Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy tylko książka znalazła się w moich łapkach, nie mogłam wyjść z podziwu nad pięknym i solidnym wykonaniem okładki. Nie okłamujmy się, w końcu to bardzo ważny aspekt książki. Duor Vaah zaciekawiła mnie już, kiedy na instagramie autora widziałam cytaty i piękne grafiki. A co sądzę po przeczytaniu? Moim zdaniem najmocniejszą stroną tej książki są bohaterowie. Poza tym, że Khaela nie potrafiłam polubić od początku do końca, to cała reszta jest naprawdę wspaniała, wyjątkowa, idealnie dopracowana. Nie pamiętam, kiedy ostatnio natrafiłam gdziekolwiek na aż tak dobre postacie. Kolejnym plusem jest niewątpliwie zawarty w powieści humor - wiele razy wybuchałam szczerym śmiechem. Książkę czytałam długo, szłam powoli do przodu. Przypuszczam, że to wina specyficznego języka, do którego można z czasem przywyknąć. Nie jest to wada, nadaje powieści niezwykłego klimatu i przypuszczam, że taki styl wymagał wiele pracy. I nie mogę zapomnieć o świecie przedstawionym! Magowie, kharrengur i miasta wykute w skale to zaledwie namiastka tego, co przygotował dla nas autor. Niestety nie jest to książka idealna, ma swoje mankamenty. Najbardziej przeszkadzał mi brak wyraźnie nakreślonego antagonisty, brak jakiegokolwiek wyraźnego celu (takowy pojawia się dopiero pod koniec, a przy tak dużej objętościowo książce jest to mocno odczuwalne). Nasz bohater co rusz dostaje nowe zlecenie, przemieszcza się między miastami, ale do czego tak naprawdę dąży? Dokąd ma nas zaprowadzić ta historia? Poza pomniejszymi celami brakuje tutaj tego głównego. Po pewnym czasie zauważyłam także, że wydarzenia w książce to głównie następujące po sobie potyczki z wrogami, czasem przeplatane jakimiś innymi wydarzeniami. W pewnym momencie stało się to odrobinę nużące... Podziwiam pana Wiśniewskiego za pasję i ogrom pracy włożony w opowiedzenie tej historii. Już niedługo zaczynam przygodę z kolejnym tomem i mam nadzieję, że dostarczy mi on kolejnych wrażeń.