Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wyczuwalne są dość mocno sympatie autora i antypatie. Widać, że nie sympatyzuje z kościołem katolickim, dzięki czemu jego książka nie jest lukrową opowiastką o tym jaki święty jest papież i wszyscy mieszkańcy Watykanu. Jednakże jego stronniczość prowadzi do pójścia w drugą stronę i powielania mainstreamowych zarzutów odnośnie hierarchii, Watykanu, finansów i kościoła katolickiego. Często daje się wyczuć sarkastyczny ton,który moim zdaniem w przypadku tej książki jest zbędny. Dygresje oraz opinie o takim zabarwieniu warto byłoby usunąć z "Wyprawy do najmniejszego państwa świata", ponieważ niczego konstruktywnego nie wnoszą. Ciekawe natomiast są opowieści na temat "skarpetek" kardynalskich, szat,codzienności papieża - o rzeczach, o których nie miałam w zwyczaju rozmyślać. Bezcennym jest zdobycie wiedzy na temat Papieskiej Akademii Nauk, w której zasiada 30-stu noblistów. Ubolewam, że w kościele powszechnym, lokalnym, tak mało mówi się o relacji nauka - wiara, tym większy mój ból, że okazuje się, że kościół posiada niezły arsenał wybitnych naukowców. Zakończę cytatem, który niezwykle mi się spodobał - cytat w książce z Brandmullera - "(...)Jeśli odrzucam egzystencję nieskończonego ducha, z którego myśli i woli wyszła cała rzeczywistość, wtedy muszę być w stanie wyjaśnić, dlaczego w ogóle istnieje świat i człowiek. Wielki wybuch, ewolucja, samoorganizacja (nieistniejącej) materii - rozumowe przyjęcie takich zdarzeń wymaga większej wiary niż przyjęcie dogmatów kościelnych. Jak miałoby wybuchnąć jakieś Nic?" "