Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jeśli nie polubi się głównego bohatera, to nic, nawet najciekawsza fabuła nie uratuje książki. A ja Wolskiego nie polubiłam.

Jeśli nie polubi się głównego bohatera, to nic, nawet najciekawsza fabuła nie uratuje książki. A ja Wolskiego nie polubiłam.

To była naprawdę bardzo dobra książka do czasu, kiedy nastąpił punkt kulminacyjny. Zakończenie to miało zaskakiwać i tak się też stało. Niestety, było również bardzo nierealistyczne, trochę przerysowane i nie wyjaśniało wszystkich wątków.

Ogromnym plusem natomiast byli dobrze wykreowani bohaterowie. Różnorodni, czasem irytujący, czasem ciekawi. Za nich duży plus.

To była naprawdę bardzo dobra książka do czasu, kiedy nastąpił punkt kulminacyjny. Zakończenie to miało zaskakiwać i tak się też stało. Niestety, było również bardzo nierealistyczne, trochę przerysowane i nie wyjaśniało wszystkich wątków.

Ogromnym plusem natomiast byli dobrze wykreowani bohaterowie. Różnorodni, czasem irytujący, czasem ciekawi. Za nich duży plus.

Thriller ten jest wciągający. Brutalny, szczery i dość prawdziwy, jeśli przymknie się oczy na klasyczne niedociągnięcia Mroza.

Po pierwsze - szablonowi bohaterowie.
Damian Werner przypomina mi Zordona. Jest ciamajdowaty, nieciekawy, niemęski. Tak jak i on uparł się na jedną kobietę i choć nie ma szans, by z nią być, robi wszystko, by to się zmieniło, marnując sobie przy okazji życie.
Kasandra natomiast przypomina mi Chyłkę. Mimo, że jest uzależniona od alkoholu, spożywa tylko i wyłącznie popularne ostatnio prosecco. Tak bogata kobieta powinna mieć lepszy gust.
Bohaterowie, tak jak zawsze, mają tylko łatwe do przetłumaczenia nazwiska, które nie brzmią naturalnie.

Po drugie – sztywne dialogi.
Czy to postaci z Opola, Warszawy czy Rewala, nastolatkowie czy dorośli, wszystkie postaci wykreowane przez Mroza mówią tym samym językiem i używają tych samych słów. Dialogi są często nierealistyczne.

Po trzecie – zakończenie.
Nie zrozumcie mnie źle, ono jest świetne: zaskakujące i złożone, nietypowe, nieszablonowe, ale pozostaje jeden problem. Zakończenie to nie wyjaśnia wszystkich wątków.

*MOŻLIWY SPOJLER* Facebook do Polski wszedł w okolicy 2010 roku, Ewa zaginęła w 2008. Na naszej klasie nie zostawiało się zbyt wielu informacji. Skąd więc obca osoba mogłaby uzyskać dostęp do poufnych danych? Do zdjęcia, które istniało tylko na jednym telefonie? Dlaczego policjant zrobił to co zrobił? I co się stało w końcu z Ewą i dlaczego?

Thriller ten jest wciągający. Brutalny, szczery i dość prawdziwy, jeśli przymknie się oczy na klasyczne niedociągnięcia Mroza.

Po pierwsze - szablonowi bohaterowie.
Damian Werner przypomina mi Zordona. Jest ciamajdowaty, nieciekawy, niemęski. Tak jak i on uparł się na jedną kobietę i choć nie ma szans, by z nią być, robi wszystko, by to się zmieniło, marnując sobie przy...