Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W dużej mierze kierował się sercem. A jak kierujesz się sercem, to nie żałujesz, bo serce nie żałuje, nie ocenia. Wiesz, nasze życiorysy to takie obrazy, które sami namalowaliśmy. Patrzymy na nie, podobają nam się jako całość, ale być może pewne fragmenty, kreski, kolory - trochę mniej. Myślę, że Tomek tak patrzył na swoje życie. Nie biczował się za popełnione błędy, choć na pewno je dostrzegał, był ich świadomy.

Kim byłby dziś, gdyby któregoś dnia w Irlandii ktoś nie zaproponował mu wypadku w skałki?
Mógłby skończyć szkołę i z praktycznym fachem w rękach zatrudnić się w prywatnym zakładzie. po kilku latach zacząć myśleć o czymś własnym. Ale nie myśleć wiele, raczej się nie wychylać. Żyć powoli. O wielkich czynach czytać w gazetach. Karcić się za marzenia.
Nie, taki los nie mógł być jego udziałem.

Uwolniłem się od szczytu. Szczyt nie jest już dla mnie priorytetem... Parę rzeczy pozmieniałem w głowie. Cieszę się życiem!

On z tą górą zmagał się po raz siódmy. Tym razem wygrał. Choć może o swoim wyczynie myślał inaczej: że to Nanga w końcu pozwoliła mu siebie zdobyć.

Niewielu przyznaje się do tego wprost. Pytanie o to należy do tych, których nie warto zadawać, jeśli nie chce się popsuć atmosfery. Bywa jednak, że trudne pytania padają.
Czy góry to ucieczka (a jeśli ta, to przed czym)? Czy mogą coś w życiu zastąpić?

Kiedy opowiadał o górach, z jego ust nie schodził uśmiech. A opowiadać potrafił.

Człowiek jest mocny tylko w stosunku do drugiego człowieka. W pyskówkach, w przekomarzankach. Często opiera swoją wartość na materii, która przecież, jak wiadomo - a to w górach tu najlepiej widać - jest po prostu tymczasowa. Zresztą jak i sam człowiek. No bo przecież ciało nie jest niczym innym, jak przedmiotem użytkowym - włącznie z mózgiem.