKI MARNE, A TOWARZYSZE… SZKODA GADAĆ.
- Jest, aż tak źle? – Zapytała dziennikarka.
Żartowałam.
- Co do zamachu stanu?
NIE, TO AKURAT BYŁO NA POWAŻNIE.
- Co mi Pani powie o ludziach, którzy odeszli od nas ostatnio. – Pokazała zdjęcia.
ACH! PAMIĘTAM ICH. PRZEZ PRZYPADEK ZAMACHNĘŁAM SIĘ KOSĄ I JAKOŚ TAK WYSZŁO, ŻE ICH ZABIŁAM, A MOGLI POŻYĆ JESZCZE Z KILKA LAT.
Dziennikarka nie wiedziała co powiedzieć.
- Jak się nazywasz?
Z dworu dało się usłyszeć krzyk przepełniony morderczymi intencjami.
- Annnaaa!
O CHOLIBKA.
Do pokoju wpadła czarna postać chwyciła za fraki Annę.
- Jeśli jeszcze raz uciekniesz od roboty to cię własnoręcznie ukatrupię. Przepraszam za kłopot, ale proszę nie brać do siebie tego co powiedziała ta idiotka.
NIE JESTEM IDIOTKĄ.
- Przez ciebie mamy same kłopoty. Cały czas się lenisz, a jak już pracujesz to zabijasz nie tych co powinnaś.
NIE MOJA WINA, ŻE MNIE DENERWOWALI.
Zamilkła pod jej spojrzeniem.
- Za niedługo powinna przyjść odpowiednia osoba proszę poczekać.
Dziennikarka tylko skinęła głową.
Dwie postacie w czerni wyszły w ciemną noc i zniknęły.

Północ. Do pokoju przez okno wgramoliła się postać odziana w czerń.
- Jesteś z Agencji? – Zapytała blondwłosa dziennikarka.
TAK
- Dlaczego masz na sobie koszulkę z napisem Niszczycielka Ładu?
ŁADNA, PRAWDA? DOSTAŁAM OD CHŁOPAKA, A JEŚLI CHODZI O PYTANIE TO PLANUJE ZAMACH STANU NA NASZĄ AGENCJĘ.
- Dlaczego?
Postać w czerni zaczęła dłubać znudzona w nosie.
NIE CHCE MI SIĘ...

- Większość ludzi kojarzy Kosiarza z wiekowym mężczyzną bądź jakaś bezpłciową postacią z kosą. A przede mną jest młoda, śliczna dziewczyna.

- Tak, aby wykonywać ten zawód trzeba mieć specjalne predyspozycje psychiczne, osoba rodzi się z tym zawodem we krwi, to jej przeznaczenie. I nie ma tu nic do rzeczy wiek, czy płeć.

- Przyjemniej jest zginąć z rąk pięknej niewiasty, niż zjawy rodem z horroru?

- To pytanie należałoby zadać raczej tym, którym odbieram życie. Myślę, że przeznaczonym na stracenie jest obojętne z czyich rąk zginą. Może mają większą nadzieje, że okażę im litość. Ale to niemożliwe. Ja tylko wykonuję zadanie. Nie w mojej kompetencji leży rządzenie czyimś życiem. Ktoś inny wydaje wyrok, ja pełnię rolę kata. Kiedy nie ma w kolejce przestępcy, wybiera się zwyczajnych ludzi...Ale nie mogę opowiadać o procedurach wyboru.

- Nie żal ci swoich ofiar?

- Żal. Nie jestem maszyną do zabijania, jak niektórzy twierdzą. Ale ktoś musi to robić, by świat mógł dalej istnieć, by się nie przeludnił. Ode mnie zależy to, czy porządek na ziemi będzie utrzymany,dlatego nie zważam na emocje. Nas Kosiarzy nie jest wielu, dlatego ciąży na nas ogromna odpowiedzialność. Bycie Kosiarzem to wyjątkowy dar lub jak twierdzą inni przekleństwo.

- Dlaczego masz purpurową szatę?

- Kolor szaty to indywidualny wybór. Ten symbolizuje moją uduchowioną naturę oraz władzę jaką sprawuję nad życiem.

- Większość ludzi kojarzy Kosiarza z wiekowym mężczyzną bądź jakaś bezpłciową postacią z kosą. A przede mną jest młoda, śliczna dziewczyna.

- Tak, aby wykonywać ten zawód trzeba mieć specjalne predyspozycje psychiczne, osoba rodzi się z tym zawodem we krwi, to jej przeznaczenie. I nie ma tu nic do rzeczy wiek, czy płeć.

- Przyjemniej jest zginąć z rąk pięknej niewiasty,...