Nie jest wykluczone, że Danielle Steel napisała więcej książek, niż wy przeczytaliście. Licznik ten bije bowiem tak szybko, że pewnie zanim postawię kropkę pod tym tekstem, zdąży już pokazać równe dwieście. Jasne, amerykańska autorka funkcjonuje na rynku parę ładnych lat, ale i tak jej roczna średnia jest imponująca. Czytam wynik ze swojego kalkulatora: statystycznie przez ostatnie półwiecze wydawała prawie cztery książki rocznie, co daje jedną na trzy miesiące.

I jak najbardziej ufam słowom Steel, że wszystko napisała zupełnie sama, bez uciekania się do literackiego outsourcingu. Nie jest trudno poddać je weryfikacji, wystarczy zerknąć na jakiś wywiad, gdzie opowiada o dwudziestogodzinnych dniach pracy, jednocześnie wyzłośliwiając się na wymagania dzisiejszej młodzieży, rozmiękczonej niechybnie przez płatki śniadaniowe fundowane przez pracodawcę na korporacyjnej stołówce. Albo rzucić okiem na relację fotograficzną z jej prywatnego gabinetu, gdzie antyczna maszyna do pisania stoi na biurku, na które składają się trzy ogromne, wykonane z jakiegoś tworzywa makiety powieści Steel. Na wyeksponowanej obok motywacyjnej plakietce widnieje hasełko zachwalające cnotę żelaznej dyscypliny, istne credo pisarki. A zanim powiesz, że to tylko jakieś kocopoły dobrze urodzonej matrony, która wychowała się pośród pobrzękiwania deserowych łyżeczek i kryształu o srebrne tace, odnotuj, proszę, że mowa o najlepiej sprzedającej się żyjącej pisarce na świecie.

Obojętne, co Danielle Steel robi, to działa. Przynajmniej na poziomie czysto komercyjnym — mowa o ośmiuset milionach egzemplarzy! — choć ona sama, jako modelowa przedstawicielka klasy próżniaczej, zwykła zbywać rozmowy o pieniądzach, wyrażając niejakie zakłopotanie tym, że w ogóle odniosła sukces. A ten jest naprawdę astronomiczny. Choć dzisiaj nakłady jej książek na rynku rodzimym spadły, to za oceanem i tak na start drukuje się ponad sześćset tysięcy sztuk każdej jej nowej powieści. Dla porównania przed końcem ubiegłego tysiąclecia Steel potrafiła opchnąć miliony egzemplarzy jednej książki. Czasem trzy, a czasem sześć, nierzadko wyprzedając całe nakłady. Liczby bywają nudne, zgoda, ale w tym przypadku nawet i takiemu matematycznemu beztalenciu jak ja wydają się fascynujące. Bo Steel to autorka ciesząca się powodzeniem jak nikt inny z aktywnych pisarzy, nawet największe tuzy od lat rządzące topkami, żeby wymienić tylko Stephena Kinga czy J.K. Rowling, najpewniej nigdy nie zdołają jej doścignąć.

Ba, mówimy tutaj o bliskości podium, na którym przesiadują Agatha Christie (swojego czasu obie panie miały tego samego agenta), Szekspir i Barbara Cartland. O istnieniu tej ostatniej dowiedziałem się dopiero dzisiaj, sprawdzając powyższe informacje, choć podczas niespełna stuletniego żywota napisała ponad siedemset książek. Nie jest to ani literówka, ani fikołek autokorekty. Siedemset.

Powracając jednak do Steel, zawsze wydawała mi się ona jakby powidokiem z minionej epoki i kiedy co jakiś czas przypominam sobie o jej istnieniu, jestem szczerze zaskoczony, że nadal pisze, a ktoś ją czyta. Bo niegdyś widywałem jej książki głównie na ogromnym regale mojej cioci, czasem wyłapywałem spojrzeniem na półkach na nudnych imieninach jakichś pań, na które byłem wyciągany, kiedy rodzice nie mieli mnie z kim zostawić. Żeby nie było, nie dozuję tutaj seksizmu, bynajmniej, bo, po pierwsze, taki był target tych książek i, po drugie, na początku lat dziewięćdziesiątych często kupowało się wszystko, jak leci, bośmy zachłysnęli się falą powieści z zachodu, których wcześniej u nas nie było. Młodym człowiekiem epoki przedinternetowej będąc, przeglądałem te romansidła, licząc na jakieś pikantniejsze sceny, ale natykałem się głównie na pełne czułości uściski, poza tym znałem już wydawane ówcześnie u nas tanie horrory i nawet co odważniejsze Harlequiny nie mogły mnie zaskoczyć. Tak czy siak, pisarstwo Steel zawsze miało w mojej głowie miejsce tuż obok kotów z kurzu, formaliny i kulek na mole. Może nie do końca słusznie, bo wtedy, kiedy natknąłem się na jej nazwisko po raz pierwszy, przeżywała istną hossę.

Praktycznie już od swojej czwartej książki, „Obietnicy”, kosiła miliony, a końcówka lat osiemdziesiątych była dla niej szczególnie owocna, bo gościła na liście bestsellerów „New York Timesa” przez trzysta osiemdziesiąt jeden tygodni (znowu liczby!), tym samym wbijając się na listę rekordów Guinnessa. Sztuka ta udała się jej dzięki wydawaniu książek co kilka miesięcy, choć sama twierdzi, że napisanie powieści to nie bułka z masłem, a regularność ta jest wyłącznie zasługą jednoczesnej pracy nad paroma pozycjami. Czyli, pisząc książkę A, już robi notatki do powieści B, a trzecią ręką kończy napoczętą niegdyś C. I kiedy wjechała tryumfalnie na nasz rynek, wydawcy mogli wybierać i przebierać, bo na co by się nie zdecydowali, i tak mieli gotowy przebój. Nie trzeba też było się martwić o żadne niuanse czy pokomplikowane chronologie, bo Steel nigdy nie pisała kontynuacji swoich powieści, aby, co zasługuje na uwagę, się nie powtarzać. Dziwna to deklaracja ze strony pisarki praktycznie odbijającej swoje fabuły na ksero.

Bo przeważnie jest tak: młoda, bogata, piękna, roztropna i dzielna dziewczyna w wyniku jakiejś tragedii traci tego jedynego, miewa życiowe i finansowe rozstroje, aż szczęśliwie spotyka kolejnego tego jedynego i znowu jest nie tylko piękna, roztropna i dzielna, ale także i bogata. Z czasem Steel niby próbowała swoje powieści unowocześnić i dorzucała do nich motywy różnorakie, od kazirodztwa do Holocaustu, próbowała też miksować swoje romanse z kryminałem, eksperymentować z narracyjnymi przekładańcami, ale i tak zawsze finalnie kończyło się na tym samym: żyli długo i szczęśliwie. A przynajmniej tak sądzę, bo przecież nie przeczytałem wszystkich jej książek. Ogólnie to ciekawe i naznaczone niejakim paradoksem, że do powieści pracoholiczki Steel przylgnęła łatka powieści wakacyjnych lub pociągowych, które kojarzą się z letnim relaksem, chociaż dzisiaj pisarka nie haruje już po trzydzieści godzin non stop i pozwala sobie na oszałamiający tydzień urlopu. Steel ma dzisiaj na karku siedemdziesiąt cztery lata, ale nadal pisze. Szybki rzut oka na jej ostatnie aktywności pozwolił mi stwierdzić, że wydała w tym roku już jedną powieść. Kolejna wyjdzie na jesieni. I ciągle jest je komu czytać, a po pięćdziesięciu latach od debiutu Steel nadal ma pomysł na sukces. Niezmiennie ten sam.