Staram się podejść pozytywnie do książki i widzieć głównie zalety (ze względu na bohatera tej historii). Bardzo podobały mi się pamiętniki Barei z lat młodości oraz listy do najbliższych. Poznajemy reżysera z najlepszej strony: zabawnego, inteligentnego, z dystansem do siebie i smutnej wówczas rzeczywistości.
Ale niestety część korespondencji była dla mnie nudna i niepotrzebna.

Staram się podejść pozytywnie do książki i widzieć głównie zalety (ze względu na bohatera tej historii). Bardzo podobały mi się pamiętniki Barei z lat młodości oraz listy do najbliższych. Poznajemy reżysera z najlepszej strony: zabawnego, inteligentnego, z dystansem do siebie i smutnej wówczas rzeczywistości.
Ale niestety część korespondencji była dla mnie nudna i...

Magia nazwiska zadziałała. Książkę kupiłem. Mało Barei w Barei tak samo jak miło cukru w cukrze. Mam połowiczne odczucia, podobnie jak i ta książka do połowy dobra, nawet bardzo, a od połowy słaba i też bardzo. Jeśli miałbym wybrać jedną najlepszą i jedna najgorszą rzecz z książki to za najlepszą uznaje wczesne pamiętniki Barei ze szkoły a za najgorsza wspomnienia córki Barei i cała przytaczana korespondencję. Wszystko to takie na siłę. Myślę, że 6/10 to dobra ocena.

Magia nazwiska zadziałała. Książkę kupiłem. Mało Barei w Barei tak samo jak miło cukru w cukrze. Mam połowiczne odczucia, podobnie jak i ta książka do połowy dobra, nawet bardzo, a od połowy słaba i też bardzo. Jeśli miałbym wybrać jedną najlepszą i jedna najgorszą rzecz z książki to za najlepszą uznaje wczesne pamiętniki Barei ze szkoły a za najgorsza wspomnienia córki...

Prywatne życie Stanisława Barei, reżysera wielu wspaniałych komedii, z których cytaty weszły już do naszego języka. Życie opisane przez córkę, w większości na podstawie pamiętników i listów. Najciekawsze dla mnie - wspomnienia o korzeniach i pamiętniki młodego reżysera. Czytałam z zapartym tchem, bo uwielbiam Bareję, ale muszę przyznać, że była to powieść długa i szczegółowa, trochę nierówna. Ale polecam miłośnikom "Misia":)

Prywatne życie Stanisława Barei, reżysera wielu wspaniałych komedii, z których cytaty weszły już do naszego języka. Życie opisane przez córkę, w większości na podstawie pamiętników i listów. Najciekawsze dla mnie - wspomnienia o korzeniach i pamiętniki młodego reżysera. Czytałam z zapartym tchem, bo uwielbiam Bareję, ale muszę przyznać, że była to powieść długa i...

Raz-dwa! Raz-dwa-Trzy! Pięć-sześć-siedem-osiem! To w tle, a na pierwszym planie konwersacja z Kierowniczką o tym dlaczego jest zimno. Kultowe to jak aksjomat w matematyce. Tak po prawdzie, to kul-to-we jest są wszystkie ruchome obrazy nakręcone przez Bareję. Ale dla mnie "Miś" jest Naj-kul-tow-szy.

Co roku w pierwsze Święto Bożego Narodzenia odgrywamy w domu misiowe misterium. Oglądamy "Misia" i uprawiamy z nim karaoke. I każdego roku, kiedy kończy się ostatnia rolka taśmy (spokojnie - paralela, bo nagranie jest z DVD) i wybrzmiewa kolęda, padają najważniejsze słowa o tym, czym jest tradycja, historia i teraźniejszość. I rok-w-rok to samo paskudne uczucie mówi, że te słowa są znowu i coraz bardziej aktualne. Taki jest mój Bareja.

Książka została nabyta drogą kupna właśnie z powodu przywiązania do tradycji "Misia" i innych filmów, które wyszły spod barejowej ręki. Początek to klasyka opowieści o rodzinnych korzeniach reżysera. I jak każda taka historia jest nad wyraz ciekawa, ale i chwilami okrutnie naturalistyczna doświadczeniami, których zaznali przodkowie. Następna odsłona przemawia do nas z pamiętnika młodego Barei na rubieży. Pamiętnikowy czas burzy i naporu to fajna lektura, bo kto nie lubi czytać cudzych pamiętników? Krótko, stylistycznie. Po maluchu zaczynamy rozumieć skąd ten nasz reżyser się wziął. Dalsze odsłony Barei już tak nie wciągają przegadaniem i cytowaną korespondencją, ale same neutralizują się nieco sporą dawką smakowitych dykteryjek o tak zwanym światku filmowym i samych filmach.

Końcowe odsłony zbudowane z listów i historii emigracyjnej córki czyta się co prawda z rozpędu, ale trochę jak wypełniacze. Listy są zbyt osobiste, emigracja zakończona powrotem mało optymistyczna i jakoś obok Barei. Warto jednak zorganizować sobie czas na przeczytanie o reżyserze naszym ulubionym. Warto zbadać zawartość Barei w Barei.

Raz-dwa! Raz-dwa-Trzy! Pięć-sześć-siedem-osiem! To w tle, a na pierwszym planie konwersacja z Kierowniczką o tym dlaczego jest zimno. Kultowe to jak aksjomat w matematyce. Tak po prawdzie, to kul-to-we jest są wszystkie ruchome obrazy nakręcone przez Bareję. Ale dla mnie "Miś" jest Naj-kul-tow-szy.

Co roku w pierwsze Święto Bożego Narodzenia odgrywamy w domu misiowe...

Autorka zszyła opowieść o swoim ojcu z jego pamiętników, listów, swoich wspomnień i opowieści bliskich. Nie przeszkadza „patchworkowy” charakter opowieści, ale nierówna jakość użytych materiałów.

Miejscami „Żaby w śmietanie...” bawią i fascynują, miejscami niestety nużą i wpadają w repetycje. Dla fanów twórczości giganta polskiej komedii to lektura obowiązkowa, dla wszystkich pozostałych do odpuszczenia.

Autorka zszyła opowieść o swoim ojcu z jego pamiętników, listów, swoich wspomnień i opowieści bliskich. Nie przeszkadza „patchworkowy” charakter opowieści, ale nierówna jakość użytych materiałów.

Miejscami „Żaby w śmietanie...” bawią i fascynują, miejscami niestety nużą i wpadają w repetycje. Dla fanów twórczości giganta polskiej komedii to lektura obowiązkowa, dla...

Bardzo lubię filmy Stanisława Barei, a zwłaszcza niezapomnianych "Zmienników" i "Poszukiwany poszukiwana".
Biografia, a właściwie listy i wspomnienia jego samego, rodziny (szczególnie córki) i przyjaciół bardzo nierówna. Były fragmenty niezmiernie ciekawe, ale były i bardzo nudne. Mimo wszystko warto sięgnąć po książkę, aby lepiej poznać tego niezwykle inteligentnego i dowcipnego reżysera.

Bardzo lubię filmy Stanisława Barei, a zwłaszcza niezapomnianych "Zmienników" i "Poszukiwany poszukiwana".
Biografia, a właściwie listy i wspomnienia jego samego, rodziny (szczególnie córki) i przyjaciół bardzo nierówna. Były fragmenty niezmiernie ciekawe, ale były i bardzo nudne. Mimo wszystko warto sięgnąć po książkę, aby lepiej poznać tego niezwykle inteligentnego i...

Przeczytałem z ogromnym zaciekawieniem, ale targają mną sprzeczne uczucia. Zapewne nie jestem obiektywny w ocenie, bo należę do grona admiratorów twórczości Pana Stanisława. Podziwiam Jego wrodzony dar obserwacji, dystans do samego siebie i umiejętność uzyskania założonego efektu pomimo bardzo skromnie przydzielanych środków na realizację filmów.
Po wielokroć oglądałem wyreżyserowane przez niego komedie, przeczytałem większość publikacji poświęconych Jego osobie, brakowało spojrzenia na życie prywatne Twórcy. „Żaby w śmietanie” wypełniają tę lukę, ale tylko częściowo. Dlaczego ? Książka jawi się jako skonstruowana dość chaotycznie, jakby była pisana bez gruntownego planu, aczkolwiek ideę opublikowania zachowanej domowej korespondencji Reżysera uważam za trafną. Widzimy sarkastyczne poczucie humoru, którym Pan Stanisław epatował w swoich filmach, niezwykle czułe i troskliwe podejście do rodziny, zamiłowanie do tworzenia zabawnych powiedzonek i neologizmów (a nawet pierwowzoru emotikonów [sic!]).
Obszerne listy dotykają również codziennych bolączek typowych dla poprzedniego ustroju, które dla najmłodszego pokolenia mogą być niezrozumiałe, problemów z cenzurą. Bardzo ciekawie prezentuje się pamiętnik pisany w latach szkolnych (hmm, czyli za młodu nie tylko ja przyznawałem punkty przeczytanym książkom i notowałem aktualny stan pogody ;-)
Wstawki dotyczące członków rodziny Reżysera występujących w roli statystów filmowych oraz użytych rekwizytów z wyposażenia domu – ciekawe, choć nieco wtórne, bo ten element był już omawiany we wcześniejszych, konkurencyjnych publikacjach.
Ostatni ósmy rozdział, poświęcony Autorce wspomnień – wydaje się niezbyt potrzebny, jakby dodany na siłę (choć korespondencja prowadzona z Panem Jeremim Przyborą - interesująca). Gdyby jednak poprzestać na końcowym zestawieniu pamiątek, jakie pozostały po bohaterze tej książki, byłoby to mocne i idealne zwieńczenie dzieła.
Dla mnie najbardziej poruszające są fragmenty, z których wynika z jak poważnymi problemami kardiologicznymi musiał się zmierzyć Pan Stanisław w ostatnich latach życia. Czy rzeczywiście jego biografia musiała zatrzymać się w Essen w dniu 14 czerwca 1987 roku ? Co do oceny: 7+/10.

Przeczytałem z ogromnym zaciekawieniem, ale targają mną sprzeczne uczucia. Zapewne nie jestem obiektywny w ocenie, bo należę do grona admiratorów twórczości Pana Stanisława. Podziwiam Jego wrodzony dar obserwacji, dystans do samego siebie i umiejętność uzyskania założonego efektu pomimo bardzo skromnie przydzielanych środków na realizację filmów.
Po wielokroć oglądałem...

Takie trochę to porwane, poszarpane, we wspomnienia (pamiętniki) ojca nagle wplątują się wątki córki, sama treść wielce zabawna, najmniej podobały mi się wspomnienia babki, takie ni w pięść, ni w oko, zupełnie nie powiązane tematycznie, nieśmieszne, smutne nawet czasem.

Takie trochę to porwane, poszarpane, we wspomnienia (pamiętniki) ojca nagle wplątują się wątki córki, sama treść wielce zabawna, najmniej podobały mi się wspomnienia babki, takie ni w pięść, ni w oko, zupełnie nie powiązane tematycznie, nieśmieszne, smutne nawet czasem.

Znakomita biografia Stanisława Barei, wyjątkowa przez bardzo osobistą, rodzinną perspektywę, z której widziała niezwykłego reżysera autorka. Nic dziwnego, wszak był jej Ojcem. Wielbiciele Mistrza powinni koniecznie przeczytać tę książkę.

Znakomita biografia Stanisława Barei, wyjątkowa przez bardzo osobistą, rodzinną perspektywę, z której widziała niezwykłego reżysera autorka. Nic dziwnego, wszak był jej Ojcem. Wielbiciele Mistrza powinni koniecznie przeczytać tę książkę.