Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyjaźń opiera się na prostych gestach.

Przestałam stosować grę pozorów, żeby siebie
podkoloryzować, jak kiedyś czarno-białe fotografie. Przestałam
grać! Ukrywać braki w wiedzy, nowe pasma siwych włosów
i poglądy. Jak mydlana bańka pęka rozczarowanie, jeśli nikogo
już nie zachwycam. Albo kiedy jakiś obcy mężczyzna mija mnie
zupełnie obojętnie… Ten teatr nie jest mi już potrzebny do życia.
Może to właśnie nazywa się dojrzałością?

Co jest takiego w sztuce, co jest takiego w ludzkich namiętnościach, że zatracamy się w nich bez reszty, wiedząc, ile się za nie płaci? Dlaczego supłamy ostatni grosz na chwilę uniesienia, błysk właściwego słowa, barwy, kształtu? To tylko wytwory naszych rąk, emocji, wiedzy, wyobraźni, a potrafią popchnąć i twórcę, i tego, kto po drugiej stronie, w miejsce, z którego nie ma powrotu. Ile trzeba mieć odwagi, żeby tylko za tym podążać? A może to tylko egoizm? Pospolity jak perz, wybujały jak majowy mlecz.

Dzieci śpią i ja też za chwilę będę się kładł. Powinnaś przyjechać choć na chwilę, bo tęsknimy strasznie. Dzisiaj Halszka pytała, czy może sobie malować paznokcie… Nie wiem, co jej odpowiedzieć, więc na razie pochowałem Twoje lakiery. Ale wiesz, ona jest sprytna, prędzej czy później je odnajdzie! Nauczyłem się dziś gotować zupę krem z cukinii. To znaczy tak myślę, bo dziewczynki tylko ją powąchały, a Helmut udawał, że nie jest głodny. Albo na odwrót, już nie pamiętam. Efekt jest taki, że zjedliśmy pizzę, a kremem z cukinii cieszył się tylko Gabryś.
Wiesz, że Cię kochamy?
Czy Ty kiedyś do nas wrócisz?