Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kruczego Demona Rozprawa o Sztukach Walki Tengu to mitologiczne, zmiennokształtne istoty o cechach na poły ludzkich, na poły ptasich. Ludowe podania obdarzyły je niezwykłymi talentami, takimi jak np. umiejętność teleportacji. Tengu mogły znikać bezszelestnie, czytać w ludzkich myślach (a nawet je kontrolować),a ich zęby był tak ostre, że bez trudu przegryzały stal. Ich pojawienie się zwykle zwiastowało wojnę, chaos i zagładę. Niektóre jednak czyniły również dobro: chroniły niewinnych, zwłaszcza dzieci, a za uczynione im przysługi odwdzięczały się honorowo. Uchodziły za niezrównanych wojowników i wierzono, że czasami wtajemniczały śmiertelników w tajniki sztuk walki. To im generałowie, tacy jak słynny Minamoto Yoshitsune, zawdzięczali swoje legendarne sukcesy. O tego rodzaju naukach jest ta książka. Autor nadał im formę przypowieści i wyłożył w czterech zwojach, w których - od ogółu do szczegółu – zawarł swoje przekonania w tej materii. „Tengugeijutsuron” jest jednocześnie tekstem filozoficznym, nawiązującym do myśli konfucjańskiej, buddyzmu oraz filozofii tao; a zarazem uwzględnia praktyczne wskazówki dotyczące technik walki. Pouczenia te skierowane są do mentorów, mających w swojej pieczy edukację przyszłych wojowników (o problemach samej edukacji, zadziwiająco współczesnych, też można znaleźć słówko). Dowiadujemy się z nich nie tylko, którym końcem miecza dźgać przeciwnika, ale jak codzienne życie i osobista moralność przenika się z zasadami Drogi Wojownika, i jak wpływają one na skuteczność adepta. Niektóre z tych zasad mogą się wydawać oczywiste, inne nie do przyjęcia, ale trzeba wziąć pod uwagę, że mamy do czynienia z tłumaczeniem oryginalnego tekstu pochodzącego z XVIII w. Jest to więc źródło historyczne, z którego - między wierszami- możemy wyczytać co nieco o mentalności ówczesnych Japończyków. Issai Chozan to świadek swoich czasów, żył w latach 1659-1741, służąc prominentnemu klanowi Kuze, pod rządami siogunatu (sic!) Tokugawa. I to jest w tej książce wyjątkowe. Myślę, że cała seria „Kokoro” świetnie wypełnia lukę między akademickimi rozprawami, przeznaczonymi dla studentów, a pogłębiającą stereotypy papką płytkich historyjek o różnościach i dziwnościach, w które rynek obfituje. Mam nadzieję na więcej takich publikacji.