Ryszard Piekarowicz

W ub.r. Indie obchodziły 70 lat niepodległości. Książka, którą recenzuję poniżej, liczy sobie ponad 40 lat. Czy więc jest nieaktualna? I tak, i nie. Tak - ponieważ pomija wiele zjawisk, które miały miejsce w ciągu ostatnich czterech dekad: szybki wzrost indyjskiej gospodarki: wytwórczości, informatyki, usług, czy też kwestie społeczne, m.in. eksplozję demograficzną indyjskich miast czy terroryzm i morderstwa polityczne, których ofiarami padli Indira Gandhi i jej syn - Rajiv. Nie - ponieważ mówi o spektakularnych przemianach z pierwszych trzech dekad niepodległych Indii: powstaniu silnego i stabilnego systemu demokratycznego z wyraźnym podziałem na władzę ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą, ukróceniu przywilejów maharadżów, wojnach z Pakistanem, konfliktach wewnętrznych, powstaniu silnej bazy przemysłowej i naukowo-badawczej, dołączeniu do grona mocarstw atomowych czy osiągnięciu samowystarczalności żywieniowej, słowem: o wszystkim tym, czego nie udało się zbudować tak wielu krajom mającym bodaj lepsze od Indii warunki dla wzrostu gospodarczego. Nie ulega wątpliwości, że dzisiejsze Indie nie byłyby tym, czym są dzisiaj, gdyby nie energiczne i śmiałe reformy podjęte przez gabinety Jawaharlala Nehru i jego córki - Indiry Gandhi. To w dużej mierze ich zasługa, że kraj skrajnej nędzy, głodu, separatyzmów i krwawych walk religijnych, jakim były Indie w 1947 r. dziś - choć nadal boryka się z wieloma problemami - jest stabilną demokracją o jednym z najwyższych w świecie wskaźników wzrostu gospodarczego oraz jest jednym z najpoważniejszych graczy na arenie międzynarodowej. Okazuje się, że jest możliwy konsensus między indyjską "cywilizacją homeostazy" (określenie, którego sens Autor rozwinął w książce "Delhijskie ABC"),a wymogami współczesności. Te czynniki, a także sporo uwagi, jaką Pan Piekarowicz poświęcił indyjskiej kulturze i mentalności w połączeniu ze znawstwem tematyki sprawiają, że czas poświęcony na niniejszą pozycję zapewne nie będzie czasem straconym.