Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dowódca to nie tylko funkcja. To honor i charakter. A także swoisty imperatyw: moi ludzie to ja.

Prawdziwy szef powinien o swojego człowieka walczyć do samego końca.

Każda formacja, każdy zawód, to jest przekrój społeczeństwa. Tylko chodzi o to, żeby być obiektywnym. Bo my w Policji nie jesteśmy od polityki. My jesteśmy od zapewnienia ludziom bezpieczeństwa.

Uważasz, że policjant musi mieć powołanie?
Dokładnie tak. Nikt nie jest dobrym policjantem, jeżeli nie ma do tego powołania. Nikt.

No, służba nie drużba. Będąc żoną policjanta, trzeba się z tym liczyć. Jest alarm i on w dziesięć, piętnaście minut, bo tyle ma drogi do pracy, musi tam być. Ja, podejmując decyzję małżeńską, wiedziałam, że to tak wygląda. Masz być na wezwanie. I nie jest tak, że nie, bo nie ma żony w domu. Synów zostawia sąsiadce i jedzie. Bo musi.

Nigdy też nie usłyszałam, że: „O Boże, ty masz męża psa!”. Absolutnie. Wręcz przeciwnie, niektórzy mówią: „O kurde, ale fajnie. Antyterrorysta. Super”. Więc głowa do góry i duma. Tak że tak, jestem z niego dumna.

Różne są okoliczności i wypadków, i śmierci. Ale to ryzyko jest wpisane w nasz zawód. I to powinno być przesłaniem tej naszej rozmowy, o którym kiedyś rozmawialiśmy. Że jeżeli idę do Policji i składam rotę ślubowania94, albo do innej jednostki specjalnej, do wojska, do GROM-u, to znam zasady. Raz, że nie jestem nieśmiertelny. Ja tylko mogę powiedzieć, że w tym przypadku miałem szczęście. Dwa, trzeba się liczyć z tym ryzykiem. Idzie się do przodu i robi się to, co ma się zrobić. A wielokrotnie my idziemy kogoś ratować.

Tak jak mówię, nie każdy się nadaje, żeby być antyterrorystą, ale jeżeli chcesz i to jest twoje marzenie, w tym się spełniasz, to nie ma przeszkód nie do pokonania. Tylko że muszą być jasne zasady.

Nie przypominam sobie, żeby były jakieś rozpady, które spowodowane były służbą. Bardziej cechami osobowościowymi czy sprawami typowo życiowymi. Że ktoś poszedł nie w tę stronę, co trzeba. Mając żonę, trzeba ją szanować, kochać, a nie szukać pocieszenia gdzieś tam. Wiesz. Komandos i wszystkie dziewczyny szaleją.

Bo moim zdaniem przełożeni często trzymają się razem. Jeżeli dzieje się krzywda jakiemuś tam zwykłemu pracownikowi, to oni nie zawsze są skorzy pomóc, tylko trzymają się swojej grupy. Niektórzy wolą pozamiatać pod dywan i wszystko fajnie. Za dużo jest takich ludzi, którzy przez układy dostają się wysoko. Nic nie potrafią, ale podejście w stylu: „A zrobimy cię szefem. Nie znasz się? A dobra tam, ludzi masz od tego, żeby pracowali. A ty będziesz tylko królował”. Ale to jeszcze trzeba umieć królować.

Każdy policjant ryzykuje życie. Nie tylko my. Na każdą akcję czy tam działania bojowe czy realizację jadę i mam to gdzieś z tyłu głowy: że pojadę i mogę nie wrócić. Ale od tego są ludzie, którzy planują, i moi koledzy, żebyśmy wszyscy wrócili. No wiadomo, może być różnie, ale po to właśnie się szkolimy, żeby to ryzyko zminimalizować.

Marzyłeś, żeby zostać antyterrorystą. A miałeś kiedykolwiek moment, że chciałeś zrezygnować?
Tak. W trakcie tego naszego kursu podstawowego. Jeżeli mi ktoś powie, że nie miał wtedy momentu zwątpienia, to go wyśmieję i powiem, że ściemnia. Bo jest to naprawdę bardzo duże obciążenie – i psychiczne, i fizyczne.