Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Co by się stało, gdyby nieśmiała, niepewna siebie introwertyczka spróbowała żyć przez rok jak niezwykle towarzyska i wygadana ekstrawertyczka? Jess podjęła takie wyzwanie. Kiedy została bez pracy i bez przyjaciół, zapragnęła stać się odważną i otwartą osobą. Zmienić coś w swoim życiu. Spróbować czegoś nowego. Postanowiła wyjść ze strefy komfortu i pokonać swoje największe lęki. Jak jej się to udało? Jaki był finał? Osobiście identyfikuję się jako ambiwertyczka. Bardzo potrzebuję ludzi w swoim życiu, są mi niezbędni do prawidłowego funkcjonowania, ale jednocześnie łaknę czasu spędzonego z samą sobą, po spotkaniach z innymi muszę w samotności naładować baterie. Mimo to wielokrotnie utożsamiałam się z bohaterką. Sięgnęłam po tę książkę w bibliotece, bo liczyłam na trochę motywacji. Przede wszystkim ruszyło mnie to, że autorka chyba trochę pomyliła pojęcia. Introwertyzm NIE równa się fobii społecznej. To pierwsze to naturalna, całkowicie normalna cecha charakteru. Natomiast to drugie to już zaburzenie, nieprawidłowość, która wymaga odpowiedniego leczenia. To ważne aby umieć to rozróżniać. Próbowałam jednak przymknąć oko na tę nieścisłość. Chyba się to udało, bo lekturę zakończyłam zadowolona. To była ciekawa i inna historia. Oryginalna, jeszcze z taką nie miałam styczności. Polubiłam główną bohaterkę, bardzo mocno jej kibicowałam w wychodzeniu ze strefy komfortu. Nawet odrobinę zazdrościłam odwagi. Z zaciekawieniem śledziłam wszystkie jej przygody i perypetie. Aż sama zapragnęłam zrobić coś szalonego. Może na stand up się nie nadaję, na improwizację tym bardziej, może wielkiej imprezy nie wyprawię, bo najzwyczajniej w świecie nie miałabym kogo zaprosić, ale zapytałam dwa razy o drogę, a to już coś! Powoli, malutkie kroczki, do przodu. Książka była w porządku. Po prostu. Miło spędziłam czas, to kolejna fajna pozycja na wakacyjny wyjazd. Nie dodam jej może do ulubieńców, ale nie żałuję jej przeczytania.