Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To nie praw­da, że na po­cząt­ku Bóg stwo­rzył niebo i zie­mię. Na po­cząt­ku Bóg od­krę­cił kran z cza­sem. Z cza­sem kran za­czął prze­cie­kać, ale nikt o tym nie wie­dział. Obok głów­ne­go nurtu,który był silny i re­gu­lar­ny, ka­pa­ły od czasu do czasu kro­pel­ki nie­du­że, ci­chut­kie i nie wa­dzą­ce ni­ko­mu. Życie w kro­pel­kach to­czy­ło się wol­niej i spo­koj­niej niż w głów­nym nur­cie, a lu­dzie żyli tam dłu­żej i byli szczę­śliw­si. Ktoś mógł­by po­wie­dzieć, że byli bę­kar­ta­mi wszech­świa­ta, ale oni tak nie uwa­ża­li. Mieli się za wy­brań­ców losu, za szczę­śliw­ców w czep­ku uro­dzo­nych.

Z po­cząt­ku nikt nie wie­dział, że jest ja­kieś inne życie, jakiś inny, szyb­szy czas, ale nawet jak już wy­kry­to, że tuż obok pędzi taka sza­lo­na lo­ko­mo­ty­wa dzie­jów, która zmywa po dro­dze wszyst­ko i wszyst­ko z sobą po­ry­wa – nawet wtedy nikt nie my­ślał o prze­pro­wadz­ce. Zda­rza­ły się oczy­wi­ście krót­kie wy­pa­dy, a nawet or­ga­ni­zo­wa­no wy­ciecz­ki do tego więk­sze­go i szyb­sze­go świa­ta, ale nikt nigdy nie prze­pro­wa­dził się tam na stałe. Już prę­dzej za­bie­ra­no z sobą kogoś stam­tąd, a wtedy ten ktoś zni­kał ze swo­je­go świa­ta na za­wsze i nawet naj­lep­sza po­li­cja nie mogła go od­na­leźć.

Ka­pa­ły więc kro­ple czasu jedna za drugą, jedna za drugą, a życie to­czy­ło się w nich le­ni­wie i spo­koj­nie, aż któ­re­goś dnia za­czę­ły kapać coraz szyb­ciej, tak, że nie­mal utwo­rzy­ły praw­dzi­wy stru­mień. Wtedy Bóg we­zwał hy­drau­li­ka, a ten na­pra­wił uster­kę nie­ste­ty zbyt do­brze. Kran zu­peł­nie prze­stał prze­cie­kać. Wy­pa­da mieć tylko na­dzie­ję, że hy­drau­lik nie był naj­lep­szym fa­chow­cem, i że wkrót­ce znowu po­ja­wią się małe, szczę­śli­we kro­pel­ki czasu, które nie gnają zbyt szyb­ko, a lu­dzie w nich żyją spo­koj­nie, nie śpie­sząc się zbyt­nio.

Wiesz, co jest w życiu naj­lep­sze? (...) – Mu­zy­ka jest naj­lep­sza. Nic pięk­niej­sze­go i nic bar­dziej bez­in­te­re­sow­ne­go lu­dzie nie wy­my­śli­li. Pod mu­zy­kę mo­żesz pod­ło­żyć, co chcesz, każde wy­obra­że­nie. In­stru­men­ty z sobą roz­ma­wia­ją tak, jak chciał kom­po­zy­tor, ale to ty w swo­jej gło­wie pi­szesz dia­lo­gi. Nikt nikim nie ma­ni­pu­lu­je – każdy jest panem swo­jej wy­obraź­ni. Nikt nie pró­bu­je cię prze­ka­ba­cić na swoja stro­nę.

Za­ko­cha­nie i ko­cha­nie to chyba jed­nak dwa różne stany. (...)– Za­ko­chać się, to jak do­stać w mordę. (...) – Taki cios cza­sa­mi po­wa­la z nóg, ale można się po nim pod­nieść i sto­sun­ko­wo szyb­ko dojść do sie­bie. Na­to­miast ko­chać, to jak być trzy­ma­nym – nie za mocno, ale pew­nie – za gar­dło. Trzy­ma cię mi­łość, która daje o sobie znać tylko wtedy, gdy chcesz się ru­szyć.

Nie­któ­re ko­bie­ty nie brzyd­ną, gdy pła­czą, ale ona wy­da­wa­ła się nawet pięk­niej­sza.

Wiesz jak to jest z tymi ko­bie­ta­mi, któ­rym żaden facet się nie może oprzeć – kiedy zja­wia się ten, który mówi „nie”, wtedy taka ko­bie­ta myśli: „za­ko­cha­łam się”. Tak to dzia­ła, wierz mi.

Nawet nie mam z kim po­ga­dać. W ta­kich wy­pad­kach roz­ma­wia się z mężem albo z Bo­giem, a ja w tego pierw­sze­go nie wie­rzę, a dru­gie­go chcę zabić… Albo od­wrot­nie.

Ostat­nio coraz czę­ściej czuł roz­cza­ro­wa­nie In­ter­ne­tem. Wszyst­kim tam za­le­ża­ło tylko na tym, żeby jak naj­wię­cej ludzi klik­nę­ło na ich od­no­śnik, do czego miała za­chę­cić nie­ko­niecz­nie zgod­na z praw­dą treść, za to od­po­wied­nio sen­sa­cyj­na. Nawet pocz­ta elek­tro­nicz­na go za­wio­dła, bo do­sta­wał znacz­nie wię­cej spamu niż praw­dzi­wej ko­re­spon­den­cji. Jed­nym sło­wem In­ter­net ko­ja­rzył mu się ze śmiet­ni­kiem i dla­te­go bez en­tu­zja­zmu my­ślał teraz o żmud­nym spraw­dza­niu kil­ku­dzie­się­ciu stron, a przy­naj­mniej krót­kich z nich wy­cią­gów pod lin­ka­mi, zwłasz­cza, że na pierw­szy rzut oka nic nie wy­glą­da­ło za­chę­ca­ją­co.

(...) kie­dyś nie­któ­rzy gli­nia­rze no­si­li przy sobie wy­try­chy, a dziś bo­oto­wal­ne pen­dri­vy z hac­ker­skim opro­gra­mo­wa­niem. Czasy się zmie­nia­ją i już nic nie bę­dzie takie, jak daw­niej. Za wy­jąt­kiem tego, że lu­dzie za­wsze będą się mor­do­wać. Albo z po­wo­du po­wo­du ko­biet, albo pie­nię­dzy, albo z ze­msty, ale za­wsze będą to robić odkąd Abel zabił Kaina… A może Kain Abla.

Męż­czy­zna (...) już dawno prze­kro­czył pięć­dzie­siąt­kę, ale trzy­mał się dziel­nie, w czym po­dob­ny był tro­chę do sta­re­go sa­mo­cho­du, ma­ją­ce­go wpraw­dzie cza­sa­mi kło­po­ty z ru­sze­niem z miej­sca, ale ta­kie­go, co to jak już ruszy, to do mety do­je­dzie.

(...) męż­czy­zna przy­po­mi­nał nie pierw­szej mło­do­ści, ale jesz­cze na cho­dzie sa­mo­chód te­re­no­wy, z na­pę­dem na czte­ry koła oczy­wi­ście, pod­ra­so­wa­ny w pierw­szo­rzęd­nym warsz­ta­cie tu­nin­go­wym.

Skoro naj­zwy­czaj­niej w świe­cie ko­rzy­stał z luk praw­nych, żeby pła­cić mniej­sze po­dat­ki i naj­zwy­czaj­niej w świe­cie wy­kań­czał kon­ku­ren­cję nie­zu­peł­nie zgod­nie z pra­wem, a nawet po­su­wał się do szan­ta­żu, to dla­cze­go nie miał­by naj­zwy­czaj­niej w świe­cie za­mor­do­wać żony?

Słu­cha­jąc [muzyki], mo­żesz zo­ba­czyć pod za­mknię­ty­mi po­wie­ka­mi wszyst­ko, co ci serce i rozum dyk­tu­je i cho­ciaż za każ­dym razem może to być coś in­ne­go, to i tak za­wsze bę­dzie praw­dzi­we, bo twoje. Nie mu­sisz kom­bi­no­wać, że może to tak, a może ina­czej. Że rację mają ci, a może tamci. Mu­zy­ka nie nie­sie z sobą prze­sła­nia, lecz pięk­no i albo je do­strze­żesz, albo nie.

In­for­ma­cja nie jest wie­dzą, wie­dza nie jest mą­dro­ścią, mą­drość nie jest praw­dą, praw­da nie jest do­brem, dobro nie jest mi­ło­ścią, mi­łość nie jest mu­zy­ką. Mu­zy­ka jest naj­lep­sza.

Jego to­wa­rzysz­ką była spor­to­wa li­mu­zy­na. Nie­ste­ty, tylko na pierw­szy rzut oka fir­mo­wa. Każdy fa­cho­wiec po do­kład­niej­szych oglę­dzi­nach nie miał­by wąt­pli­wo­ści, że to skła­dak. Za to, z ja­kich czę­ści! W oczy przede wszyst­kim rzu­ca­ły się zde­rza­ki, z pew­no­ścią sprę­ży­ste i go­to­we przy­jąć na sie­bie nie­jed­ną czo­łów­kę, a także kufer, który cho­ciaż nie­wąt­pli­wie po­jem­ny, to jed­nak zgrab­ny, a cho­ciaż no­szo­ny wy­zy­wa­ją­co, to prze­cież z gra­cją i z wdzię­kiem. Z syl­wet­ki wnio­sko­wać można było zna­ko­mi­te przy­spie­sze­nie i z pew­no­ścią dużą pręd­kość mak­sy­mal­ną. Ja­skra­wy, czer­wo­ny la­kier przy­cią­gał wzrok każ­de­go mi­ło­śni­ka spor­tów eks­tre­mal­nych, a cho­ciaż na dnie lamp cza­iła się pust­ka, to jed­nak świe­ci­ły one bla­skiem moc­nym, nie­jed­ne­go wprost ośle­pia­ją­cym. I tylko ha­mul­ce po­zo­sta­wa­ły wiele do ży­cze­nia, co w po­łą­cze­niu z nie naj­lep­szym pro­wa­dze­niem na za­krę­tach, jazdę tym wozem czy­ni­ło na tyle pod­nie­ca­ją­cą, by nie­je­den śmia­łek spo­glą­dał ku niemu okiem tę­sk­nym, a nawet roz­ma­rzo­nym i to po­mi­mo jego dość już za­awan­so­wa­ne­go wieku.

Czy za­uwa­ży­łaś taką pra­wi­dło­wość, że naj­więk­si ar­ty­ści zo­sta­ją do­ce­nie­ni do­pie­ro po śmier­ci? Żyje ar­ty­sta, żyje – bied­nie i skrom­nie naj­czę­ściej – aż tu nagle umie­ra w jakiś spek­ta­ku­lar­ny spo­sób. I wtedy do­pie­ro się za­czy­na! Ale po co mu potem ta cała hi­ste­ria tłu­mów? I nie­waż­ne, czy cho­dzi o pio­sen­ka­rza, ak­to­ra, czy pi­sa­rza. Cho­dzi o za­sa­dę – umrzesz, to cię do­ce­nią.

(...) każdy z nas już w dzie­ciń­stwie nosi za­lą­żek sie­bie za lat kil­ka­dzie­siąt.

Nie daj się skrzyw­dzić. Bądź ostroż­ny. Nie wiesz, jacy są ci no­wo­bo­gac­cy? Są gorsi od lu­do­żer­ców.