Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Typowe Young Adult. Trochę szalone, chwilami słodkie, kochane, chwilami wkurzające. Jak to nastolatki ;) Przekonująco wypada główny bohater - z tych, co to wychodzą z głośnej imprezy u kolegi, bo chcą w spokoju poczytać w telefonie o jakże fascynujących muszkach owocówkach; jak również pomysł z fabułą, która obejmuje sporo lat, od dzieciństwa, przez trudne lata dojrzewania, po formalną dorosłość, kiedy charaktery bohaterów wydają się już ukształtowane, a oni sami - wyuczeni na własnych błędach - gotowi do samodzielnego życia. W książce pojawia się sporo istotnych życiowych problemów, takich jak szukanie akceptacji, żałoba czy rasizm, zaś silna więź między Hope i jej starszą siostrą stanowi przeciwwagę do nacechowanej rywalizacją relacji Spencera z bratem. O ile jednak wątek romantyczny nie błyszczy tu oryginalnością, a bolączki dorastania wydają się niemal szablonowe, jest coś, co skupia na sobie szczególną uwagę. I co poniekąd wyróżnia tę powieść wśród innych. Spencer, który uwielbia wszystko systematyzować, cierpi na zespół Tourette’a, co oczywiście nie ułatwia mu życia, że nie wspomnę o relacjach z rówieśnikami. Jego przeżycia, które, co prawda, nie mają tu jakiegoś szczególnego dramatycznego wydźwięku, ukazują, z jakimi trudnościami zmaga się na co dzień, jak wpływa na niego leczenie. A przede wszystkim - jak jest postrzegany przez innych, nawet przez najbliższych. Czy ktoś uznawany dość powszechnie w najlepszym wypadku za dziwoląga, a w najbardziej prawdopodobnym - za groteskowo podrygującego kretyna, ma szanse na normalne życie? Przyznam, że nie czytałam dotąd w żadnej książce o tym neurologicznym zaburzeniu, a pierwsze skojarzenie z nim, jakie mi się nasuwało, okazało się tak stereotypowe, jak to tylko możliwe. Dlatego myślę, że historia Spencera, nawet jeśli narracją nie wykraczająca poza typową młodzieżową konwencję, w pewnym stopniu otwiera oczy na to, czym Tourette jest i jakie piętrzy trudności przed kimś, kto tego doświadcza. Młodzieżówki, jak i każdy inny gatunek, powielają mnóstwo schematów. Coraz trudniej o coś naprawdę świeżego i pod wieloma względami "Systematyka..." idzie w zaparte utartymi ścieżkami. Raczej niczym szczególnie nie zaskoczy (nie licząc może niesamowitych ciekawostek naukowych, jakimi Hope i Spencer lubią się ze sobą zabawnie przelicytowywać). Ale i nie rozczaruje. To jedna z tych pozycji, która nadrabia sympatycznymi, interesującymi bohaterami (zwłaszcza złotym charakterem Spencera) i ich niewymuszoną, naturalną relacją.