Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Bardzo dobrze się czyta” Historię trzeba umieć opowiadać. Jeżeli ma trafić pod strzechy zwykłych szarych obywateli, to musi być napisana w przystępny i porywający sposób. Nie może być przesycona szczegółami, ani też ich pozbawiona. Suma faktów musi być wyważona, tak aby nie zanudzić, a treść topornym nie uczynić. Ian Toll to potrafi i od „Pacyfik Próba Ognia” nie sposób się oderwać. Zaczynamy po ataku na Pear Harbor a kończymy na Bitwie pod Midway. Dość dokładnie obserwujemy zmiany, które doprowadziły Japonię do wojny. Obraz przedwojennego cesarstwa jest odmalowany bardzo sugestywnie. Autor wybiera, które bitwy i ich części dla niego są ważne. Często pewne fazy są skracane a inne opisywane bardziej rozwlekle. Co ciekawe są to rzeczy pomijane w dotychczasowej literaturze. Na przykład opis Pear Harbor po ataku i pierwszą wizytę w zbombardowanej bazie nowego admirała. Zwiedzamy też gabinety i poznajemy życiorysy najważniejszych autorów dramatu. Zarówno tych spod znaku „Zachodzącego Słońca” jak i „Białej Gwiazdy”. To bardzo dobre fragmenty książki. Ian Toll korzysta też z bogatej biblioteki wspomnień świadków tamtego okresu. Ubarwiają one jeszcze bardziej opowieść. Autor również obala wiele mitów narosłych wokół opisywanych wydarzeń. Co boli ? Niestety książka zawiera błędy merytoryczne. Nie jestem w stanie oszacować ich ilości – musiałbym być Michałem A. Piegzikiem. Nie jestem. Część z nich wyłapał tłumacz, część nie. Za przykład podam str 296 i niemiecki „Rajd przez Kanał”. Autor twierdzi, że Kriegsmarine w owym czasie zagrała anglikom na nosie (z czym można się zgodzić) i okręty dopłynęły do docelowych baz „bez szwanku” . To ostanie jest ewidentną bzdurą (według książki w rajdzie udział wzięły dwa krążowniki liniowe i jeden ciężki, tymczasem lepiej napisać dwa pancerniki i jeden ciężki krążownik). Gneisenau, Scharnhorst i jeden z niszczycieli eskortowych weszły na miny. Zginęło 22 marynarzy i okręty zostały uszkodzone. Trudno tą sytuację nazwać „bez szwanku”. Boli jeszcze czasami nazewnictwo – podany wyżej krążownik liniowy, oraz daleko idące wnioski autora z wpływu pewnych operacji na inne. Ja mam inne zdanie… Czy są to błędy dyskwalifikujące książkę ? Oczywiście, że nie. Dwa ziarenka piasku w zupie grzybowej nie czynią ją niejadalną. Wydanie piękne na bardzo dobrym papierze. W środku znajdują się dość dobre mapy ogólne. Podsumowując polecam wszystkim opowieść o wojnie na Pacyfiku, bo jest świetnie napisana. Przy tak dobrej zabawie pewne rzeczy stają się mało znaczące.