Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Współczuję ludziom, których nie emocjonują wydarzenia sportowe. Jako jednostka wybitnie statyczna powinnam być w zasadzie jedną z nich, miałam jednak to szczęście, że od najmłodszych lat zakorzeniono we mnie szacunek do tych, którzy reprezentują nasz kraj na arenie międzynarodowej, podziw wobec ich wysiłku, starań, poświęceń, jakie muszą ponosić we wszystkich sferach swojego życia – bezlitośnie podporządkowanego sportowi zawodowemu. Igrzyska olimpijskie, mistrzostwa świata w lekkiej atletyce, PŚ w skokach narciarskich albo Grand Prix w łyżwiarstwie figurowym to wydarzenia, które dostarczają człowiekowi emocji na takim poziomie, do których nie jest w stanie dotrzeć ani najlepsza książka, ani najciekawszy film. Gdy słyszę nazwisko „Lewandowski”, nie myślę wcale „Robert”, ale – „Marcin”, a samego współautora książki „Mój bieg” traktuję jak dobrego znajomego, z którym mam tak wiele sportowych wspomnień. Czyż nie otwierałam z przyjaciółką szampana, gdy w 2010r. w Barcelonie zdobył złoto ME? Nie wyłączałam z furią i przekleństwem tv, gdy w 2013r. tak mało brakło mu do medalu w Moskwie? Nie krzyczałam na głos ze szczęścia po brązowym medalu dwa lata temu w Dosze? I nie brałam specjalnie na okoliczność jego biegu w Tokio wolnego dnia w pracy, aby razem z nim – choć na odległość – odebrać lekcję sportowej pokory? Książka „Mój bieg” nie jest stricte sportową biografią, stanowi raczej luźną gawędę autorstwa Marcina Lewandowskiego, który potencjalnego czytelnika uznaje za osobę mniej więcej zaznajomioną z jego sportowymi dokonaniami i nim samym. Nie ma tu ani tanich plotkarskich sensacji, ani chronologii; niektóre z przywołanych przez niego wątków pozostawią w Tobie niedosyt, inne przeczytasz więcej niż raz. Lekkoatleta nie pozwolił Jakubowi Jelonkowi przeredagować swoich wypowiedzi i to sprawia, że książka ma dosyć intymny charakter; sprawia wrażenie pozycji wyselekcjonowanej dla konkretnego czytelnika – fana. W tym przypadku trafiła w odpowiednie ręce.