Jako dziecko nienawidziłam natury, bo kojarzyłam ją jedynie z tzw. karnym pobytem u dziadków na wsi. Tak bardzo chciałam zostać w mieście i móc odwiedzić muzea, których jeszcze nie znałam i wypożyczyć tonę książęk z miejskiej biblioteki, na których przeczytanie nie miałam czasu w ciągu całego roku szkolnego. Ale nie! Rodzice z uporem maniaka wysyłali nas na wieś, gdzie śmierdziało obornikiem, a wieczorem trzeba było zamykać okna, kiedy zaplaało sie światło, żeby nie wleciała obleśnie włochata ćma. Wtedy tego nienawidziłam, teraz to doceniam. Wtedy nie dostrzegałam tego niewidzialnego połączenia między nami, mieszkającymi w betonowych klatkach, a naturą, która nas karmi, ubiera i ładuje akumulatory. Dziś nie chcę już mieszkać w centrum wielkiego miasta, gdzie smród topiącego się latem asfaltu i spalin ze stojących w korku samochodów, przyprawia mnie o mdłości. Mieszkam za miastem, mam ogród i mrówki w ogrodzie. Mam trzmiele pod schodami i dzięcioła na sośnie sąsiadow. Nie używam pestycydów ani chemii na rośliny, ślimaki zwalczam fusami z kawy, mrówkom pozwalałam budować kopiec i mam nadzieję, że wszystkie znienawidzone przeze mnie komary i ćmy jednak nie wyginą, bo sa ważnym ogniwem łańcucha pokarmowego.

Jako dziecko nienawidziłam natury, bo kojarzyłam ją jedynie z tzw. karnym pobytem u dziadków na wsi. Tak bardzo chciałam zostać w mieście i móc odwiedzić muzea, których jeszcze nie znałam i wypożyczyć tonę książęk z miejskiej biblioteki, na których przeczytanie nie miałam czasu w ciągu całego roku szkolnego. Ale nie! Rodzice z uporem maniaka wysyłali nas na wieś, gdzie...

Jestem pełna sprzeczności, jeżeli chodzi o naturę.
Z jednej strony mieszkam otoczona przez naturę, więc kontakt z nią jest dla mnie nieunikniony, nie żebym miała coś przeciwko. Lubię spędzać czas na dworze, w ogrodzie, lesie, nad jeziorami, a jednak robię wszystko co w mojej mocy, żeby nie być odciętą od miasta. Lubie miasto, za to, że jest pełne życia, ludzi, miejsc do spędzenia czasu jak kina, teatry, sklepy, zwłaszcza te z książkami. Jednak miasto na dłuższą metę też byłoby dla mnie nie do wytrzymania. Zawsze uciekam do domu, na wieś, biorę psa na smycz i idziemy, niezależne od pory roku, czy pogody. Dzięki temu mam kontakt z naturą cały rok, widzę jak się zmienia, widuję też wiele zwierząt, często rzadkich, lub zagrożonych wyginięciem.
Z ochroną środowiska mam do czynienia od dzieciństwa, więc jest ona dla mnie czymś zupełnie naturalnym. Wpływają na to proste codzienne rzeczy, jak segregacja śmieci, unikanie, jeśli to tylko możliwe, jednorazowych toreb na zakupy, oszczędzanie wody i przede wszystkim nie wyrzucanie śmieci do lasu, co mnie najbardziej w ludziach denerwuje.
Oczywiście komary są i zawsze były dla mnie zmorą...

Jestem pełna sprzeczności, jeżeli chodzi o naturę.
Z jednej strony mieszkam otoczona przez naturę, więc kontakt z nią jest dla mnie nieunikniony, nie żebym miała coś przeciwko. Lubię spędzać czas na dworze, w ogrodzie, lesie, nad jeziorami, a jednak robię wszystko co w mojej mocy, żeby nie być odciętą od miasta. Lubie miasto, za to, że jest pełne życia, ludzi, miejsc do...

Najpiękniejszy zapach, który pobudza moje wszystkie zmysły, to zapach deszczu. No może jeszcze kwitnący bez działa podobnie.
Najwspanialsza muzyka to śpiew ptaków, brzęczenie pszczół czy rechotanie żab.
Najlepsze jedzenie to oczywiście te wegetariańskie, bez bólu i cierpienia.
Złapać oddech najłatwiej u wujka w małej wiosce niedaleko Dobrego Miasta.
Najmilej czytać na ławce czy kocyku w parku, koło stawku.
Wędrówki do lasu, pływanie w jeziorze- to czysty relaks.

Czy natura jest mi bliska myślę że tak. Pomaga się uspokoić, wyciszyć, wyluzować, zrelaksować i naładować pozytywną energią. ;-)

Najpiękniejszy zapach, który pobudza moje wszystkie zmysły, to zapach deszczu. No może jeszcze kwitnący bez działa podobnie.
Najwspanialsza muzyka to śpiew ptaków, brzęczenie pszczół czy rechotanie żab.
Najlepsze jedzenie to oczywiście te wegetariańskie, bez bólu i cierpienia.
Złapać oddech najłatwiej u wujka w małej wiosce niedaleko Dobrego Miasta.
Najmilej czytać na ławce...

Mam marzenie. Marzenie dość prozaiczne, niewyróżniające się swoją wyjątkowością spośród pragnień innych ludzi. A jednak dla mnie wyjątkowe, jedyne w swoim rodzaju, towarzyszące mi właściwie odkąd pamiętam. Mimo tego jak wiele dla mnie znaczy, da się je zawrzeć w dwóch tylko słowach: „zostać weterynarzem”. Tak, czymś, co nadaje sens mojemu życiu, jest perspektywa niesienia pomocy tym, którzy nie potrafią udzielić jej sobie sami. Tym, którzy cierpią, często z powodu naszej bezwzględności lub nieodpowiedzialności. Chcę walczyć o prawa tych, którzy nie posiadają głosu. Maltretowane, bite, kopane, okaleczane, porzucane, niekochane, zaniedbane, głodzone mimo wszystko obdarzają ludzi zaufaniem.
Kocham zwierzęta, przebywanie w ich towarzystwie relaksuje mnie, a jednocześnie kształci. I nie mówię tutaj tylko, o czysto encyklopedycznej wiedzy dotyczącej ich zwyczajów czy zachowań. Zwierzęta pozwalają mi rozwijać się, kształtować osobowość, uwrażliwiają i uczą empatii. Nieodmiennie poprawiają mi również humor, a opowiadanie anegdot o wybrykach moich podopiecznych to świetny sposób na rozładowanie napiętej atmosfery, czy też koło ratunkowe, kiedy nagle zabraknie tematów do rozmowy.
Mimo że od spełnienia mojego marzenia dzieli mnie jeszcze kilka lat, mnóstwo potrzebnej wiedzy i setki godzin spędzone w towarzystwie braci mniejszych, to już nie mogę doczekać się satysfakcji płynącej z pomocy pierwszemu pacjentowi, bo ochrona natury to nasz obowiązek.

Mam marzenie. Marzenie dość prozaiczne, niewyróżniające się swoją wyjątkowością spośród pragnień innych ludzi. A jednak dla mnie wyjątkowe, jedyne w swoim rodzaju, towarzyszące mi właściwie odkąd pamiętam. Mimo tego jak wiele dla mnie znaczy, da się je zawrzeć w dwóch tylko słowach: „zostać weterynarzem”. Tak, czymś, co nadaje sens mojemu życiu, jest perspektywa niesienia...

Natura to mój niezawodny antydepresant i niezbędna ładowarka wyeksploatowanego stresem organizmu. Szum drzew, śpiew ptaków, zieleń - to wszystko wpływa na mnie kojąco, wyciszająco, relaksująco. Wystarczy spacer na łonie natury i czuję się jak nowo narodzona. Nie jeżdżę na wakacje do miejskich molochów, przeludnionych miejsc, bo tam nie wypocznę. Wybieram małą nadmorską, zalesioną miejscowość i delektuję się szumem fal, wschodami i zachodami słońca, spacerami po plaży. Obserwuję szybujące mewy, dźwięki natury rozładowują negatywne emocje i powoli wypełnia mnie wewnętrzny spokój. Z każdym wdechem czuję przypływ energii i znowu po powrocie mogę stawiać czoła piętrzącym się trudnościom, nie bojąc się nowych wyzwań.

Natura to mój niezawodny antydepresant i niezbędna ładowarka wyeksploatowanego stresem organizmu. Szum drzew, śpiew ptaków, zieleń - to wszystko wpływa na mnie kojąco, wyciszająco, relaksująco. Wystarczy spacer na łonie natury i czuję się jak nowo narodzona. Nie jeżdżę na wakacje do miejskich molochów, przeludnionych miejsc, bo tam nie wypocznę. Wybieram małą nadmorską, ...

Dawno, dawno temu, w czasach kiedy internet nie był powszechnie dostępny, kiedy używało się telefonów stacjonarnych, a zamiast ajfonów dzieci miały tamagotchi mała Kasia załozyła z kuzynem Towarzystwo Ochrony Czarnych Ślimaków. Była to dwuosobowa organizacja mająca na celu zapobieganie dręczeniu tych uroczych zwierzątek przez brata Kasi i jej drugiego kuzyna.
Kasia zajmowała się także pogrzebami znalezionych martwych ptaków (to znów z bratem i kolegą z sąsiedztwa), tworzeniem domków na drzewie (z dziadkiem) i polnych „baz” (z siostrami). Obserwowała „wyścigi” ślimaków (tym razem w skorupkach), próbowała wyhodować ogródek mchów (żeby wygladał tak jak na zdjęciu w pewnej książce) i bujną fryzurę „ekoludka” (trzeba było podlewać swojego „podopiecznego”, żeby wyrosły mu trawiaste włosy – takie cudo można było kupić w kwiaciarniach), a w czasie wakacji uwielbiała oglądać „Duże oko” i „Elę-encyklopedię lata”- cudowne przyrodnicze programy dla dzieci.
Mijały lata i niepostrzeżenie Kasia stała się nastolatką. Godzinami spacerowała wtedy z przyjaciółkami po okolicznych lasach, polach i łąkach.
A potem jakoś tak szybko dorosłam. Studia, praca... I jeśli tylko jest taka możliwość – wycieczka w góry, wyprawa rowerowa, długi spacer, nocleg w namiocie, ognisko w ogrodzie... I nawet udana próba „uprawy” storczyka ;)
„Bo ja mam tylko jeden świat, słońce, góry, pola wiatr...”

Dawno, dawno temu, w czasach kiedy internet nie był powszechnie dostępny, kiedy używało się telefonów stacjonarnych, a zamiast ajfonów dzieci miały tamagotchi mała Kasia załozyła z kuzynem Towarzystwo Ochrony Czarnych Ślimaków. Była to dwuosobowa organizacja mająca na celu zapobieganie dręczeniu tych uroczych zwierzątek przez brata Kasi i jej drugiego kuzyna.
Kasia...

Mówi się, że matka jest tylko jedna. Moim zdaniem, każdy z nas ma dwie: tą, która nas urodziła i wychowała oraz tą, która nas otacza każdego dnia, jest w powietrzu, ziemi i wodzie. Ta pierwsza chroni nas, wychowuje, a potem wypuszcza nas w objęcia tej drugiej byśmy nauczyli się samodzielności. Nie potrafiłabym żyć bez żadnej z nich.
Mieszkam na obrzeżach małego miasta, więc natura otacza mnie z każdej strony. Wyprawy do wielkich aglomeracji wyciągają ze mnie całą energię sprawiając, że do domu wracam w złym humorze i z bólem głowy nawet, jeśli był to wypad na kawę czy do kina. W ciężkich chwilach uciekam na łono matki natury i tam właśnie udaje mi się pozbierać i naładować baterie by stawić czoła przeciwnością. Poza tym korzystam z darów matki natury garściami. Często sama robię kosmetyki, nie wyobrażam sobie zimy bez nalewki z malin lub aroni, która broni mnie przed chorobami, a najlepsze dania to te z warzyw z własnego ogródka i grzybów zebranych w pobliskim lesie. Jak bliska jest mi natura? Tak, że nie potrafiłabym mieszkać w mieście wśród betonu i szła…

Mówi się, że matka jest tylko jedna. Moim zdaniem, każdy z nas ma dwie: tą, która nas urodziła i wychowała oraz tą, która nas otacza każdego dnia, jest w powietrzu, ziemi i wodzie. Ta pierwsza chroni nas, wychowuje, a potem wypuszcza nas w objęcia tej drugiej byśmy nauczyli się samodzielności. Nie potrafiłabym żyć bez żadnej z nich.
Mieszkam na obrzeżach małego miasta,...

Uwielbiam burze! :D
Jest to zjawisko natury, które bardzo kocham! :D Uwielbiam podczas burzy usiąść na środku ogrodu i obserwować błyskawice, najlepiej w nocy! :D coś pięknego! :D

Uwielbiam burze! :D
Jest to zjawisko natury, które bardzo kocham! :D Uwielbiam podczas burzy usiąść na środku ogrodu i obserwować błyskawice, najlepiej w nocy! :D coś pięknego! :D

Droga naturo!

Strasznie żałuję, że nie mogę cię pokochać, tak jak na to zasłużyłaś. Czasami myślę, że straciłam do tego zdolność. To nie jest tak, że tylko ciebie nie darzę tym uczuciem. Tak, kocham swoją rodzinę, ale nikogo poza tym i wiem, że zawdzięczam ci więcej niż moim rodzicom. Wiem, że oddycham dzięki twym drzewom. Ludzie wycinają je, sprawiają im ból, usuwają, a one wciąż nas nasycają. Jesteś lepsza niż ja. Ja nie potrafię dawać ludziom, którzy nie szanują mojej ofiary. Wiem, że dzięki pszczołom żyję. Wiem ile zawdzięczam naturze, a mimo to nie umiem się jej odwdzięczyć. Nie, to nie tak, że nie umie. Ja po prostu jestem zbyt leniwa, by to zrobić. Natura po prostu nic dla mnie nie znaczy, chociaż powinna. Chociaż tego chcę. Chcę żyć z przyrodą za pan brat, ale nie umiem zacząć, a bez początku nie będzie dalszej części. Mam nadzieję, droga naturo, że kiedyś tak mnie pochłoniesz, że nie będę potrafiła się od ciebie oderwać.

Dziękuję.

Droga naturo!

Strasznie żałuję, że nie mogę cię pokochać, tak jak na to zasłużyłaś. Czasami myślę, że straciłam do tego zdolność. To nie jest tak, że tylko ciebie nie darzę tym uczuciem. Tak, kocham swoją rodzinę, ale nikogo poza tym i wiem, że zawdzięczam ci więcej niż moim rodzicom. Wiem, że oddycham dzięki twym drzewom. Ludzie wycinają je, sprawiają im ból, usuwają, a...

Mieszkam na wsi i przyroda zawsze było obecna w moim życiu. Jako dziecko z radością spędzałam czas na dworze. Wolałam to niż siedzenie w domu. Zrywałam kwiatki, chodziłam po lesie, szukałam kamieni, pomagałam w polu, czy zrywałam trawę. Z wiekiem to jednak minęło. Przestałam czerpać radość ze słońca i coraz częściej rezygnowałam z pobytu na dworze. Tak jak typowe nastolatki zeszyłam się we własnym pokoju z laptopem lub telefonem w dłoni. Nierealna przyroda, będąc działem grafików stanowiła mój kontakt z rzeczywistością. Okno, będącym jedynym obrazem żywej natury, zasłaniałam, bo światło słoneczne odbijało się na ekranie komputera. Tak było i tak nadal jest. Wyizolowałam się od natury w dość dużym stopni. Co prawda, chciałbym mieć zwierzątko, ale to domowe. Na taki kontakt z naturą nie mogę niestety liczyć. Pozostają więc tylko mi obrazy na komputerze. Mam jednak świadomość, ten zalążek, że mimo mojego podejścia, żyję według naturze. Przechowuję w sercu wdzięczność za to za żyję różnym istotom i z niecierpliwością czekam aż moje serce bardziej otworzy się przed naturą, abym pełną piersią mogła żyć wśród niej.

Mieszkam na wsi i przyroda zawsze było obecna w moim życiu. Jako dziecko z radością spędzałam czas na dworze. Wolałam to niż siedzenie w domu. Zrywałam kwiatki, chodziłam po lesie, szukałam kamieni, pomagałam w polu, czy zrywałam trawę. Z wiekiem to jednak minęło. Przestałam czerpać radość ze słońca i coraz częściej rezygnowałam z pobytu na dworze. Tak jak typowe nastolatki...