Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Niektórzy są jak papier, są matowi, inni z satynowym połyskiem, jeszcze inni z wysokim połyskiem. - (...) - Ale raz na jakiś czas spotykamy kogoś, kto mieni się wszystkimi kolorami tęczy, a wtedy nic już nie jest takie samo.

(...)całość to coś więcej niż suma poszczególnych części(...)

(...)chaos jest niezbędnym etapem organizacji wszechświata(...)

- Nic tak człowieka nie uszczęśliwia jak kobieta, która wie, czego chce.

- Czas płynie bardzo szybko. Jednego dnia trzymasz małe dziecko na rękach, a potem nagle widzisz, że to już prawie dorosła kobieta.

Jakby cały świat - wszystko dookoła, pod stopami i w środku - wirował, a ty się unosisz. Dryfujesz w powietrzu. I jedynym, co trzyma cię na ziemi, są czyjeś oczy.

- Zajrzyj dalej niż jego oczy, uśmiech i połysk włosów... i zobacz, co tkwi w głębi.

Znajdować się nad ziemią, być smagana wiatrem (...) to jakby czuć w sercu pocałunek piękna.

Charakter człowieka kształtuje się wcześnie.Wybory,których dokonasz teraz,będą miały wpływ na resztę twojego życia.

(...) ludzie potrzebują rzeczy, które pozwalają im wznieść się ponad codzienne troski i poczuć cud życia.

Tak samo jest z ludźmi - powiedział - tylko że czasem całość oznacza mniej niż suma części.

- Nie, Bryce. Ona jast taka sama jak zawsze. To ty się zmieniłeś. - klepnął mnie po ramieniu i szepnął: - I od tej pory już nigdy nie będziesz taki jak dawniej.

-To żaden targ niewolników. To zaszczyt! Poza tym może kupi cię ktoś naprawdę miły i poznasz nową przyjaciółkę.

I ty pojawiło się obwąchiwanie. Ta wariatka zaczęła się pochylać i wąchać moje włosy. Niemal dociskała nos do mojej głowy i niuch-niuch-niuch.

Serce mi zamarło. Dosłownie przestało bić. Pierwszy raz w życiu miałam takie uczucie. Jakby cały świat - wszystko dookoła, pod stopami i w środku - wirował, a ty się unosisz. Dryfujesz w powietrzu. I jedynym, co trzyma cię na ziemi, są czyjeś oczy. Połączone z twoimi niewidzialną siłą, trzymającą cię mocno, podczas gdy reszta świata krąży, obraca się i kompletnie rozpada.

Kilka miesięcy temu zorientowałam się, że rozmawiam z drzewem. Prowadzę z nim długie konwersacje, takie prywatne, tylko między nami. A schodząc na ziemię, miałam ochotę płakać. Czemu nie mam nikogo żywego, z kim mogłabym pogadać? Czemu nie mam przyjaciółki ja wszyscy? Pewnie, że znałam w szkole dużo dzieci, ale z nikim się nie przyjaźniłam. Nikogo nie obchodziło łażenie po drzewach. Ani zapach blasku słońca.