Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są dwa rodzaje niedożywienia: jedno dotyczy ciała, jest wynikiem braku jadła, a drugie dotyczy duszy i jest wynikiem braku wiedzy.

Wojna niczemu nie służy, niczego nie rozwiązuje. Gdy tylko się kończy, spostrzegasz, że przyczyny, które ją wywołały, nie zniknęły albo dołączyły się nowe, mające spowodować następną wojnę, w której dawni wrogowie będą przyjaciółmi, a dawni przyjaciele wrogami".

Kto zna ludzi, a więc pozbawiony jest co do nich wszelkich złudzeń, ma pełne prawo wątpić, że na tym świecie istnieje rzeczywiście uczucie zwane litością.

Odwaga jest motorem życia. Rozpaliliśmy ogień, gdyż byliśmy odważni. Wyszliśmy z jaskiń i zasialiśmy pierwsze ziarno, gdyż byliśmy odważni. Wskoczyliśmy do wody, a potem unieśliśmy się w niebo, gdyż byliśmy odważni. Wynaleźliśmy słowa i liczby, podjęliśmy trud myślenia, gdyż byliśmy odważni. Historia Człowieka jest przede wszystkim historią odwagi: dowodem, że bez odwagi nie będziesz mógł niczego zrobić, że jeśli brakuje ci odwagi, na nic nie zda się inteligencja. A odwaga ma różne oblicza: może to być wielkoduszność, próżność, ciekawość, potrzeba, duma, niewinność, nieświadomość, nienawiść, radość, rozpacz, złość, a nawet strach, z którym łączą ją niemal synowskie więzy. Ale istnieje też odwaga, która z tymi wszystkimi rodzajami odwagi nie ma nic wspólnego: odwaga ślepa, głucha, bezgraniczna, samobójcza, która jest owocem miłości. Nie ma granic odwaga, która jest owocem miłości i objawia się dzięki miłości. Nie liczy się ona z żadnym niebezpieczeństwem, nie słucha żadnego głosu zdrowego rozsądku. Twierdzi, że jest w stanie poruszyć góry, i często je porusza. Czasami zaś zdarza się, że to one ją przygniatają.

Czyżby samotność była jedynym towarzystwem, które sprawia, że nie czujemy się samotni? Czyżby prawdziwą rzeczywistością była fantazja? Czyżby narodziny, życie i śmierć były snem, tak jak sen snów, ów Bóg, którego prosimy rozpaczliwie, by istniał nawet wtedy, gdy myślimy, że nie istniej, czyżbyśmy go też wymyślili?

To Człowiek bowiem, a nie świat, nie zmienia się , niezależnie od tego , czy jest bogaty, czy biedny. To Człowiek, a nie świat, jest zły, niezależnie od tego czy jest wykształcony, czy też nie. To Człowiek, a nie świat, utrzymuje najgłupszą hierarchię, jaka istnieje.

Śmierć miłości jest jak śmierć ukochanej osoby. Pozostawia po sobie tę samą udrękę, tę samą pustkę, tę samą niemożność pogodzenia się z pustką.