Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zaczął się nowy rok. Zaczęła się misja. Nasza misja. Moja misja. Staliśmy w szeregach. Obok ludzi. Mieliśmy dwanaście miesięcy. Dwanaście długich miesięcy. Pięknych? Pełnych bólu? Zapewne i jedno i drugie. Mieliśmy być przy nich. Pomagać. Czasem działaniem. Czasem tylko poczuciem, że nie są sami. Byłem świadomy powagi zadania.

Okrywa się puchowy kocem. Zaczyna zagłębiać się w świat, o którym czyta. Zaczyna żyć w nim. Przeżywa. Przeżywa z bohaterami ich losy. Raz uśmiecha się. Raz w jej oczach goszczą łzy.

Upragniony czas wolny. Upragniona swoboda. Upragniona zabawa, na którą nie ma czasu podczas ciągnących się w nieskończoność pozostałych dni w roku. Odpoczynek. Zasłużony. Przynajmniej tak mi się wydawało.

Miłość powinna dawać radość. Miłość powinna dawać szczęście. Miłość powinna dodawać, a nie podcinać skrzydła.

Nie ważne co zrobię. I tak to nie będzie wystarczające.

Długo siedziałam cicho. Bałam się. Byłam zależna. Myślałam, że jestem zależna. Myliłam się. To ty chciałeś, żebym tak myślała. To koniec. Odchodzę.

Ktoś woła, nie mówiąc nic. Nie wypowiadając żadnego słowa. Niemo. Ktoś potrzebował pomocy. Ktoś cierpiał, ale nie chciał ratunku. Nie jawnie.

Strach ma wielką siłę. Zwątpienie jeszcze większą.

Jej oczy. Zwierciadło duszy. Wrota do wnętrza.

Ludzie są pełni sprzeczności w sobie, w samym wnętrzu.

Dopełniali się. Melodie stapiały się. Stapiały w jedną. Były jednością. Oni byli jednością. Zatraceni. Spełnieni. Przenikali się nawzajem. Jakby od zawsze razem przeżywali muzykę. Jakby od zawsze się znali.