Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Raz-dwa! Raz-dwa-Trzy! Pięć-sześć-siedem-osiem! To w tle, a na pierwszym planie konwersacja z Kierowniczką o tym dlaczego jest zimno. Kultowe to jak aksjomat w matematyce. Tak po prawdzie, to kul-to-we jest są wszystkie ruchome obrazy nakręcone przez Bareję. Ale dla mnie "Miś" jest Naj-kul-tow-szy. Co roku w pierwsze Święto Bożego Narodzenia odgrywamy w domu misiowe misterium. Oglądamy "Misia" i uprawiamy z nim karaoke. I każdego roku, kiedy kończy się ostatnia rolka taśmy (spokojnie - paralela, bo nagranie jest z DVD) i wybrzmiewa kolęda, padają najważniejsze słowa o tym, czym jest tradycja, historia i teraźniejszość. I rok-w-rok to samo paskudne uczucie mówi, że te słowa są znowu i coraz bardziej aktualne. Taki jest mój Bareja. Książka została nabyta drogą kupna właśnie z powodu przywiązania do tradycji "Misia" i innych filmów, które wyszły spod barejowej ręki. Początek to klasyka opowieści o rodzinnych korzeniach reżysera. I jak każda taka historia jest nad wyraz ciekawa, ale i chwilami okrutnie naturalistyczna doświadczeniami, których zaznali przodkowie. Następna odsłona przemawia do nas z pamiętnika młodego Barei na rubieży. Pamiętnikowy czas burzy i naporu to fajna lektura, bo kto nie lubi czytać cudzych pamiętników? Krótko, stylistycznie. Po maluchu zaczynamy rozumieć skąd ten nasz reżyser się wziął. Dalsze odsłony Barei już tak nie wciągają przegadaniem i cytowaną korespondencją, ale same neutralizują się nieco sporą dawką smakowitych dykteryjek o tak zwanym światku filmowym i samych filmach. Końcowe odsłony zbudowane z listów i historii emigracyjnej córki czyta się co prawda z rozpędu, ale trochę jak wypełniacze. Listy są zbyt osobiste, emigracja zakończona powrotem mało optymistyczna i jakoś obok Barei. Warto jednak zorganizować sobie czas na przeczytanie o reżyserze naszym ulubionym. Warto zbadać zawartość Barei w Barei.