To bardzo niesprawiedliwe, że LC nie postarało się nawet, żeby jakoś się odnieść do tej sprawy. Pamiętam, że jeszcze kiedyś szanowali swoich użytkowników na tyle, żeby reagować i wyjaśniać takie sytuacje. A teraz? Totalna olewka! To po co jest ten regulamin? Widać niepotrzebnie spędzam tyle czasu nad pracą, edytując ją i dostosowując do wymogów konkursu, skoro nikt nie przestrzega regulaminu, nawet organizatorzy.

To bardzo niesprawiedliwe, że LC nie postarało się nawet, żeby jakoś się odnieść do tej sprawy. Pamiętam, że jeszcze kiedyś szanowali swoich użytkowników na tyle, żeby reagować i wyjaśniać takie sytuacje. A teraz? Totalna olewka! To po co jest ten regulamin? Widać niepotrzebnie spędzam tyle czasu nad pracą, edytując ją i dostosowując do wymogów konkursu, skoro nikt nie...

Oczywiście uczestnikom konkursów może zdarzyć się złamanie, któregoś z punktów regulaminu. Nie często jednak - jeśli w ogóle - zdarza się, żeby regulamin łamali organizatorzy konkursu. To czyni rywalizację konkursową nieuczciwą i do niej zniechęca. Smutne i śmieszne to zarazem.

Oczywiście uczestnikom konkursów może zdarzyć się złamanie, któregoś z punktów regulaminu. Nie często jednak - jeśli w ogóle - zdarza się, żeby regulamin łamali organizatorzy konkursu. To czyni rywalizację konkursową nieuczciwą i do niej zniechęca. Smutne i śmieszne to zarazem.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

MazDenim
cauchy
Setsuko
hinori
Michael

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

MazDenim
cauchy
Setsuko
hinori
Michael

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Zabójca posłużył się butelką szampana. Była to zapewne pierwsza rzecz która w momencie wzburzenia wpadła mu w ręce. Jestem detektywem od 10 lat i prawie na pewno mogę stwierdzić, że osobnik ten działał w afekcie i jest bardzo porywczym człowiekiem. Tylko co takiego wzburzyło go tak bardzo, że postanowił złapać pierwszą rzecz która rzuciła mu się w oczy i uderzać nią w głowę denata tak długo, aż pozbawił go życia? Odpowiedź na to pytanie przyszła mi do głowy w tym samym momencie, kiedy uświadomiłem sobie jak wielkim poczuciem humoru charakteryzowała się ofiara. Wiem, że Adam C. zamówił u zabójcy 4 karabiny szturmowe M4 nieposiadające numerów seryjnych. Sprowadzenie ich do kraju musiało go kosztować wiele wysiłku. Na miejscy zbrodni znaleźliśmy pieniądze więc zakładam, że cena została ustalona na 40 tysięcy złotych. Kiedy zabójca dostarczył broń Adamowi C. otrzymał kopertę z pieniędzmi. Zajrzał do niej, a następnie musiała opanować go ogromna złość. Z zeznań sąsiadów wynika, że w nocy usłyszeli donośny śmiech. Widocznie ten śmiech zdenerwował zabójcę tak bardzo, że posunął się do zabicia Adama C. Jak widać niektóre żarty można przypłacić życiem. W sumie sam bym się mocno zdenerwował, gdyby ktoś za tak trudną robotę jak przemycenie broni ze Stanów zapłacił mi czterema monetami z czasów PRL o nominale 10 tysięcy złotych.

Zabójca posłużył się butelką szampana. Była to zapewne pierwsza rzecz która w momencie wzburzenia wpadła mu w ręce. Jestem detektywem od 10 lat i prawie na pewno mogę stwierdzić, że osobnik ten działał w afekcie i jest bardzo porywczym człowiekiem. Tylko co takiego wzburzyło go tak bardzo, że postanowił złapać pierwszą rzecz która rzuciła mu się w oczy i uderzać nią w...

-Cholera - zakląłem cicho. To było kolejne morderstwo w ciągu tego miesiąca. Powtarzały się cyklicznie; codziennie przez trzy dni ginęła jedna osoba, następował dzień przerwy i znów trzy trupy. Zginęło już 9 osób i miałem nadzieję, że to koniec. Że morderca zaniechał dalszych działań. Ale nie. Właśnie stałem przed następnym ciałem. Pozostała jeszcze nadzieja, że to nie ma nic wspólnego z tą sprawą.
Nachyliłem się nad ofiarą i otworzyłem jej usta. Wyjąłem z nich monetę. A jednak. Nadzieja matką głupich. Z początku tego nie zauważałem i dowiedziałem się o tym od patologów. Każda ofiara miała w ustach monetę. Nic nadzwyczajnego - ot, znana wszystkim złotówka.
Obracałem pieniądz w palcach, kiedy podszedł do mnie mój wspólnik.
-Czemu morderca wybrał taki znak szczególny? Gdyby to była jakaś niezwykła, może starożytna moneta, łatwiej byłoby mi to zrozumieć. Ale tak? - zapytał.
-Hm... starożytna? - coś zaczęło mi świtać.
W domu sprawdziłem domysły w internecie.
-Jest tak jak myślałem - zadzwoniłem do wspólnika tuż po swoim odkryciu - w starożytnej Grecji zmarłym wkładano sobola w usta, aby mogli w Hadesie zapłacić Charonowi.
-I myślisz, że morderstwa mają z tym związek?
-Jestem niemal pewny. Muszę jeszcze poczytać, może znajdę kolejną wskazówka.
Nie zajęło mi to dużo czasu. Cerber, strzegący piekła, był trzygłowym psem. Trzy - tyle było dni morderstw, oddzielonych przerwą. Byłem zadowolony z tropu tym bardziej, że wiedziałem, gdzie szukać dalej.
Na skraju miasta znajdował się budynek z epoki oświecenia. Znajdowały się tam także klasycystyczne rzeźby. Właśnie jedna z nich, przedstawiająca Hadesa i Cerbera mnie zainteresowała.
Podłoga za rzeźbą wydawały głuchy dźwięk podczas pukania. Podważyłem deskę, a ta odskoczyła z łatwością. W skrytce znajdowała się niewielka skrzynka.
Nie miałem pojęcia, co mają znaczyć te tajemnicze zbrodnie i wskazówki pozostawione przez mordercę. Byłem jednak pewien, że to co znajduje się pod wiekiem, będzie miało ogromny wpływ na tę sprawę.

-Cholera - zakląłem cicho. To było kolejne morderstwo w ciągu tego miesiąca. Powtarzały się cyklicznie; codziennie przez trzy dni ginęła jedna osoba, następował dzień przerwy i znów trzy trupy. Zginęło już 9 osób i miałem nadzieję, że to koniec. Że morderca zaniechał dalszych działań. Ale nie. Właśnie stałem przed następnym ciałem. Pozostała jeszcze nadzieja, że to nie ma...

Gdzie ona jest? - zapytał Jen.
O co pytasz? - delikatnie podpytała Kate.
Zaraz Ci przypomnę, co - odpowiedział.

Minął tydzień od tego momentu kiedy zadał Jen pytanie Kate. Ona nie wiedziała co on ma myśli. Takie życie. Nagle zobaczył Kate smutną, ale o nic już nie pytał.

Postanowił sam działać na rękę i sprawdzić kto jest odpowiedzialny za kradzież monety. Zamalował klejem część mieszkania używając bezpiecznych środków. Czekał na efekty.

Czas mijał. Kate odwiedziła mieszkanie, gdyż zrobiła mu zakupy. Wchodząc do mieszkania nie wiedziała, że nie jest sama. Pojawił się on. Tajemniczy. Postawiła zakupy w kuchni. Po chwili poczuła,że stoi w jednym miejscu i jest bez ruchu. Odwróciła się w bok nie zwracając uwagi na obecność osoby drugiej. Nagłe uderzenie w twarz, głowę spowodowało jej upadek. Tajemniczy ktoś zostawił kartkę z napisem: " Podobałaś mi się zawsze, ale ten Jen zabrał mi Cię. Ukradłem jego monetę. To był mój ostatni Rewers".

Uciekł z miejsca zdarzenia. Po godzinie wrócił Jen. Zobaczył krew, monetę
i kartkę.
Zapłakał. Kate przepraszam. Wziął ją na ręce i udzielił pierwszej pomocy zanim karetka pogotowia dotarła. Niestety Kate w skutek mocnego uderzenia zmarła.

Jen zbadał sprawę do końca. Kate dla niego pozostanie zawsze
w sercu. Monetę rzucił do pudełka: zapomniane. Rozpoczął nowe życie.

Gdzie ona jest? - zapytał Jen.
O co pytasz? - delikatnie podpytała Kate.
Zaraz Ci przypomnę, co - odpowiedział.

Minął tydzień od tego momentu kiedy zadał Jen pytanie Kate. Ona nie wiedziała co on ma myśli. Takie życie. Nagle zobaczył Kate smutną, ale o nic już nie pytał.

Postanowił sam działać na rękę i sprawdzić kto jest odpowiedzialny za kradzież monety. Zamalował...

Robert nie był pewny jak czuje się z tym co zrobił, a może raczej czego nie zrobił. Umysł, zbyt już zmęczony, nie stawiał oporu powracającym wspomnieniom…

Znów był w mieszkaniu starego kolekcjonera. Znał go. Wiedział, że Alfred pomógł niejednemu dzieciakowi. Gdy jego podopieczni wchodzili w dorosłość, każdemu dawał cząstkę swojej pasji, by o nim pamiętali – złotą monetę. Teraz Robert oglądał jego umęczone ciało.

Ponownie przeżywał frustrację, którą czuł gdy okazało się, że morderca się wywinie, że dowody, które zebrali nie wystarczą.

Jeszcze raz ulgę, kiedy okazało się, że zwłoki znalezione kilka tygodni temu to ciało mordercy kolekcjonera, zastąpił niepokój, gdy tylko zobaczył ślady pozostawione przez narzędzie zbrodni. Wszyscy zastanawiali się co strzaskało lewą skroń „ofiary”, co zostawiło okrągły odcisk na skórze i czym był ten dziwny kształt wewnątrz okręgu. Robert wiedział. Niewyraźny odcisk liścia klonu znajdującego się na rewersie kanadyjskiej złotej pięciodolarówki, którą jego przyjaciel z dawnych lat wprawił w sygnet, by nigdy nie zapomnieć o człowieku, który mu ją dał. Wiedział, że Adam potrafił jednym ciosem położyć dorosłego mężczyznę. Nie wiedział natomiast, czy specjalnie włożył sygnet, który spotęgował cios.

Pamiętał, że początkowo zdziwiła go pewność tej rudej barmanki, która potwierdzała alibi Adama, ale zrozumiał wszystko gdy zobaczył, że podczas rozmowy dziewczyna nie przestaje dotykać swojego złotego wisiorka – małej monety. To wystarczyło, aby wypuścili Adama, a Robert nie zrobił nic, by temu zapobiec. Pozwolił odejść mordercy. A może człowiekowi, który zrobił to co należało. Nie potrafił zdecydować.

Robert chciał uciszyć kłębiące się myśli, wymazać niepewność. Wstał by napełnić szklankę. Wracając na fotel zabrał oprawione zdjęcie. Siedząc przyglądał się fotografii: mężczyzna, otoczony grupką nastolatków, trzyma na rękach rudą dziewczynkę. Odwrócił ramkę i zdjął kartonik przytrzymujący zdjęcie. Mała złota moneta odbiła światło lampy. Niepewność zniknęła.

Robert nie był pewny jak czuje się z tym co zrobił, a może raczej czego nie zrobił. Umysł, zbyt już zmęczony, nie stawiał oporu powracającym wspomnieniom…

Znów był w mieszkaniu starego kolekcjonera. Znał go. Wiedział, że Alfred pomógł niejednemu dzieciakowi. Gdy jego podopieczni wchodzili w dorosłość, każdemu dawał cząstkę swojej pasji, by o nim pamiętali – złotą monetę....

- Kur.a!damy radę - oglądałem mecz polaków na Euro i po raz pierwszy w życiu uwierzyłem w to, że mamy szansę na finał, kiedy mój telefon oznajmił nadejście SMSa.
Niechętnie sięgnąłem po komórkę, będąc pewny, że to któryś z kolegów z policji chce podzielić mój entuzjazm związany z grą naszych. Wcisnąłem środkowy guzik, a oczom mym ukazało się zdjęcie. Zdjęcie oczu, z których jedno było zakryte monetą z 1980 roku. Nie rozumiałem. Dopiero napis pod zdjęciem dał mi do myślenia "masz 24 godziny, żeby go uratować".
Jako policjant podszedłem do sprawy profesjonalnie. Skończyłem oglądać mecz, który niesłusznie przegraliśmy w karnych, po czym zadzwoniłem do jednego z kolegów.
- Ty stary też dostałeś to zdjęcie? - zapytałem.
- Jakie kur.. zdjęcie. Widziałeś jak grali...i karne? Toć to żart jakiś.
Nie odpowiedziałem na jego pytanie. Rozłączyłem się. Postanowiłem sam zająć się sprawą. 24 godziny nie trwają wiecznie, a ja musiałem zrozumieć, jaki związek z tym wszystkim ma ta moneta.

- Kur.a!damy radę - oglądałem mecz polaków na Euro i po raz pierwszy w życiu uwierzyłem w to, że mamy szansę na finał, kiedy mój telefon oznajmił nadejście SMSa.
Niechętnie sięgnąłem po komórkę, będąc pewny, że to któryś z kolegów z policji chce podzielić mój entuzjazm związany z grą naszych. Wcisnąłem środkowy guzik, a oczom mym ukazało się zdjęcie. Zdjęcie oczu, z...

Komisarz Pieniążek na chwilę zadumał się nad ciałem, przypatrując się zwłaszcza monecie wbitej w jego oko. W końcu nie wytrzymał i wybuchnął:
- No chyba mi nie powiesz, że przewrócił się wprost na monetę?
No musiałby być pechowcem.. Ale zapatrzony był w te monety - życzliwie podsunął aspirant Duś.
Komisarz zaklął w myślach. Już widział nagłówki w gazetach - Morderstwo podczas Krajowego Zlotu Numizmatyków. Zabójca nie mógł tak jakoś dyskretniej?
- A pytałeś innych uczestników? Ktoś coś widział?
- Wiesz, jego koledzy nic nie widzieli, nic nie słyszeli i bardziej zainteresowali się monetą wbitą w nieboszczyka niż tym, że ich kolega jest martwy. Jedyne, co usłyszałem to: „No, umarł. Starszym ludziom to się zdarza”.
Zazdrość jak nic. Kilka złotych monet i ludziska głupieją... A to oznacza. że mamy dużo podejrzanych. Chociaż ta moneta - wygląda na cenną, więc dlaczego zabójca ją zostawił? A gdzie reszta kolekcji? - nagle komisarz ocknął się ze swoich rozmyślań.
- Duś, czy przy nieboszczyku znaleziono inne monety?
- Nie... Nieład i owszem, ale monet nie ma.. A to znaczy, że...
- … że ktoś sobie je przywłaszczył - dokończył za niego Pieniążek. Mamy motyw, mamy podejrzanych. Weź i przesłuchaj ich jeszcze raz, może komuś się coś wymsknie...
A żona? Ktoś ją powiadomił, że właśnie zmienił się jej status życiowy z szacownej żony na niepocieszoną wdowę?
- No właśnie, nie umiemy jej znaleźć - bąknął nieśmiało Duś.
Co to znaczy „nie umiecie”? - warknął komisarz i aż zrobiło mu się słabo, ze zabójca zabił też żonę. - Do roboty, przecież ludzie nie rozpływają się w powietrzu!

Żona znalazła się szybciej niżby chcieli. Tak to jest, jak się robi awanturę w kasynie, bo zamiast żetonami chciała grać monetami... Pijana ze szczęścia, że właśnie się go pozbyła, krzyczała, że tak naprawdę chciała mu wepchać te monety w d...ę, ale widząc zdziwienie w jego oczach, stwierdziła, że wepchnie mu w oko. A co! Skoro za życia widział tylko te swoje monety, to niech ten widok towarzyszy mu także po śmierci...

Komisarz Pieniążek na chwilę zadumał się nad ciałem, przypatrując się zwłaszcza monecie wbitej w jego oko. W końcu nie wytrzymał i wybuchnął:
- No chyba mi nie powiesz, że przewrócił się wprost na monetę?
No musiałby być pechowcem.. Ale zapatrzony był w te monety - życzliwie podsunął aspirant Duś.
Komisarz zaklął w myślach. Już widział nagłówki w gazetach - Morderstwo...

Pierwszą ofiarą była studentka prawa. Miała we włosach liść dębu, a w kieszeni jedynie dowód i jednogroszówkę. Na jej ciele nie było śladów przemocy. Zmarła na skutek spożycia silnej trucizny. Następną ofiarę znaleziono w jej własnym mieszkaniu. Miała we włosach sześć liści dębu oraz dwie monety – pięcio i jednogroszówkę. Zauważyliśmy podobieństwo, ale nie rozumieliśmy, co mają ze sobą wspólnego te ofiary. Pierwsza z nich była buddystką, która ćwiczyła jogę w parku. Druga rozwódką, która niegdyś została przyłapana przez męża na zdradzie. Kiedy jednak pojawiła się trzecia ofiara, starszy mężczyzna dobrze znany wymiarowi sprawiedliwości, wszystko zaczęło układać się w całość. Mężczyzna miał we włosach siedem liści dębu i siedem groszy w kieszeni. Był złodziejem. Od razu połączyłam to z dekalogiem – po siódme, nie kradnij. Zgadzało się to również w przypadku pozostałych ofiar. Pierwsza z nich zmieniła religię, występując przeciwko pierwszemu przykazaniu. Druga cudzołożyła. Nie rozumiałam jednak jednej rzeczy – co z tym mają wspólnego te monety? Sprawa była skomplikowana. Nie spałam całą noc. Sprawdziłam raporty toksykologiczne – ofiary zostały otrute tą samą, rzadko spotykaną trucizną, która została najprawdopodobniej wytworzona przez samego mordercę z rośliny zagrożonej wyginięciem. Jej ślady zostały również znalezione na monetach. Oprócz niej znajdowały się na nich mikroskopijne ślady odczynnika Griessa oraz dwóch rzadkich roślin. Połączyłam to wszystko razem i postawiłam wszystko na jedną kartę – z samego rana zrobiliśmy obławę na stary magazyn, w którym przechowywano niegdyś odczynniki chemiczne. Zastaliśmy tam kapelana, który współpracował z jedną z kancelarii prawnych. To tłumaczyło powiązania z ofiarami oraz przykazania. Dlaczego jednak wybierał monety? Tłumaczył, że w dzieciństwie to były jedyne pieniądze, jakie miał i to właśnie jego wewnętrzne dziecko żałowało tego, co zrobił i kazało oddawać im swoje ostatnie monety. Teraz będzie miał czas przemyśleć to, co zrobił.

Pierwszą ofiarą była studentka prawa. Miała we włosach liść dębu, a w kieszeni jedynie dowód i jednogroszówkę. Na jej ciele nie było śladów przemocy. Zmarła na skutek spożycia silnej trucizny. Następną ofiarę znaleziono w jej własnym mieszkaniu. Miała we włosach sześć liści dębu oraz dwie monety – pięcio i jednogroszówkę. Zauważyliśmy podobieństwo, ale nie rozumieliśmy, co...