Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Cudownie to wszystko po polsku pokomplikowane. Pan Leon zanim na serio zabrał się za zgłębianie i nie bójmy się tego słowa ocieplanie wizerunku masonerii wśród mieszkańców Lechistanu, prowadził działalność na wielu odpowiedzialnych odcinkach. Takich jak na przykład politrukowanie w 1szej armii lwp. Lub potem, w najciemniejszych latach stalinizmu posada w ministerstwie sprawiedliwości, które w owych ciekawych czasach o sprawiedliwość (pomijajac jej dość subiektywnie pojmowana dziejowa odmianę) zabiegało raczej w ostatniej kolejności. Potem Pan Leon był kierowany na równie odpowiedzialne, acz nie tak frontowe odcinki. Zakończył swój urzędowy żywot krzepko dzierzac lejce archiwum państwowego. I żaden tam Moczar czy inny Gomułka Pana Leona z siodła wysadzić nie zdołał. W międzyczasie począł zaś syna Józefa. Syn z pewnością odziedziczył po tacie gen obalacza dynastii, co uczyniło jego życiorys na swój przewrotny sposób kalka ojcowego. KOR - osrodek dla internowanych w stanie wojennym - sekretarzowanie w fundacji Batorego. Ale właściwie czemu czynię tu sobie bezczelnie osobiste wycieczki po biogramie Autora? Ano chyba dlatego, że ujęła mnie muszę przyznać wizja starszego pana, który po latach niełatwej przeciez walki o budowę sprawiedliwości społecznej w dorzeczu Wisły i Odry, w jesieni swojego życia miast oddać się hodowli róż i kolekcjonowaniu sztuki ludowej, zajął się studiami nad masoneria. Żyjąc sobie spokojnie w PRL, który to system jak przecież wiemy do tajnych związków miał stosunek średnio entuzjastyczny. A trzeba powiedzieć, że Pan Leon zajął się sprawą poważnie i z sercem. O czym z pewnością zdają się zaświadczac: A. Zaprawdę imponujące źródła i bibliografia B. Nieskrywana sympatia do koncepcji dorosłych facetów ubranych w groteskowe fartuchy i bawiących w konspiracje. Zatem nasze, cudowne polskie paradoksy. Pomijając powyższe książka zawiera materiał imponujący rozlegloscia, a opowiedziany bez specjalnej zacieklosci i ostatecznie prowadzi czytelnika do konstatacji, że niewielu nosicieli znanych, przedwojennych nazwisk nie miało za sobą choćby epizodu pod znakiem kielni i mlotka. Plus jednak dość zaskakująca wizja kongresu wersalskiego.