Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Sprawdzam! Spróbuję spojrzeć na książkę z kilku perspektyw. Kim jest autorka? Z polskiego opisu wynika, że „pomogła już milionom ludzi wyrobić sobie zdrowe nawyki w dziedzinie relacji międzyludzkich”. Wersja anglojęzyczna poszerza: ” Melissa Urban is CEO of the Whole30 and an authority on helping people create lifelong healthy habits.” Szperając w sieci o Whole30 dowiedziałem się, że Mellisa Hartwig (obecnie Urban) wraz z byłym mężem Dallasem są certyfikowanymi dietetykami i w oparciu o dietę paleo (sięganie po dietę z okresu paleolitu, chociaż nie wiemy do końca jak się wtedy żywiono, o której było głośno i modnie sic!) stworzyli swój własny program dietetyczny nazwany właśnie Whole30. OK, może i tak. Dostajemy jednak do ręki poradnik w zakresie sztuki stawiania granic, opierającej się na asertywnym komunikowaniu. Więc mamy dietetyczkę (stawiającą, co by nie mówić, IMHO, na kontrowersyjny styl żywieniowy) rozprawiającą o asertywności. W konsekwencji? Czym jest książka „Stawianie granic”? Zbiorem „porad” jak ustawiać granice w celu zadbania o siebie i swoje potrzeby. Ogólnie Urban podchodzi do całości bardzo szablonowo. Podział potencjalnego określania granic na trzy poziomy – zielony, żółty, czerwony – zależny od „nachalności” interlokutora przypomina klasyczny (przynajmniej dla mnie) plan bezpieczeństwa i jest OK. Do tego oparcie się o zasadę, że stawianie granic dotyczy wyłącznie mnie i nie służy wprowadzaniu zmian u innych. Też OK. A potem? Ryzykiem tej pozycji jest to, że może się spodobać. Jako jedna z niewielu podaje jak na talerzu gotowe rozwiązania w zakresie „powiedz tak i tak”, a więc daje rady, jak też operuje konkretami a nie pełną teorii wiedzę nieco ogólną, którą z wysiłkiem trzeba odnieść do siebie. Wielu osobom właśnie tego, pozornie, potrzeba. Trener może ulec pokusie zaspokojenia oczekiwań klienta i dać mu łatwe (czasem wręcz banalne) gotowce. Właśnie z tego sposobu skorzystała Urban i… Czyżby jedną książką załatwi wszystkie potrzeby osób w zakresie komunikacji i stawiania granic? Obawiam się że nie. Wręcz! Może być nawet niebezpieczna. Amerykański styl – szeroko otwarte oczy, piękny uśmiech pokazujący zestaw licówek i powszechne „I’m fine” i „I’m the best!”. Autorka wiele aspektów nadmiernie upraszcza, nie wyjaśnia do końca. Nie rozwiązuje zasadniczego problemu – jak poza mówieniem „JA” dojść do kompromisu „MY”. Nie porusza też kwestii gotowości osób stosujących jej rozwiązania w życiu codziennym do adekwatnego stawiania granic i dbania o siebie z zachowaniem szacunku do innych (co może przechodzić z asertywności do agresji, jak pójdzie za daleko). Potencjalnie dobra książka jako uzupełnienie. Natomiast moje w pełni świadome „NIE!” jako jedynemu i kompletnemu „podręcznikowi” w zakresie wyznaczania granic i asertywności. Po amerykańsku mega uproszczona, pełna pozornych gotowców. Dająca zbyt proste odpowiedzi na zbyt trudne pytania. Uważałbym z jej stosowaniem, a przynajmniej weryfikowałbym jak inni postrzegają mnie gdy stosuję sposoby z książki zaczerpnięte. PS no właśnie, przejrzałem opinie innych na temat tej książki. Refleksja na gorąco - w stawianiu granic i asertywności nie chodzi o mówienie "dosadnego" NIE tylko stanowczego i wyraźnego. Dosadne? A po co?