Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nauka nie była nawet w połowie tak fajna, jak myślała. Zamiast cieszyć się z tego, że z dnia na dzień lepiej wychodzi jej pisanie czy czytanie, martwiła się, czy to zaliczy. Nie było ważne, jak coś wychodzi, tylko czy to wystarczy.

Wzbogacanie życia - poprzez otwieranie umysłu, serca i ducha - powinno być celem edukacji. Niestety tradycyjna szkoła, zamiast rozwijać nasze umysły, serca i dusze, niejednokrotnie nas ograniczała. Represjonowała naturaną ciekawość i radość nauki, tłumiła dociekliwość i krytyczne myślenie, kształtowała w zachowaniu przemoc i brak troski o innych.

Dzieci potrzebują dużo więcej niż tylko podstawowych umiejętności w zakresie czytania, pisania i matematyki, bez względu na to, jak są one ważne. Potrzebują nauczyć się samodzielnego myślenia, odnajdywania sensu w tym, czego się uczą i doświadczenia, jak wspólnie pracować i żyć wśród ludzi.

Niestety, język, którym się posługujemy, nauczył nas oceniać własne zachowanie i zachowanie innych według kategorii moralnych, takich jak poprawny-niepoprawny, prawidłowy-nieprawidłowy, dobry-zły, normalny-nienormalny, właściwy-niewłaściwy.

Użycie siły jako kary opiera się na założeniu, że ludzie robią krzywdę sobie i/lub innym, ponieważ są niegrzeczni, a kiedy dorastają, wręcz źli. Konsekwencją takiego sposobu myślenia jest przeświadczenie, że aby naprawić szkodę musimy wykazać błąd temu, ktoś źle się zachował; spowodować, aby żałował popełnionego czynu i zmienił się, a wszystko na skutek kary. Ale w praktyce rzadko to działa. Kara, zamiast pożądanej skruchy i wyciągnięcia nauki, często prowadzi do tego, że postępujący niewłaściwie czuje niechęć i oburzenie, a tym samym może stać się jeszcze bardziej niechętnym do zmiany zachowania.