Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

FlapperGirl
kecajemu
qwer112
Natalia
Muminka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

FlapperGirl
kecajemu
qwer112
Natalia
Muminka

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Z naturą przyjaźnię się od zawsze i powiem szczerze, że czerpię z tej znajomości wiele korzyści. Co prawda natura ma też swoje humory. Czasem psuje nam wakacje ulewami lub sprowadza szkodniki do ogrodów, lecz nie powinniśmy się do niej uprzedzić. W gruncie rzeczy natura to świetna przyjaciółka.
Droga do szkoły na rowerze w jej towarzystwie to czysta przyjemność. Zanim dojadę z obrzeży miasta do centrum, mogę nacieszyć się jej barwami śpiewem i zapachami, a niespodzianki w jej wykonaniu są niezapomniane. Niedawno podarowała mi widok skaczącego w wysokiej trawie jelenia, co wypełniło mnie dobrym humorem, na resztę dnia spędzonego w szkole.

Z naturą przyjaźnię się od zawsze i powiem szczerze, że czerpię z tej znajomości wiele korzyści. Co prawda natura ma też swoje humory. Czasem psuje nam wakacje ulewami lub sprowadza szkodniki do ogrodów, lecz nie powinniśmy się do niej uprzedzić. W gruncie rzeczy natura to świetna przyjaciółka.
Droga do szkoły na rowerze w jej towarzystwie to czysta przyjemność. Zanim...

okazy fauny dzielę na trzy kategorie:
1. FAMILIANCI
Zaliczam tutaj wszelkich towarzyszy, kórych akceptuję i witam w swoich skromnych progach. Najlepiej, jeśli mają cztery łapy, są kudłate i jedzą Chappi. Ale jeże i wiewiórki szczególnie są bliskie mojemu sercu. Kiedyś na działkę zawędrował jeż, któremu z lubością podtykałam smakowite lunche z wypasionych pasikoników i świerszczy. Przywiązał się do tych frykasów i nawet oswoił ze swoją karmicielką. Czym chata bogata, tym rada- więc wstępujcie.
2. TOLEROWANI PRZYBYSZE
Na przykład krety. W zasadzie nic nie mam przeciwko ich bytności na moich włościach. Cóż z tego że zrujnują mi trawę, skoro kopczyki tak ładnie harmonizują z ukształtowaniem terenu. A aksamitne futerko jest całkiem przyjemne w dotyku i Reks ma na kogo polować. Tylko że jeden kret więził pod ziemią biedną Calineczkę i nie wiem, czy mi do tych szkodników starczy cierpliwości.
3. WROGOWIE PUBLICZNI
Dla każdego może to być co innego. Mrówki, muchy czy komary. Ja obsesyjnie i kategorycznie mówię NIE każdemu pająkowi, który by się chciał u mnie zatrzymać. Pająk wymaga natychmiastowej EKSTERMINACJI nim zacznie tkać swoje pajęczyny w sypialni czy innym przytulnym miejscu. Te wielkie włochate coś jest systematycznie usuwane przez mojego kochanego męża, który od lat broni mnie przed złowrogimi bestiami o ośmiu nogach.

okazy fauny dzielę na trzy kategorie:
1. FAMILIANCI
Zaliczam tutaj wszelkich towarzyszy, kórych akceptuję i witam w swoich skromnych progach. Najlepiej, jeśli mają cztery łapy, są kudłate i jedzą Chappi. Ale jeże i wiewiórki szczególnie są bliskie mojemu sercu. Kiedyś na działkę zawędrował jeż, któremu z lubością podtykałam smakowite lunche z wypasionych pasikoników i...

Kocham naturę. Mieszkam w mieście, ale bardzo się cieszę, że moi rodzice mają działkę. Jak tylko jest ciepło, chodzę tam codziennie. Wypoczywam na trawce w otoczeniu kwiatów i tych cudownych zapachów świeżo skoszonej trawy. Najczęściej patrzę na to co mnie otacza i czuję się po prostu spokojna i szczęśliwa. Zwykle mam ze sobą książkę... Uwielbiam też zadbane parki, łąki i wszystkie te "zielone" miejsca. Jak za długo siedzę w domu, nie jestem w stanie normalnie funkcjonować. Muszę wtedy wyjść na łono natury i naładować się pozytywną energią. Nawet zimą.

Kocham naturę. Mieszkam w mieście, ale bardzo się cieszę, że moi rodzice mają działkę. Jak tylko jest ciepło, chodzę tam codziennie. Wypoczywam na trawce w otoczeniu kwiatów i tych cudownych zapachów świeżo skoszonej trawy. Najczęściej patrzę na to co mnie otacza i czuję się po prostu spokojna i szczęśliwa. Zwykle mam ze sobą książkę... Uwielbiam też zadbane parki, łąki i...

Liczba kilometrów, które dzielą moje rodzinne miasto od Krakowa nie jest powalająca, jednak za każdym razem pozwala mi cieszyć krajobrazami, które na długo zapadają w pamięć. Wiosna, lato, jesień czy też zima, każda pora roku przynosi moim oczom obrazy i doznania, które sprawiają, że chce się żyć. Nie ma znaczenia czy jest to zwykły zachód słońca, barwiący chmury i niebo na kolor purpury i bursztynu, czy też nasycone zielenią pola, poprzetykane złotymi pasami - takie widoki sprawiają, że gdy wjeżdżam do miasta, czuję, że mogę stawić mu czoła. A w samym Krakowie też chciwie szukam natury, bo ona, jak nic innego potrafi uspokoić i sprawić, że wszystkie problemy wydają się małe. Dlatego też przejeżdżając przez wiadukt na ulicy Kamieńskiego zawsze wypatruję majaczących w oddali gór, a mknąc po estakadzie nad dworcem w Płaszowie podziwiam zalew Bagry.

Podczas gdy większość studentów spędza teraz czas w czytelniach i bibliotekach, ja eksploruję nieznane mi jeszcze parki i lasy, które okazują się być niesamowitymi miejscami do nauki. Bo czy można sobie wyobrazić lepsze miejsce do czytania koszmarnie nudnych kodeksów, niż ławkę skrytą pomiędzy drzewami? Gdy doda się do tego lekki wiatr, szum liści, promienie słońca ogrzewające twarz i zapach kwitnących kwiatów to powstaje mieszanka idealna.

Liczba kilometrów, które dzielą moje rodzinne miasto od Krakowa nie jest powalająca, jednak za każdym razem pozwala mi cieszyć krajobrazami, które na długo zapadają w pamięć. Wiosna, lato, jesień czy też zima, każda pora roku przynosi moim oczom obrazy i doznania, które sprawiają, że chce się żyć. Nie ma znaczenia czy jest to zwykły zachód słońca, barwiący chmury i niebo na...

Im starsza się robię, tym natura staje mi się bliższa. W mieście czuję się zamknięta, przytłoczona, po prostu się duszę. A wieś, piękna i zachwycająca daje mi przestrzeń. Kocham leżeć wieczorami na trawie i obserwować gwiazdy albo wdychać powietrze zaraz po burzy. Są to dla mnie doświadczenia, których niczym nie da się zastąpić. Ale patrzenie na tą wspaniałość natury napawa mnie też ogromnym smutkiem. Bo czy możecie sobie wyobrazić jak piękna musiała być kiedyś Ziemia, która dała nam życie i o którą powinniśmy troszczyć się z całych sił? A my po prostu zapomnieliśmy co jej zawdzięczamy i ją zabijamy. Powoli i okrutnie. Czy zatem nie powinniśmy mianować się największymi szkodnikami na tej planecie? Moim największym marzeniem jest jej pomóc. Ale co może zrobić jedna osoba… prawie nic. Bezsilność jest potwornie przytłaczająca.

Im starsza się robię, tym natura staje mi się bliższa. W mieście czuję się zamknięta, przytłoczona, po prostu się duszę. A wieś, piękna i zachwycająca daje mi przestrzeń. Kocham leżeć wieczorami na trawie i obserwować gwiazdy albo wdychać powietrze zaraz po burzy. Są to dla mnie doświadczenia, których niczym nie da się zastąpić. Ale patrzenie na tą wspaniałość natury napawa...

Naturę mam tuż za oknem. Pszczoły wciąż wlatują do mojego pokoju, bo w pobliżu domu jest pasieka. Stale słyszę to donośne brzęczenie pszczół. Czasami jakaś postanowi odpocząć na moim ramieniu. Zamieram wtedy zupełnie i czekam aż odleci. Musi tylko odpocząć, w końcu każda pszczoła ciężko pracuje. Pasieki mają swój niepowtarzalny urok, kocham obserwować pszczoły przy barwnych ulach. Jedne wlatują do środka, drugie wyruszają w poszukiwaniu pyłku. Lato to szczególny czas dla pszczół. Teraz wszędzie ich pełno, przylatują do każdej kropli wody, widać je kwiatach. Okropnie złości mnie zabijanie pszczoły tylko dlatego, że znalazła się za blisko człowieka. Od dziecka słyszałam, że pszczoły to dobre stworzenia, dzielnie zapylają rośliny i produkują miód o niezwykłych właściwościach. Fascynuje mnie to, jak pszczoły potrafią się zorganizować, jak razem działają i jak troszczą się o swoją królową. Poza tym uwielbiam miód. Szczególnie wielokwiatowy, jest jak słodkie, płynne złoto. Natura jest częścią mnie. Nie wyobrażam sobie życia bez pszczół, lisów przemykających przez pola, świerszczy, które grają nocą. Nie potrafiłabym zrezygnować ze spacerów po lesie. Zawsze z szacunkiem patrzę na potęgę przyrody.

Naturę mam tuż za oknem. Pszczoły wciąż wlatują do mojego pokoju, bo w pobliżu domu jest pasieka. Stale słyszę to donośne brzęczenie pszczół. Czasami jakaś postanowi odpocząć na moim ramieniu. Zamieram wtedy zupełnie i czekam aż odleci. Musi tylko odpocząć, w końcu każda pszczoła ciężko pracuje. Pasieki mają swój niepowtarzalny urok, kocham obserwować pszczoły przy barwnych...

Piękno natury doceniłam nurkując pod wodą. To tam dostrzegłam drugi - równoległy świat. Świat niezbadany, świat zupełnie inny jednak nadal na naszej planecie Ziemi! To pod wodą poczułam, że jestem naprawdę szczęśliwa, ponieważ odkryłam swoją pasję. Kolorowe ryby, żółwie oraz piękno roślin podwodnych sprawiło, że każdą chwilą marzę o tym aby tam wrócić. To świat ciszy, świat w którym można poczuć się naprawdę wolnym, ale to także świat, w którym jako człowiek czuję się malutka wobec Matki Ziemi. To natura nami rządzi i dopiero pod wodą zrozumiałam jak ważne jest by ustawić się na końcu szeregu hierarchii gdzie na czele stoi siła natury.
Podczas nurkowania zrozumiałam, że obcując z naturą potrafię się naładować pozytywną energią, zrzucić ciężar codziennych obowiązków, zapomnieć o pracy oraz pobyć w zgodzie z samą sobą.
Pod wodą również zrozumiałam, że nie doceniałam na co dzień tego najważniejszego co natura mi daje - możliwości oddechu bez butli naturalnym nie sprężonym powietrzem. Teraz obojętne czy jest ładna pogoda czy też nie, każdego ranka budząc się pierwsze co robię to otwieram okno i na dzień dobry przez parę sekund wdycham świeże powietrze.

Piękno natury doceniłam nurkując pod wodą. To tam dostrzegłam drugi - równoległy świat. Świat niezbadany, świat zupełnie inny jednak nadal na naszej planecie Ziemi! To pod wodą poczułam, że jestem naprawdę szczęśliwa, ponieważ odkryłam swoją pasję. Kolorowe ryby, żółwie oraz piękno roślin podwodnych sprawiło, że każdą chwilą marzę o tym aby tam wrócić. To świat ciszy, świat...

Lubię deszcz. Od dawna. Właściwie, to od kiedy babcia wmawiała mi, że od majowego deszczu się rośnie. Kiedy pada, łażę po nie-do-końca-miejskim ogrodzie i chłonę: wodę i szum. Lubię trzmiele - kiedy takie puchate przylatują pohuśtać się na lawendzie, nawet strach przed żądłem nie jest w stanie oderwać mnie od gapienia się na to lawendowe wesołe miasteczko. Bukiety eko-rzodkiewek i poziomki... Wybaczam ptakom, te zeżarte pierwsze czereśnie, może za rok mnie się poszczęści :) życie blisko natury to życie prawdziwe.

Lubię deszcz. Od dawna. Właściwie, to od kiedy babcia wmawiała mi, że od majowego deszczu się rośnie. Kiedy pada, łażę po nie-do-końca-miejskim ogrodzie i chłonę: wodę i szum. Lubię trzmiele - kiedy takie puchate przylatują pohuśtać się na lawendzie, nawet strach przed żądłem nie jest w stanie oderwać mnie od gapienia się na to lawendowe wesołe miasteczko. Bukiety...

Mam to szczęście, że mieszkam na wsi. Jest tu wszystko od czego jestem uzależniona: lasy, pola, łąki, sady. Kocham budzić się wczesnym rankiem, zabrać aparat i wyjść z domu by uwiecznić choć kawałek tego piękna jakim jest tutejsza fauna i flora. Nie potrafiłabym chyba zamieszkać w mieście. Za bardzo brakowało by mi tej zielonej przestrzeni, śpiewu ptaków, zapachu lasu i świeżo ściętej trawy. To wszystko sprawia, że czuję się prawdziwie szczęśliwa i naładowana pozytywną energią.

Mam to szczęście, że mieszkam na wsi. Jest tu wszystko od czego jestem uzależniona: lasy, pola, łąki, sady. Kocham budzić się wczesnym rankiem, zabrać aparat i wyjść z domu by uwiecznić choć kawałek tego piękna jakim jest tutejsza fauna i flora. Nie potrafiłabym chyba zamieszkać w mieście. Za bardzo brakowało by mi tej zielonej przestrzeni, śpiewu ptaków, zapachu lasu i...