Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kochałam, znaczy wybaczałam, zgadzałam się, mimo że się nie zgadzałam, czekałam, mimo że za cholerę nie chciałam już czekać, wierzyłam, pragnęłam, miałam wielką pierdoloną nadzieję. Myślałam o nim bezustannie...

Nie miałam pojęcia jak sobie pomóc. Jak zapomnieć? Jak sobie przetłumaczyć? Jak przestać kochać? Jak nie myśleć? Jak nie mieć nadziei? Jak wyrzucić, wymazać z siebie?

- Mamusiu,a czemu Ty płaczesz? - zapytał mój sześcoletni wówczas syn Piotruś.
Długo zwlekałam z odpowiedzią, żaby nie obciążać dziecięcej główki dorosłymi problemami. Wreszcie wyszeptałam:
- Wiesz synuś, kiedyś się zakochałam i teraz mi smutno.
- I dlatego płaczesz? - Swoim małym paluszkiem roztarł jedną ze spływających po moim policzku łez.
- Tak - odpowiedziałam cicho.
- Czyli on Ci złamał serdusio?
- Tak, synku, chyba mi złamał...
- To ja pójdę do niego i wytrę mu w spodnie gila.

Ciszę po drugiej stronie, którą tak pragnie się przerwać najszczerszą na świecie rozmową, ale czuje się i głuchym, i niemym jednocześnie. I kompletnie zakleszczonym w swoim upośledzeniu wywołanym strachem.
Znałam.

W tym momencie kilku mężczyzn zeszło z góry i ze spuszczonymi głowami skierowało się do drzwi wyjściowych.
- Pani, a co oni takie czarne ? To jakieś obcokrajowce, tak ? Ruscy czy jak ?
- Nie, to Czeczeni. Polak ich wynajmuje - powiedziałam, ściszając głos i tłumiąc w sobie śmiech na jej żywą reakcję.
- Co pani powie ?!? Czeczeeenni ?! - zakrztusiła się. Niemal jak na ekranie telewizora mogłam zobaczyć emocje rysujące się na jej twarzy. Myślała bardzo szybko i wreszcie wymyśliła. - To przecież jakieś terrorysty mogą być ! I pani się tak nie boi??!
- A czego mam się bać ? - Uśmiechnęłam się. - Przecież jestem u siebie. To normalni ludzie, też chcą żyć. Ja z nimi specjalnie nie rozmawiam, wszystko załatwiamy z ich szefem, Polakiem. Nie ma się czego bać, mówię pani.

Niektórzy twierdzą, że porzucenie przez kobietę mężczyzny, z którym była silnie związana, jest gorsze od bycia porzuconą. Że siła kobiecej empatii, odpowiedzialności za uczucia drugiej osoby jest tak ogromna,że sieje większe spustoszenie niż własne cierpienia.