Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bez wątpienia w takiej książce nie podlega ocenie treść. Trzeba mieć wiedzę i doświadczenie, żeby taką publikację stworzyć, wiadomo. A autor ma. Dingman jest adiunktem na wydziale Biobehavioral Health Uniwersytetu Stanowego Pensylwanii oraz autorem cyklu o odkryciach neuronauki na YouTube. Można jedynie pokusić się o kilka słów o stylu, języku. A ten nie jest łatwy w odbiorze ale też nie jest niezrozumiały. Napiszę za autorem, jaki miał zamysł. Chciał On stworzyć książkę dla czytelników bez wykształcenia zarówno w dziedzinie neuronauki, jak i w ogóle nauk przyrodniczych. Jednocześnie, nie chciał popaść w przesadne uproszczenia dające nieprawdziwy obraz omawianych zagadnień. Dla mnie spełnił swoje założenia. Książka bez wątpienia wymaga skupienia. Ale choć temat wydaje się trudny Dingman prowadzi czytelnika za rękę, nie wchodzi w drobne szczegóły, nie przedłuża, trzyma się tematu poszczególnych rozdziałów. A książkę podzielił sprytnie, tak aby w każdym rozdziale zająć się inną funkcją mózgu. Mamy o strachu, widzeniu, smutku, bólu, przyjemności i in. Na podstawie każdej z funkcji stara się przybliżyć funkcjonowanie mózgu, powiązania jakie w nim zachodzą, do czego prowadzą uszkodzenia itp itd. Oczywiście laika najbardziej interesują przypadki "z życia wzięte". Wprawdzie po kilku lekturach w podobnym temacie, te najciekawsze przypadki się powtarzają, ale i tak zawsze z wielką ciekawością i niedowierzaniem o nich czytam. Ja polecam, bo lubię ale wiem, że to lektura, która raczej znajdzie wąskie grono odbiorców. A szkoda, bo mózg (właściwie cały organizm) jest niesamowity. Najzwyklejsze, najprosztsze czynności wykonywane w ciągu dnia są dla nas tak oczywiste a przecież to wynik ogromnej liczby powiązanych procesów zachodzących w naszym osobistym "komputerze".