Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jesteśmy samotnymi wyspami, a konglomeratem pragnień, lęków, namiętności, zazdrości, miłości i nienawiści. To sprawia, że żyjemy na tym świecie jako jednostki otoczone przez innych ludzi, którzy poprzez swoje działania bądź zaniechania tworzą nas każdego dnia. Wszystko jest subiektywne i prowadzi od tego, że łatwo gubimy się w oceanach dnia codziennego, często zapominając, że nie jesteśmy istotami stworzonymi do szczęścia. Te uczucia i doświadczenia – dobre i złe – sprawiają, że możemy czuć, że jesteśmy tu naprawdę.

(...) każdy przeżywa swoje życie i najlepiej jest wtedy, kiedy nikt nikomu do niczego się nie wtrąca. Z reguły każdy ma swoje pokłady wewnętrznej autorefleksji, ale są też osoby, którym tego brak. Każdy buduje swoje szczęście lub też to, co według niego może za nie uchodzić, bo przecież nie da się tak naprawdę stworzyć uniwersalnej definicji szczęśliwości. Zawsze tak jest, że to, co dla jednego jest sufitem, dla drugiej osoby będzie tylko podłogą, i jakże aktualne okazuje się powiedzenie, że wszędzie dobrze, gdzie nas nie ma. Osobiście uważam, że świat, w którym żyjemy, to jedna wielka proteza, którą na siłę próbujemy nazywać szczęściem, żeby zagłuszyć jedyną nienaruszalną prawdę, że tak naprawdę tarzamy się w wielkiej kupie gówna: od nieświadomości w chwili urodzenia aż do świadomego bądź nie momentu śmierci.

Niewielu ludzi myśli o sobie w kategorii ,,jestem złym człowiekiem”. Ludzki umysł ma wiele bezpieczników, które sprawiają, że można zracjonalizować nawet najgorszy czyn.