Wiktor Marek

Polski matematyk, logik i informatyk, profesor University of Kentucky.
W latach 1960-1964 studiował na Wydziale Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego uzyskując tytuł magistra matematyki. Doktoryzował się w 1968 na podstawie rozprawy "O modelach permutacyjnych teorii mnogości bez indywiduów napisanej" pod kierunkiem Andrzeja Stanisława Mostowskiego. Habilitował się w roku 1972 w Uniwersytecie Warszawskim na podstawie rozprawy "On the metamathematics of impredicative set theory".
W swojej pracy badawczej zajmował się szeregiem dziedzin Podstaw Matematyki a w szczególności kombinatoryką nieskończoną, metamatematyką teorii mnogości, hierarchią konstruowalną, arytmetyką II rzędu, teorią klas Kelley-Morse oraz uogólnioną teorią rekursji. W szczególności wykazał niesprzeczność tzw. Hipotezy Fraisse'go o teoriach drugiego rzędu liczb porządkowych przeliczalnych pokazując, że jest to konsekwencja aksjomatu konstruowalności Gödla. Wraz z Marianem Srebrnym studiował własności tzw. luk (ang. gaps) w hierarchii konstruowalnej.
Profesor Marek zajmował się logicznymi podstawami informatyki. We wczesnych latach 1970-tych nawiązał współpracę z prof. Zdzisławem Pawlakiem (1926-2006),z którym następnie badał, wprowadzone przez Pawlaka, pojęcie systemu informacyjnego. W konsekwencji tych badań nad systemami informacyjnymi oraz zainteresowań Pawlaka klasyfikacją obiektów, zostało wprowadzone przez Pawlaka pojęcie zbiorów przybliżonych (ang. rough sets). Pojęcie to studiowane było dalej wspólnie przez Marka wraz z Pawlakiem. Następnie pojęcie zbiorów przybliżonych było i jest dalej badane przez liczne grono badaczy w wielu państwach świata. Pojęcie to okazało się być istotne w związkach informatyki ze statystyką, algebrą uniwersalną i kombinatoryką. W dziedzinie logik niemonotonicznych (grupie logik związanych ze sztuczną inteligencją) Marek badał szczególnie tzw. logikę domniemań (ang. default logic) wprowadzoną przez R. Reiter'a oraz logikę autoepistemiczną (ang. autoepistemic logic) R. Moore'a. Badania te doprowadziły do wprowadzenia formy programowania logicznego nazywanej Answer Set Programming, intensywnie badanej w Europie i Stanach Zjednoczonych. W szczególności, wraz z M. Truszczyńskim, Marek wykazał, że problem istnienia modeli stabilnych dla programów logicznych zdaniowych jest NP-zupełny. Dla programów dopuszczających dowolne symbole funkcyjne, Marek (wraz z A. Nerode i J. Remmelem) wykazał, że analogiczny problem jest Sigma-1-1 zupełny.