Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dzieciństwo to czas kwitnącej, niemal niczym nieograniczonej wyobraźni. Wtedy nic nie wydaje się niemożliwe czy nierzeczywiste. Może dlatego dzieci tak lubią baśnie i bajki, w których świat nie ma żadnych ograniczeń i wszystko może się w nich wydarzyć. Marzenia o lataniu, spotkanie prawdziwego smoka, rozmowy z dzikimi zwierzętami i bezludna, pełna niebezpieczeństw wyspa. Brzmi świetnie? To chodźcie, zabieram Was na Dziką Wyspę, gdzie wraz z Emlerem Elevatorem można przeżyć fascynującą przygodę! Przygodę pełną niezwykłych spotkań i niebezpieczeństw. Elmer o Dzikiej Wyspie dowiedział się od przygarniętej bezdomnej kotki i od razu zapragnął się tam wybrać, by uwolnić nieszczęsnego małego smoka. Wziął plecak taty, spakował wszystkie niezbędne rzeczy i wyruszył ku przygodzie. Opowieść o chłopcu ratującym smoka jest peanem na część dziecięcej kreatywności. To, co nam – dorosłym – wydaje się dziwne, niepotrzebne w przypadku tej opowieści okazuje się niezbędne. „Smok mojego taty” Ruth Stiles Gannett Kahn to wciągająca opowieść drogi pełnej nieoczywistych zdarzeń. Przepełniona pomysłowością i dziecięcą inwencją przykuwa uwagę i trzyma w napięciu do ostatnich słów. Proste, kolorowe ilustracje w dziecięcym stylu przeplatają się z monochromatycznymi czerwonymi z większą ilością szczegółów. Wizje dwóch ilustratorek ciekawie ze sobą współgrają nadając książce wyjątkowego charakteru. Tak jak narracja – opowieść chłopca o przygodach jego taty. Opowiedziana z namaszczeniem, z nieukrywanym zachwytem dla tego, czego udało mu się doświadczyć. W jednej z pierwszych recenzji tej historii, która powstała w 1948 r., napisano, że jest to „dzieło człowieka niespełna rozumu”. Dla mnie jest to dzieło człowieka o szerokich horyzontach, który dba o swoje wewnętrze dziecko. Książka została pięknie wydana przez Wydawnictwo Skład Papieru . Wysoka jakość wydania, pozłacany tytuł pobłyskujący na okładce, spory format i twarda oprawa sprawiają, że publikacja ta będzie ozdobą dziecięcych biblioteczek. Chociaż mam nadzieję, że częściej będzie dzierżona w dłoniach niż pozostawiona na półce, bo zdecydowanie na to zasługuje.