Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie znałam tej książki, gdy byłam dzieckiem, ale może jako osoba dorosła, potrafię dostrzec w niej znacznie więcej niż tylko opowieść. Oto mamy tutaj maleńką holenderską, nadmorską wioskę we Fryzji oraz szkołę, do której chodzi sześcioro dzieci. Pewnego dnia dziewczynka, zainspirowana opowieścią cioci, pisze krótkie wypracowanie o bocianach. Wspomina w nim, że dawniej, również w ich wsi, ludzie montowali gniazda dla bocianów na dachach. Wywiązuje się rozmowa i od tej pory dzieci, wspierane przez nauczyciela nie myślą już o niczym innym, tylko o tym, aby umieścić na dachu szkoły stare drewniane koło od wozu i sprawić, że bociany się na nim osiedlą. Gdzie jednak znaleźć takie koło, gdy mieszkańcom wsi na niczym nie zbywa? To nie są przecież czasy współczesnego konsumpcjonizmu, gdy pod śmietnikowymi wiatami zalegają góry meblowo-budowlanych śmieci. To są czasy, gdy wszystko jest potrzebne, rodziny mieszkają w jednej izbie, a jedyną rozrywką w czasie kilkudniowej ulewy jest np. domino. Ale czy dla dzieci, którymi zawładnęło marzenie o bocianach, jest coś niemożliwego? To piękna książka. Można ją polecić dzieciom, rodzicom, nauczycielom i pedagogom, zwłaszcza tym, którym nie są obce idee szkół montessoriańskich czy waldorfskich. Osią tej książki są bowiem konkretne impulsy – nie gadaj, tylko bierz się do dzieła, dotknij, sprawdź, nie narzekaj, nie mędrkuj, współpracuj i rozmawiaj z innymi, pokonaj ograniczenia, nikogo nie wykluczaj. Jest w tej książce również wyjątkowo współczesny, niestarzejący sie motyw dotyczący mediów. W trakcie kilkudniowego sztormu, dzieci czytają w gazecie, że wiele bocianów mogło zginąć, więc szanse, że jakikolwiek zadomowi się na ich nowym gnieździe, stają sie coraz mniejsze. Wtedy jeden z ich nowych dorosłych przyjaciół wpada we wściekłość i woła: "Słuchajcie malcy, nie stójcie tu tak i nie mówcie mi, że wzięliście do serca te głupie bazgroły. Siedzi sobie taki powalany farbą pismak w Amsterdamie, w jakiejś piwnicy. Naokoło budynki są takie wysokie, że nie widać nawet kwadratowej stopy nieba. (...) Mogę się z wami założyć, że on nie odróżni bociana od koguta. Bociany nigdy nie osiedlają sie w miastach. Ale on wie najlepiej! On nawet wie, że wszystkie bociany utopiły się w morzu. Ciekaw jestem, czy on był na morzu w czasie sztormu? Czy widział bociany wpadające w wodę? (...) Musiał pozbyć się wiaderka farby drukarskiej, a także wypełnić słowami swoją gazetę. Zostało mu niewielkie puste miejsce do wypełnienia, więc w tę lukę wsadził coś o bocianach. Byle co. "Przewiduje się! Istnieje obawa! Przypuszcza się!" – zacytował pogardliwie słowa gazety."