Jesteśmy społecznością, która kocha książki

[...] charaktery ludzkie można mierzyć śladami, które w nich zostają [...] Nieliczni są jak kamienie, trudno na nich zrobić rysę, ale kiedy to się uda, pozostaje tam na zawsze. Inni są jak piasek. Łatwo i szybko w nich się rzeźbi, lecz byle podmuch zatrze wysiłek. Jeszcze inni jak woda, nauki przyjmują miękko i z pokorą, ale wygładzają się od razu, kiedy odwróci się od nich wzrok. Ostatni są jak powietrze. Możesz próbować w nich rzeźbić, a twoje starania znikną niezauważone.

Wszyscy pragniemy uciec przed cierpieniem, zapewnić szczęście sobie i najbliższym. Zdobywamy władzę, pieniądze i miłość, staramy się uczynić z nich pancerz. W kondycji człowieka nie ma jednak obietnicy uniknięcia trwogi i bólu istnienia. Co zatem robić, kiedy cierpienie nas odnajdzie?

[...] To samo, co robi Stwórca. Wybaczać i okazywać współczucie. Doświadczać wspólnoty ze wszystkimi cierpiącymi istotami, jak Bóg jej doświadcza w swoim Synu i w każdym człowieku, Kiedy staramy się pojąć sens cierpienia rozumem, wywołujemy jeszcze większy ból. Musimy umieścić je w naszym sercu i powierzyć Panu. Tylko w ten sposób możemy odebrać cierpieniu moc panowania nami.

Kim jesteś, Boże, który pozwalasz na takie cierpienie? Kim jesteś Ty, który sprzyjasz kłamcom, okrutnym władcom, fałszywym kapłanom! Czy słabi pokrzywdzeni zawsze będą upokorzeni? Czy silni zawsze będą zasłaniać się Twoim imieniem! Dlaczego odwracasz się od królestwa swojego? Czy nasz grzech jest tak wielki, o Panie, że ziemia zawsze będzie padołem łez i bólu! Dlaczego przysłałeś tu Adalberta, najlepsze z Twoich dzieci, na pewną śmierć? Dlaczego!

Poznacie, kiedy zamieszka w was Bóg, bo wówczas zmienicie się. Zmienią się wasze twarze, wasze ciała i wasza mowa. Nic nie będzie takie, jak wcześniej. Ogarnie was wielka radość i zostanie z wami na zawsze.

Jak większość dostojników Kościoła nie stronił od bogactwa, towarzystwa równych sobie. Kochał wino, polowanie i zabawę z kobietami.

Chrystus wiszący na wielkim krzyżu za ołtarzem tryumfował nad światem. W wielu budził zarazem litość i przerażenie - uczucia, na których zbyt często budowano nową wiarę.