Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już złoty blask tak wielu gwiazd
Zapala się nade mną,
Jak każdy z nas mają swój czas,
Póki nie spadną w ciemność.
Spadają i
Komuś, kto śpi,
Śni się sen jak życzenie.
A złota nić przerwanych żyć.
Błyska i pada w ciemność.

Ona wydała mu się niepokojąco uwodzicielska. A jednocześnie pełna melancholijnej, przejmującej słodyczy. Zdawała się być istotą utkaną z niematerialnej substancji — eteryczna niczym muza czuwająca w ciemności nad snem artysty.

Elaine była palącą jego duszę trucizną i jednocześnie jedynym lekarstwem, które mogło mu w tej chwili pomóc.

Chociaż świat zbliża się do początku nowego wieku, w miejscach takich jak to czas nie chce płynąć. Jest rozwleczony w nieskończoność, niczym dzień z życia skazańca.