Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tego zmierzającego donikąd świata nie kształtują niejasne siły metafizyczne. To nie Bóg zabija dzieci. To nie los ćwiartuje i nie przeznaczenie rzuca psom na pożarcie. To my. Tylko my.

Heard joke once: "Man goes to doctor. Says he's depressed. Says life seems harsh and cruel. Says he feels all alone in a threatening world where what lies ahead is vague and uncertain. Doctor says, "Treatment is simple. Great clown Pagliacci is in town tonight. Go and see him. That should pick you up." Man bursts into tears. Says, "But doctor...I am Pagliacci." Good joke. Everybody laugh. Roll on snare drum. Curtains...

Któż pilnować będzie samych strażników?

I'm not a comic book villain. Do you seriously believe I would explain my master stroke to you if there remained the slightest possibility you would effect its outcome? I triggered it 35 minutes ago.

Znam dobry dowcip.Przychodzi facet do lekarza mówi ,że ma depresje życie wydaje się mu ćieżkie i okrutne mówi że czuje się samotny w niebezpiecznym świecie .Lekarz odpowiada kuracja jest prosta w mieście wystepuje ,wielki klaun Pagliacci proszę go zaobaczyć to Pana uleczy.Facet wybucha płaczem .Ale doktorze ...mówi ..To ja jestem Pagliacci .Dobry dowcip wszyscy się śmieją graja werble .Opada kurtyna .

Nieustannie wpatrujemy się w świat i to przytępia nasze zmysły. Ale oglądany z cudzego punktu widzenia, zupełnie jak nowy, wciąż może zapierać dech w piersiach

None of you understand. I'm not locked up in here with YOU. You're locked up in here with ME.

A live body and a dead body contain the same number of particles. Structurally, there's no discernible difference. Life and death are unquantifiable abstracts. Why should I be concerned?

The accumulated filth of all their sex and murder will foam up about their waists and all the whores and politicians will look up and shout "Save us!"... and I'll look down and whisper "No.

Nic się nie kończy, Adrianie. Nic się nigdy nie kończy...

We gaze continually at the world and it grows dull in our perceptions. Yet seen from another's vantage point, as if new, it may still take the breath away.

Dlaczego liczy się jedna śmierć wobec tak wielu?

Wszystkie cholerne rzeczy na tym świecie do siebie pasują, z wyjątkiem ludzi!

Żywe ciało i martwe ciało składa się z z takiej samej liczby cząsteczek. W ich strukturze nie widać zauważalnych różnic. Życie i śmierć to niemierzalne pojęcia abstrakcyjne. Czemu miałbym się przejmować?

It is the oldest ironies that are still the most satisfying: man, when preparing for bloody war, will orate loudly and most eloquently in the name of peace.

Stood in firelight, sweltering. Bloodstain on chest like map of violent new continent. Felt cleansed. Felt dark planet turn under my feet and knew what cats know that makes them scream like babies in night.

Looked at sky through smoke heavy with human fat and God was not there. The cold, suffocating dark goes on forever and we are alone. Live our lives, lacking anything better to do. Devise reason later. Born from oblivion; bear children, hell-bound as ourselves, go into oblivion. There is nothing else.

Existence is random. Has no pattern save what we imagine after staring at it for too long. No meaning save what we choose to impose. This rudderless world is not shaped by vague metaphysical forces. It is not God who kills the children. Not fate that butchers them or destiny that feeds them to the dogs. It’s us. Only us. Streets stank of fire. The void breathed hard on my heart, turning its illusions to ice, shattering them. Was reborn then, free to scrawl own design on this morally blank world.

Was Rorschach.

Does that answer your Questions, Doctor?

Looked at sky through smoke heavy with human fat and God was not there.

Nigdy nie rozpaczaj. Nigdy się nie poddawaj.

Ścierwo psa w alei dziś rano, odcisk opony na rozerwanym brzuchu. To miasto się mnie boi. Zobaczyłem jego prawdziwą twarz. Ulice to przedłużenie rynsztoków, a rynsztoki są pełne krwi i kiedy studzienki pokryją się wreszcie strupami całe robactwo się potopi. Nagromadzony brud seksu i morderstw spieni im się na wysokości pasa, a wszystkie kurwy i politycy spojrzą w górę i zakrzykną: "ocal nas!". A ja spojrzę w dół i szepnę: "nie".

Zostawiam ludzkie karaluchy, by rozprawiały o swojej heroinie i dziecięcej pornografii.

To miasto zdycha na wściekliznę. Czy ścieranie pojedynczych kropel piany z jego warg to najlepsze co mogę zrobić?

Dlaczego tak nieliczni z nas są wciąż aktywni, zdrowi i nie cierpią na zaburzenia osobowości?