Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najgorsze, co można sobie wyobrazić, to spustoszony glob, na którym ostatni człowiek zupełnie samotny spogląda zagładzie w oczy.

Urodzić się, to jak skok ze szczytu wieżowca. Życie jest nieprzerwanym biegiem ku śmierci. Śmierć to jedyne, co jest w życiu pewne. Śmierć to jedyne, czym powinniśmy się przejmować.

Lęk pozostaje zawsze" - mówi Conrad. - "Człowiek może zniszczyć w sobie doszczętnie wszystkie uczucia - miłość i nienawiść, i wiarę, i nawet zwątpienie. Ale póki lgnie do życia, nie może zniszczyć lęku". (...)
Dlaczego nieustannie podróżuję, skoro tak bardzo boję się podróży? (...)
Może w lęku szukamy sposobu na wyostrzenie naszych zmysłów, intensywniejszej formy egzystencji? Boję się, więc jestem. Im bardziej się boję, tym bardziej istnieję?

To nie wiedzy nam brakuje. Oświecone społeczeństwa w swojej większości i niezależnie od epoki posiadały wiedzę na temat popełnianych dawniej i popełnianych obecnie potworności w imię Postępu, Cywilizacji, Socjalizmu, Demokracji i Rynku.

Śmierci nie uwzględniono w mojej edukacji.
Podczas dwunastu lat w szkole i piętnastu na różnych uniwersytetach nie uczono mnie sztuki umierania. Obawiam się, że o śmierci nawet nie wspomniano.

Adam Smith sformułował zasadę regulującą podaż siły roboczej:
"Popyt na ludzi, podobnie jak na inne towary, reguluje się ich produkcją; wzrasta, gdy idzie za wolno, i zmniejsza się, gdy idzie za szybko."
(...)
Czyż reguła Adama Smitha nie obowiązuje i dziś? Czy społeczeństwo, które nie potrafi bronić prawa do pracy, będzie umiało w przyszłości bronić prawa do życia?
(...)
Presja głodnych i zdesperowanych miliardów nie jest jeszcze na tyle silna, by władcy tego świata uznali taktykę Kurtza za jedyną z możliwych, humanitarną i w gruncie rzeczy naturalną. Dzień przełomu jednak się zbliża. Widzę, jak nadchodzi. Dlatego uczę się historii.

Życie jednak nie jest skokiem z wieżowca. I nie siedem sekund, lecz siedem dekad człowiek ma do przeżycia. To wystarczy, by zdążyć sporo doświadczyć i zrealizować.

Wszystko jedno pod jaką szerokością geograficzną wszędzie tam, gdzie neguje się wiedzę - jeśli czyni się to świadomie - burzy obraz świata i zmusza do podania w wątpliwość naszej w tym świecie roli - wszędzie tam rozgrywa się jądro ciemności.

A siła rażenia udoskonalonej broni jądrowej odpowiada milionowi bomb zrzuconych na Hiroszimę. Wystarczy jedna komenda i cała Ziemia zamieni się w "terra nullius".

Kiedy w sercu Europy zdarzyło się to samo co w jądrze ciemności, nie znalazł się nikt, kto dostrzegłby tę analogię. Nikt nie chciał uznać tego, o czym wiedzieli już wszyscy.

To nie wiedzy nam brakuje. Brak nam odwagi, by zrozumieć to, co wiemy, i wyciągnąć z tego wnioski.