Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Naprawdę spodziewałam się po tej książce więcej, bo cóż to za kryminał, gdzie w ciągu pierwszych pięćdziesięciu stron (całość liczy ok. 290) zaczynam domyślać się, kto tylko udaje i będzie czarnym charakterem książki? A później autor zamiast odwieść czytelnika od pierwszych (niestety trafnych) domysłów, pokazać mu inne możliwe rozwiązania, wprowadzić choćby jakąś nutkę tajemniczości, mnogością widocznych i oczywistych szczegółów naprowadza czytelnika na właściwe rozwiązanie. Gdzie tu istota kryminału czy thrillera, skoro mamy wszystko podane jak na tacy, do tego okraszone przegadanymi (i nudnymi ) opisami przemyśleń bohatera? Zamysł intrygi jest całkiem ciekawy, ale wykonanie słabiutkie - zdecydowanie przydługie, przegadane, nieklejące się dialogi i brak klimatu, tajemnicy. Nie było ani jednego momentu, który mnie zaskoczył bądź wcisnął w fotel… Ba, nie było nawet momentu, który zaciekawił mnie na tyle, by z wypiekami na twarzy przewrócić następną stronę. Skończyłam książkę z dwóch powodów – raz, że nie lubię zostawiać książek zaczętych i nieprzeczytanych, a dwa, że do około 2/3 książki łudziłam się, że nagle akcja zmieni swój bieg, wszystko okaże się inne niż się wydawało (bo w końcu za co te pochwały „od samego Stephena Kinga” jak wytłuszczono na okładce, skoro wszystko jest tak przewidywalne i nudne? Nie wspomnę już o wytłuszczonych dwa zdania wcześniej „ cudownych dialogach i wyśmienitych intrygach”),niestety rozczarowałam się gorzko. Pierwsza książka tego autora nie zachęciła do przyjrzenia się kolejnym, ale uważam, że potrzeba przynajmniej dwóch, by wyrobić sobie opinię o autorze, dlatego może w niesprecyzowanej bliżej przyszłości pokuszę się o kolejną pozycję Abrahamsa…