Jesteśmy społecznością, która kocha książki

My ludzie jesteśmy jak psy. Potrafimy czuć się najsamotniej w towarzystwie innych. Ale boimy się bardziej niż psy, bo wiemy, że ból ma swoją historię, rozpoznajemy go, gdy się do nas zbliża.

Uległa miłości do butelki, do tego bawełnianego świata o miękkich krawędziach, w którym niczego nie ma. Ani przeszłości, ani teraźniejszości, ani przyszłości.

Odsłoń tylko gardło, a możesz być pewien, że znajdzie się taki, który ci je poderżnie.

Czułam instynktownie, że nigdy prawie nie myślisz tego, co mówisz. Miałaś piękny głos, mamo. Kiedy byłam mała, czułam twój głos całym ciałem. Często gniewałaś się na mnie, że nie słyszę, co do mnie mówisz. A tymczasem ja słuchałam twego głosu, nie słów. Nie rozumiałam twoich słów, bo nie zgadzały się z wyrazem twoich oczu i z tonem, którym je wypowiadałaś. Najgorsze, że śmiałaś się, kiedy byłaś zła. Kiedy nienawidziłaś taty, nazywałaś go swoim "najlepszym przyjacielem", kiedy ja ci się sprzykrzyłam, mówiłaś do mnie "moja ukochana maleńka". Nic się nie zgadzało. Chwilę, mamo. Daj mi skończyć, wiem, że jestem trochę pijana, ale gdybym się nie napiła, nigdy bym ci tego wszystkiego nie powiedziała. Później, kiedy opuści mnie odwaga i nie będę śmiała dodać słowa więcej albo umilknę dlatego, że będę się wstydzić tego, co powiedziałam, wtedy możesz mówić ty i możesz wyjaśniać. Ja będę słuchać i postaram się zrozumieć, dokładnie tak jak zawsze słuchałam i starałam się rozumieć. Mimo wszystko dobrze było być twoim małym dzieckiem. Cóż w tym złego, że cię kochałam.

Więc tak to jest, jak się kogoś kocha?
W takim razie uratuj mnie przed miłością.