Charles Nodier

"nie zawsze trzeba wątpić, nie zawsze można wierzyć na ślepo" Moi Drodzy ➡️Od samego początku ta książka napawała mnie niejakim niepokojem. Raz - pierwszy kontakt z autorem. Dwa - ogromne oczekiwania (wtedy łatwo się sparzyć). Trzy - nowy tłumacz w IX-tce, którego co prawda osobiście poznałem już całkiem nieźle, ale w akcji nie widziałem 😎 A wiadomo, że z akcji to najbardziej znany jest "zaginiony w akcji" 🙈 No i cztery – to naprawdę mocna, w sensie daaawna klasyka. Zatem sami widzicie jak to wyglądało. Niemniej jednak w końcu "nadejszła wiekopomna chwila". Wchodzicie na własną odpowiedzialność. ➡️Co do wydania to absolutny sztos. Jedno z piękniejszych wydań IX-tki, chociaż obecnie to już praktycznie o każdym wydaniu IX-tki można tak powiedzieć. Ale co dalej? ➡️Zacznę powolutku od słówka od tłumacza. Bezwarunkowo musicie je przeczytać, gdyż to pozwoli Wam po prostu lepiej poczuć tę książkę, dotrzeć do jej sedna. Krótko mówiąc ta przedmowa jest świetnie napisana. ➡️Już w pierwszej opowieści "Cztery talizmany" (wieloczęściowej) przepadłem. Jakbym żywcem się przeniósł do "Baśni tysiąca i jednej nocy". Język pachnący Arabią, dżinn, postacie żywe i barwne, a w tym wszystkim ogromna ilość życiowych prawd podanych jak przypowieści. Świetny efekt robiły wtrącane tu i ówdzie w tę starą historię słowa francuskie, całkiem zdaje mi się współczesne. ➡️Cześć "Infernaliana". "im więcej ich palono, tym więcej ich odnajdywano" Wszystkie infernaliana w tej części to majstersztyk. I gotyku, i mrocznego romantyzmu i klasycznej grozy. Oczywiście zakładam, że kochacie klasykę. Klimat zbudowany przez autora na kilku zaledwie stronach w każdym z opowiadań to klasa sama w sobie. Czy to zakrwawiona zakonnica, czy wampir, czy też diabeł bądź opętanie - czuć powiew grozy, tym bardziej, że sposób narracji przypomina stare historie opowiadane wieczorami przy kominku, a nawet relacje z gazet (rzeczowo, konkretnie). Dlatego styl czasem jest surowy, niemalże jak zapis faktycznych wydarzeń (mimo poruszania tematyki wielce nadprzyrodzonej),jednak we mnie wzbudzał intensywne emocje. Absolutna rewelacja! Te krótkie opowiadania są po prostu prześwietne. ➡️Klimat się zmienia w części zatytułowanej "Opowiadania". Robi się bardziej poważnie, bardziej ulotnie, filozoficznie chwilami, te opowiadania są dłuższe, po prostu inne z natury. I nadal znakomite, choć przyznaję, infernalianki lepiej mi się podobały. ➡️Piękne ryciny zdobiące strony tej książki są jej dodatkowym atutem. ➡️Moi Drodzy, powoli zaczyna brakować mi słów, żeby pisać o książkach IX-tki. Do tej pory nie trafiłem na taką, która by mi się nie podobała, a znakomita większość mnie zachwyciła. Nie inaczej było tym razem. ➡️Bartek Ejzak zdał w mojej opinii egzamin jako tłumacz i życzę mu dalszych sukcesów pod skrzydłami IX-tki, również jako pisarzowi. Klimat złapałem natychmiastowo, bardzo retro, bardzo klasyczny, niezwykle wykwintny, a zarazem niepozbawiony pewnej szorstkości. ➡️Przekrój opowiadań jest przeogromny, każde wnosi coś niezwykłego i każdy wielbiciel klasycznej, starej, bardzo starej grozy i niezwykłości znajdzie tu coś dla siebie. Lektura będzie dla Was czystą przyjemnością, a ja z radością daję UZJ (Uncelkowy Znak Jakości). PS. Jednakże nie zgadzam się z tłumaczem, że pasuje tu określenie "chrześcijański weird" 🙈