Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Oryginalność. To pierwsze skojarzenie, jakie nasuwa się już w trakcie lektury książki, a nawet już przy pobieżnym przejrzeniu zawartości. Zaraz po niej jest archaizacja, ale o tym kilka słów potem. Krótkie formy - opowiadania utrzymane w konwencji horroru o nieszablonowej strukturze. Groza podana niekoniecznie wprost - głównie z uwagi na przyjętą zazwyczaj formę pierwszoosobowej narracji, a raczej wynikająca z kontekstu. Fabuła, temat ledwo zarsowane, tylko na tyle, żeby stworzyć odpowiedni klimat, uwypuklony archaizmami. I od razu słów kilka o samej stylizacji. Zastosowanie archaizacji zarówno na płaszczyźnie leksykalnej, jak i gramatycznej zdecydowanie ma swój urok, ale nawet pomimo obecnego na końcu słowniczka rozumienie niektórych fragmentów jest mocno utrudnione. To w zasadzie jedyna wada tej książki, którą jednak trudno mi jednoznacznie negatywnie ocenić. Bo jednak to jest coś ,co ją wyróżnia, a w razie niezrozumienia jakiejść cześci, z pomocą przychodzi własna wyobraźnia nakierowana przez towarzyszące tekstowi artystyczne zdjęcia. Tym, co mi się spodobało, jest niesztampowe podejście do kanonu istot obecnych w bestiariuszu. Na temat słowiańskiej demonologii powstało wiele opracowań i jeszcze więcej powieści fantasy. A w ilu z nich pojawiją się kania czy sporysz? W każdym zbiorze jest jakieś jedno popowiadanie, które bardziej niż inne przypada mi do gustu. W tym przypadku był to fragment o babie wodnej. Urok krótkiej opowieści przetykanej jak refrenem jednym zdaniem stanowiącym kwintesencję tego, czego teraz od życia oczekuje istota. Książka jest o tyle ciekawa, że stworzyła ją osoba - odnoszę się tutaj do zawartości literackiej, która słowiańską mitologię i tradycję traktuje nie tylko jako podbudówkę do snucia fantastycznych opowieści. Przeciwnie, podchodzi do zagadnień w sposób jak najbardziej naukowy i dopiero mając solidną dawkę wiedzy historycznej, zabiera się za pisanie. Na koniec parę uwag. Poza archaizacją - trochę jednak za bardzo przytłaczającą (ale chapeau bas za umiejętne użycie!),przyczepiłabym się tylko do kwestii technicznych. Marginesy. Na przykład fragment o "Utopcu", który czyta się dobrze i następująca zaraz po nim "Brzeginia" pisana właściwie bez żadnych marginesów - jest po prostu przytłaczająca, tekst na całe strony, nawet jeśli ciekawy, to nieprzyjemny do samego czytania. Ale jak wspomniałam, to tylko drobne kwestie techniczne, w przyszłych publikacjach, łatwo będzie tego uniknąć. ;) Na początku wahałam się, czy nazwać tę pozycję albumem z nietypowymi opisami - opowiadaniami, czy też bogato ilustrowaną książką. Po namyśle stwierdziałam, że przynajmniej dla mnie, wartość literacka wybija się ponad strefę formy, chociaż z uwagi na niezbyt obszerne teksty, również nie przytłącza pozostałych elementów. Mam nadzieję, że następnym razem opowiadania (a może coś innego?) powstanie w formie dłuższej, równie zajmującej, co w tym wydaniu.