Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Linna
Melloniasta
NAtia
mar2604
Monika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Linna
Melloniasta
NAtia
mar2604
Monika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Co mną wstrząsnęło sytuacje kiedy dowiaduje się,że pracodawca obiecuje pracę, jest zainteresowany, a potem jak dowiaduje się o chorobie pracownika to wówczas pojawiają się łzy i stawiam sobie pytanie: Co spowodowało tą zmianę, czy woli lepszą zdrowszą osobę, która może nie mieć doświadczenia?
Odpowiedź nasuwa się jedna: Wolał tą osobę, która posiada doświadczenie i urodę modelki.
Moje życie nabrało pozytywnych barw, kiedy moja wykonywana przeze mnie praca była doceniona.
Kiedy pracuje się w innym zawodzie jest inaczej, ponieważ ta nowa praca potrafi człowieka zmienić. Można małymi krokami realizować i spełniać się w nowym zawodzie, uczyć się od innych lub dzielić się doświadczeniem, opowiadać o swoich pasji, życiu. Wtedy czujemy, że to jest to. Mamy w sobie to coś. Kwestia zaufania, dobrej relacji sprawi, że pojawi się uśmiech kiedy osiągniemy cel na małym szczeblu gałązki sukcesu.

Co mną wstrząsnęło sytuacje kiedy dowiaduje się,że pracodawca obiecuje pracę, jest zainteresowany, a potem jak dowiaduje się o chorobie pracownika to wówczas pojawiają się łzy i stawiam sobie pytanie: Co spowodowało tą zmianę, czy woli lepszą zdrowszą osobę, która może nie mieć doświadczenia?
Odpowiedź nasuwa się jedna: Wolał tą osobę, która posiada doświadczenie i urodę...

Miłość,bol i radość że w końcu mam go przy sobie. A potem niedowierzanie i ogromny strach o jego zdrowie i życie... Moje patrzenie na świat zmienił mój malutki synek.

Miłość,bol i radość że w końcu mam go przy sobie. A potem niedowierzanie i ogromny strach o jego zdrowie i życie... Moje patrzenie na świat zmienił mój malutki synek.

Każde wydarzenie wpływa m nasze życie. Niektóre jednak są bardziej znaczące niż inne i przewtracaja nasze życie do góry nogami. Tak było również w moim przypadku.
W dzieciństwie każdą chwilę spędzałam z kuzynka. Byłyśmy nierozłączne. Kasia była dla mnie nie tylko rodzina, ale również przyjaciółką.
Niestety niedawno znalazła sobie chłopaka. Od tego czasu nie spędzamy ze sobą czasu, nawet nie rozmawiamy. Dla niej Kuba stał się całym światem.
Ta sytuacja uświadomiła mi jak mało czasu poświęciłem bliskim. Rodzina i przyjaciele często są przez nas niedoceniani i zauważamy dopiero ich brak. Od początku całej sytuacji z Kasią, każda wolna chwilę poświęcam rodzinie i przyjaciółką, bo wiem, że nie ma nic ważniejszego od nich.

Każde wydarzenie wpływa m nasze życie. Niektóre jednak są bardziej znaczące niż inne i przewtracaja nasze życie do góry nogami. Tak było również w moim przypadku.
W dzieciństwie każdą chwilę spędzałam z kuzynka. Byłyśmy nierozłączne. Kasia była dla mnie nie tylko rodzina, ale również przyjaciółką.
Niestety niedawno znalazła sobie chłopaka. Od tego czasu nie spędzamy ze sobą...

Trwałam pogrążona w jakimś dziwnym marazmie. Życie biegło zdecydowanie za szybko, narzuciło szybkie tempo za którym szaleńczo próbowałam nadążyć. Jak robot wykonywałam sumiennie, niemal perfekcyjnie, swoje obowiązki. Uparcie dążyłam do celu po trupach, wciąż podążając za doskonałością. Szalona wędrówka w nieznane była podniecająca, ale też wyczerpująca. Pamiętam jednak, co sprawiło, że postanowiłam zmienić swoje życie. To była śmierć. Tragiczny wypadek, którego byłam świadkiem. Ta osoba była jak ja, była tak bardzo podobna do mnie, że przez chwilę miałam wrażenie, że to ja umieram. Ten sam styl bycia, ta sama praca, te same poglądy i pogoń za marzeniami, to samo tempo życia. Jej śmierć była jak uderzenie pioruna. Trzask i nagle jej nie ma. Koniec historii. Nie zapamiętam jej jako wspaniałego, ambitnego, inteligentnego człowieka. W pamięci na zawsze została wyryta do połowy pusta butelka Jacka Danielsa i tabletki rozsypane na nocnym stoliku. I jej ciało na kanapie, spokojne, ułożone do wiecznego snu. Nie chce tak skończyć. Moja historia musi mieć inne zakończenie.

Trwałam pogrążona w jakimś dziwnym marazmie. Życie biegło zdecydowanie za szybko, narzuciło szybkie tempo za którym szaleńczo próbowałam nadążyć. Jak robot wykonywałam sumiennie, niemal perfekcyjnie, swoje obowiązki. Uparcie dążyłam do celu po trupach, wciąż podążając za doskonałością. Szalona wędrówka w nieznane była podniecająca, ale też wyczerpująca. Pamiętam jednak, co...

Wydawało mi się, że mam przyjaciółkę. Taką od serca, której mogę wszystko powiedzieć. Wydawało mi się, że ona mnie lubi, a ja ją. Kilka razy w pewnych chwilach zrobiła coś, co mnie zraniło. Kilka razy mnie zraniła. A jednak zawsze jej wybaczałam, zawsze, gdy prosiła o pomoc, jej pomogłam. Zawsze dla mnie ona była na pierwszym miejscu.
"Przyjaźniliśmy się" od pierwszej klasy szkoły podstawowej. Siedziałyśmy razem do końca gimnazjum. Później ja wybrałam liceum, ona technikum. Lecz nadal potrzebowała mojej pomocy w nauce matematyki. Pomagałam, poświęcałam swój czas, bo w końcu się przyjaźniliśmy się.
Wiedziałam, że na studniówce jej chłopak się oświadczył. Wiedziałam, że na wakacjach będzie ślub. Nie zaprosiła mnie. Nie powiem, że mnie to nie zabolało, bo byłby to fałsz. W końcu przyjaciół się zaprasza, a ona robiła duże wesele i wcale tam nie była tylko rodzina. Ale cóż, pokazała jak mnie lubi.

Później, jakby nigdy nic, potrafiła nadal do mnie napisać z prośbą o pomoc. Pomogłam. Jednak teraz nie pomogłabym, bowiem...

Trzy lata temu zachorował mój tata na raka. Ona się o tym dowiedziała, i od razu do mnie napisała. Pytała się, co u mnie. Chciała, bym jej wprost powiedziała o chorobie taty. Ja tego robić nie chciałam.

Od tamtej pory nie piszemy ze sobą. A ja już bardzo dokładnie dobieram przyjaciół. Nie daję się wykorzystywać, bo w przyjaźń to relacja obustronna. Tego się nauczyłam.

Wydawało mi się, że mam przyjaciółkę. Taką od serca, której mogę wszystko powiedzieć. Wydawało mi się, że ona mnie lubi, a ja ją. Kilka razy w pewnych chwilach zrobiła coś, co mnie zraniło. Kilka razy mnie zraniła. A jednak zawsze jej wybaczałam, zawsze, gdy prosiła o pomoc, jej pomogłam. Zawsze dla mnie ona była na pierwszym miejscu.
"Przyjaźniliśmy się" od pierwszej klasy...

Jakiś czas temu, poznałam na jednej ze szkolnych uroczystości chłopaka. Wydawał się bardzo miły i zabawny. Był rok starszy, przystojny i chodził do szkoły mundurowej. Wszystkie dziewczyny zazdrościły mi tej znajomości. Codziennie spotykałam się z nim przed lekcjami. Byłam zauroczona jego osobą. Jednak któregoś dnia zauważyłam w jego zachowaniu coś, co mnie zaniepokoiło. Po jakimś czasie dowiedziałam się, że przez cały czas mnie okłamywał. Okazało się, że jest on głęboko uzależniony od środków odurzających. Byłam załamana i nie wiedziałam co robić. Chciałam mu pomóc, ale on nie dawał mi takiej możliwości. Po długiej rozmowie z przyjaciółką zrozumiałam, że to nie był chłopak dla mnie. Zerwałam z nim kontakt. Ta sytuacja sprawiła, że moje życie całkowicie się zmieniło. Obiecałam sobie, że nigdy nie dotknę żadnych używek.

Jakiś czas temu, poznałam na jednej ze szkolnych uroczystości chłopaka. Wydawał się bardzo miły i zabawny. Był rok starszy, przystojny i chodził do szkoły mundurowej. Wszystkie dziewczyny zazdrościły mi tej znajomości. Codziennie spotykałam się z nim przed lekcjami. Byłam zauroczona jego osobą. Jednak któregoś dnia zauważyłam w jego zachowaniu coś, co mnie zaniepokoiło. Po...

A było to w liceum. Czas, kiedy człowiek może już wsiąść w samochód i wziąć odpowiedzialność za życie tych niewinnych przechodniów, ale jednocześnie nadal radośnie wcina mamine obiadki i.. cieszy się z każdego zastępstwa w szkole (no chyba, że już wpadł w przedmaturalny szał).
Tak, ja nie jestem wyjątkiem od tej reguły, więc choć oceny miałam nie najgorsze, z uśmiechem na twarzy powitałam panią wchodzącą do sali zaraz za nauczycielką. Tutaj chyba muszę zacząć się streszczać ze względu na owe 1500 znaków. Więc: wspomniana pani okazała się córką naszej wychowawczyni, mieszkającą w Dubaju (tak, tak, w DUBAJU) i pracującą w jakiejś międzynarodowej firmie. Pozwolę sobie zwizualizować to w następujący sposób – szczena mi opadła. Ale do rzeczy. Tak naprawdę chodzi o to, co przekazano nam w trakcie krótkiego wystąpienia – żeby gonić marzenia. Tak, wiem, banał. Ale poczekajcie. Ta kobieta pomyślała sobie pewnego dnia: „Dlaczego by nie iść na studia do Warszawy?”. Nie wiem, czy te słowa trafiły do kogoś poza mną, ale we mnie coś wtedy.. pękło? Co prawda do stolicy nigdy mnie nie ciągnęło, ale Kraków… Kraków uwiódł mnie już przy pierwszym spotkaniu. Tutaj muszę coś wtrącić – studiować miałam w Łodzi. I kropka. Nie że rodzice mi kazali czy coś w tym stylu. Po prostu odległość. Ale po tym spotkaniu w mojej głowie zaczęło pojawiać się pytanie: dlaczego nie Kraków? No dlaczego nie Kraków...?

I oto jestem. Pozdrawia studentka Uniwersytetu Jagiellońskiego :)

A było to w liceum. Czas, kiedy człowiek może już wsiąść w samochód i wziąć odpowiedzialność za życie tych niewinnych przechodniów, ale jednocześnie nadal radośnie wcina mamine obiadki i.. cieszy się z każdego zastępstwa w szkole (no chyba, że już wpadł w przedmaturalny szał).
Tak, ja nie jestem wyjątkiem od tej reguły, więc choć oceny miałam nie najgorsze, z uśmiechem na...

Byłam swego czasu chodzącym stresem. Rodzice wysyłali mnie na zawody oraz namawiali na publiczne występy w szkole, abym przyzwyczaiła się do stresu i panowała nad nim. Niestety w grudniu potrafiłam się stresować, że w LUTYM mam zawody! Dzień przed nie spałam, nie jadłam. Gdy byłam starsza stresowałam się, że jadąc pociągiem wysiądę na złej stacji, nie będę umiała otworzyć drzwi, że ktoś na kim mi zależy nie zda egzaminu. Stresowało mnie prawie wszystko, aż do momentu gdy na obozie sportowym poznałam bliżej dwóch kolegów. Jak to powiedzieli "sprali mi mózg", używali dosyć popularnego, ale brzydkiego zwrotu "Miej... a będzie Ci dane". Zadziałało. Po 10 dniach ich częstego towarzystwa wróciłam do domu odmieniona - tak stwierdziła moja mama, że się zmieniłam. Na pytanie "Czy lepiej czy gorzej?" odpowiedziała, że lepiej. I wiecie co? Wszystko zaczęło się układać.

Byłam swego czasu chodzącym stresem. Rodzice wysyłali mnie na zawody oraz namawiali na publiczne występy w szkole, abym przyzwyczaiła się do stresu i panowała nad nim. Niestety w grudniu potrafiłam się stresować, że w LUTYM mam zawody! Dzień przed nie spałam, nie jadłam. Gdy byłam starsza stresowałam się, że jadąc pociągiem wysiądę na złej stacji, nie będę umiała otworzyć...

SŁOWA MOGĄ RANIĆ
Kiedy byłam dzieckiem, byłam nieświadoma wielu spraw. Dopiero z wiekiem zrozumiałam, co to znaczy, ze mój ojciec jest chory. Zawsze miałam z nim dobry kontakt, byłam ukochana córeczką tatusia. Nawet, gdy miał gorszy dzień był dla mnie wyrozumiały… aż do czasu.
Przez to, że jest przewlekle chory, ma depresję. Chodził do psychiatry od ponad 20lat. Brał leki, ale sam je odstawił. Uważał, że czuje się po nich zbyt otępiały.
To był błąd. Miał wahana nastroju, wybuchy gniewu.
Pewnego dnia, kilka dni przed wizytą na badaniach kontrolnych był bardzo zdenerwowany. Powiedział zbyt wiele. Nigdy nikt mnie tak nie uraził. NIGDY nie spodziewałam się, że usłyszę z jego ust takie słowa skierowane do mnie. Zamarłam. Nie pamiętam zbyt wiele po tym. Musiałam pójść do mojego pokoju. Leżałam tam zwinięta w kłębek, otępiała. Nie wierząc w to.
Wstydzę się przywołać jego słowa.
Nie rozmawialiśmy 3tygodnie, do czasu gdy mama powiedziała żebym zaczęła to robić. Powiedziała, że mam jednego ojca i że on nie potrafi przeprosić. Było niezręcznie.
Po roku dowiedziałam się, że on NIE PAMIĘTA TEGO.
Nie powiedziałam mu jakich słów użył, tylko tyle, że czuje się zraniona.
Przeprosił. Pierwszy raz.
Dalej jest nieświadomy. Czasami czuję do Niego obrzydzenie. Jednak go kocham, jest moim jedynym ojcem i nie wiem jak długo ze mną zostanie.
Nauczyło mnie to by być silną i wyrozumiałą. Czasami czuję się pozbawiona empatii, trudno jest mi współczuć i pocieszać innych, a w innych sytuacjach staję się podporą.

SŁOWA MOGĄ RANIĆ
Kiedy byłam dzieckiem, byłam nieświadoma wielu spraw. Dopiero z wiekiem zrozumiałam, co to znaczy, ze mój ojciec jest chory. Zawsze miałam z nim dobry kontakt, byłam ukochana córeczką tatusia. Nawet, gdy miał gorszy dzień był dla mnie wyrozumiały… aż do czasu.
Przez to, że jest przewlekle chory, ma depresję. Chodził do psychiatry od ponad 20lat. Brał leki,...