Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Ładna?
- Kto?
- Narzeczona.
- Tak, chyba tak.
- Jak to chyba?
- Czy ja wiem, znam ją od dzieciństwa i tak jestem przyzwyczajony do jej widoku, że aż prawie nie wiem, jaka ona jest.
- Ale czyż nie jest pan w niej zakochany?
- Prawdę mówiąc, sam nie wiem.
- Niebywałe! A jak ona wygląda?
- Jest taka... jakby to powiedzieć, raczej blondynka...
- I ma piękne oczy?
- Nie tak piękne jak pani.

Jestem człowiekiem zbędnym, człowiekiem, któremu brak gruntu pod nogami, rozbitkiem życiowym - bez planów i projektów. Większość moich znajomych sądzi, że ja sam ponoszę winę za zmarnowanie swego życia. Ja jednak sądzę, że winę ponoszą inni, że winne jest coś, czemu nie zapobiegłem lub prawie nie starałem się zapobiec.

Żyjemy w tak dziwnej epoce, że ludzie, którzy pragną być niezwykłymi, ludzie, którzy, według wyrażenia Seneki, chcą przeskoczyć przez własny cień, wydają się nam śmiesznymi, zaś ci, którzy, jak wierni giermkowie, wiodą swój cień za sobą, uchodzą za ludzi przeciętnych.

Mam w sobie więcej z orła wegetarianina niż z mięsożernego gołębia.