Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pułkownik WP. Kawaler Orderu Wojennego Virtuti Militari. Uczestnik Powstania Warszawskiego. W powstaniu warszawskim, 1 sierpnia 1944 o godz 16.30 w grupie szturmowej III Obwodu brał udział w zdobywaniu kompleksu szpitalnego na Czystem, zajmowanym przez Wehrmacht. Grupa szturmowa została rozbita i rozproszona. Po powrocie do szkoły przy ul. Karolkowej, skąd wyruszył z grupą szturmową, natknął się przy ul. Leszno na grupę żołnierzy z 2. kompanii pod dowództwem Stanisława „Kopcia” Jastrzębskiego z batalionu „Parasol”. W nocy 23 na 24 września przepłynął wpław Wisłę (pomimo posiadanego na ręce gipsu) i dostał się na drugi brzeg. Został przejęty przez żołnierzy artylerii LWP i tam na Saskiej Kępie goszczony. Po kilku dniach aresztowany przez Informację Wojska Polskiego i przewieziony do szpitala w Otwocku. Ze szpitala salwował się ucieczką, aby uniknąć represji i wywózki. We wrześniu 1945 r. zgłosił się do Komisji Likwidacyjnej AK w BGK i po rozmowie z pułkownikiem Janem Mazurkiewiczem „Radosławem”, posiadając dokument ujawnienia ze stopniem podchorążego, powrócił do jednostki w Kicinie, która przeformowana została w 38 samochodową kompanię szkolno-transportową Dowództwa Okręgu Wojskowego Nr I w Warszawie. Jednostka została ulokowana przy ul. Litewskiej w Warszawie na terenie dawnego zakładu Salezjanów. Na przełomie września i października po rozmowach w dowództwie okręgu otrzymał propozycję awansu na szefa 94 Okręgowego Składu Samochodowego DOW-I w Warszawie przy ul. Gocławskiej 10, na terenie dawnej szkoły. W parę dni potem, jeszcze formalnie nie przejął funkcji, został po raz trzeci aresztowany przez służbę Informacji Wojskowej i doprowadzony do zakamuflowanego więzienia, mieszczącego się w prywatnej willi przy ulicy Płockiej 11 na Woli. Przez trzy miesiące od 14 października 1945 r. w dzień i w nocy przeprowadzono dochodzenie, maltretując psychicznie i fizycznie, którego celem było udowodnienie przynależności do organizacji podziemnej, mającej za zadanie obalenie ustroju. 17 stycznia 1946 r. w procesie pokazowym, wobec kadry i żołnierzy, Wojskowy Sąd Garnizonowy ogłosił wyrok kary śmierci (oczywiście z prawem odwołania się do prezydenta). W tym samym dniu pod konwojem został doprowadzony do więzienia na Pradze przy ul. 11 Listopada i umieszczony w pojedynce. W dwa dni potem, etapami w transportach, do Wronek, Rawicza i Sieradza przewieziony w wagonach towarowych. W więzieniu w Sieradzu przybywał do 20 marca 1947 r. i został zwolniony w ramach następnej amnestii. Prokuratura Wojskowa Okręgu Warszawskiego postanowieniem z dnia 12 marca 1947 r. zarządziła zwolnienie z więzienia z zaleceniem skierowania do właściwej RKU celem zdemobilizowania z wojska. Z treści decyzji i zawartej w niej klauzuli wyroku można stwierdzić, że wyroku kary śmierci w ogóle nie było i ogłoszono go w czasie rozprawy jedynie dla odstraszenia kadry i żołnierzy. Faktycznie wyrok opiewał na karę łączną 2 lata. Formalnie został zdemobilizowany z wojska 11 lipca 1947 r. bez żadnych adnotacji o skazaniu i przebywaniu w więzieniu. W 1993 r. wystąpił z wnioskiem do Sądu Wojewódzkiego o zaliczenie okresu przebywania w śledztwie i więzieniu 1945-1947 jako represje polityczne. Postanowieniem Wojskowego Sądu Garnizonowego w Warszawie z dnia 4.06.1997 r. i następnie Wojskowego Sądu Okręgowego z dnia 28.08.1997 r. wyrok z 17 stycznia został unieważniony. Po długim okresie starań i wymianie korespondencji z Urzędem ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, dopiero po odwołaniu się do Naczelnego Sądu Administracyjnego, zostały mu przyznane rozszerzone uprawnienia kombatanckie i uznane jako uwięzienie za walkę o niepodległość i suwerenność Polski. Formalnie uprawnienia te Urząd przyznał mu 2 sierpnia 1999 r. W następstwie tych decyzji, po powtórnym odwołaniu się do Wojskowego Sądu Okręgowego w Warszawie, wyrokiem z dnia 22.01.2003 r. w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej zostały mu przyznane zadośćuczynienie i odszkodowanie materialne.