Przeczytałam drugi tom Duor Vaah i stwierdzam, że pomimo pewnych mankamentów wypada lepiej od pierwszego.
Widać tutaj progres, jaki poczynił autor, niewielkie błędy, jakie pojawiały się w poprzednim tomie, tutaj nie mają miejsca. Również sceny walki, które w pierwszej części pojawiały się niemal w każdym rozdziale, tutaj zostały zredukowane, jak na mój gust jest ich w sam raz.
Nadal utrzymuję swoje zdanie, że bohaterowie są najlepszą częścią tej książki. Burdgar wygrywa wszystko, Gharkhaal jak zawsze kochany i nawet Khael zaczął mnie do siebie powoli przekonywać.
W tej części dowiadujemy się sporo na temat kharrengur, starszej duszy i poznajemy nieco bliżej losy tajemniczych potworów, które nawiedzają bohaterów w snach. Postaci dużo podróżują, odwiedzają przeróżne państwa i ze wszystkich miejsc osobiście najbardziej polubiłam kraj krasnoludów, również wydarzenia, które miały tam miejsce najbardziej mnie zaciekawiły.
Przechodząc do minusów uważam, że jedynym naprawdę znaczącym jest długość książki. Myślę, że możnaby podzielić ją na dwa krótsze tomy albo po prostu troszeczkę skrócić, ponieważ niekiedy bardzo długie opisy i niektóre sceny nie są tutaj konieczne, a przynajmniej tak mi się wydaje. Jednak sprawa długości to kwestia bardzo indywidualna i jeśli autor miał taki zamysł i jest go pewien, pozostaje mi jedynie to uszanować.
Pewne fragmenty książki czytało mi się lepiej, inne gorzej, ale podsumowując cała powieść wychodzi na plus. Duor Vaah to bardzo złożone uniwersum, które wymaga od czytelnika skupienia, ale jeżeli ktoś lubi fantasy, świat wykreowany przez autora może mu się spodobać.

Przeczytałam drugi tom Duor Vaah i stwierdzam, że pomimo pewnych mankamentów wypada lepiej od pierwszego.
Widać tutaj progres, jaki poczynił autor, niewielkie błędy, jakie pojawiały się w poprzednim tomie, tutaj nie mają miejsca. Również sceny walki, które w pierwszej części pojawiały się niemal w każdym rozdziale, tutaj zostały zredukowane, jak na mój gust jest ich w sam...