Jesteśmy społecznością, która kocha książki

www.tinarecenzuje.pl Facebook: tinarecenzuje Instagram: tinarecenzuje Samotność jest równoznaczna z zapychaniem pustych sekund, minut, godzin, dni, miesięcy, a nawet i lat pracą, albo nic nieznaczącymi spotkaniami z innymi. Cały ten schemat poprawnie funkcjonuje tylko w dzień, w nocy ze zdwojoną siłą nawraca pustka, przygnębienie, melancholia, a dodatkowo i rozdzierający strach przed byciem samym. Poczucie, że nie masz komu opowiedzieć, jak Ci minął dzień, podzielić się porażkami i sukcesami, wykrzyczeć złość, czy najzwyczajniej na świecie pokłócić się z Tą osobą… Te wszystkie elementy mają działanie destrukcyjne, sprawiają, że umierasz od środka. Po jakimś czasie przychodzi jednak taki dzień, gdy ktoś podzieli się z Tobą dobrym słowem, poczujesz zainteresowanie kimś i ten ktoś Tobą, ciągnie Cię do tej osoby jak ćmę do światła... Wtedy już wiesz, że masz dość bezbarwnego, pozbawionego emocji życia w konsekwencji czego z każdym dniem stajesz się silniejszy i niezniszczalny, bo masz cel, chcesz go osiągnąć i Ci się to udaje. Temat samotności nie jest Wam obcy? A może wręcz przeciwnie? Tak czy inaczej, zapraszam do najnowszej twórczości Pani Justyny Czarneckiej, pod tytułem „Jeszcze raz…” (2021, Wydawnictwo Gajus). Justyna Czarnecka pochodzi z Bydgoszczy, uwielbia zwierzęta oraz działania społeczne. Jej debiutancka powieść „Pudełko czekoladek” ukazała się w 2019 roku, jest to historia o kobiecie, której przyszło zapłacić ogromną cenę za miłość. „Jeszcze raz…” jest kontynuacją „Pudełka czekoladek”, jest to ciąg dalszy przygód głównej bohaterki, która najpierw została zraniona, wypłukana z pozytywnych emocji, aby następnie zacząć się odradzać niczym feniks z popiołów. Jest to książka ukazana oczami silnej kobiety, która za wszelką cenę pragnie zaznać szczęścia, poczuć bliskość drugiej osoby. To także próba odbudowania się po nieudanym i tragicznym w skutkach w związku… Nieustanna walka z sobą i życiem, wzloty i upadki. Czy Julii uda się w końcu znaleźć odpowiedniego dla niej mężczyznę? Czy będzie w stanie zaufać jeszcze komuś? Czy warto zacząć historię na nowo, jeszcze raz? Pani Justyna Czarnecka w swojej twórczości „Jeszcze raz…” porusza bardzo popularne zagadnienie społeczne, jakim jest samotność. Pokazuje zmagania głównej bohaterki, która próbuje ten stan rzeczy za wszelką cenę odmienić, pragnie, aby osamotnienie zastąpiła bliskość, pech zamienił się w szczęście, natomiast samodzielnie radzenie sobie z problemami przeobraziło się we wsparcie drugiego człowieka. Jest to historia niezwykle życiowa, chociaż w pewnych momentach bardzo podkoloryzowana, że aż mało realna, co może wynikać albo z desperacji główniej bohaterki, która próbuje pod wpływem chwili zaspokoić wszystkie swoje potrzeby, albo z bardzo bujnej wyobraźni autorki. Julia, główna postać jest zagubioną młodą osobą z wielkim bagażem doświadczeń i nie do końca zamkniętą przeszłością. Pani Justyna, w dość chaotyczny sposób, jednak kapitalnie ukazała psychikę bohaterki. Tym samym bardzo dobrze nakreśla jej myśli, niepewność, strach przed kolejnym zranieniem. „Jeszcze raz…” jest powieścią z bardzo wartką fabułą i rozległością kalendarzową, wszystko to dzięki sprawnemu przeskakiwaniu w czasie, to o jeden dzień to o kilka, a nawet o miesiące. Lektura została podzielona na rozmowy prowadzone przez komunikator internetowy, to na tekst tradycyjny, co też urozmaica czytanie, skutkiem tego jest brak nudy. Twórczość czyta się bardzo dobrze, styl pisania jest kapitalny – lekki, z licznymi przekleństwami, jednak nie są one nachalne. Przeżywałam metamorfozę z główną bohaterką z wielkim zainteresowaniem, emocje były zmienne jak w kalejdoskopie, rozpoczynając od niedowierzania – desperacja Julii, przechodząc przez śmiech – flirty, kończąc na smutku – wspomnienia. Sama książka jest przesiąknięta tęsknotą, potrzebą bliskości, ocieka namiętnością i pożądaniem, ale i smutkiem. Nastrój jest zmienny, początkowo pesymistyczny – uśmiech na twarzy a w sercu ból, a później bardziej optymistyczny. „Jeszcze raz…” spodobała mi się ze względu na płynący z niej przekaz. Jest to na pewno wartościowa powieść, która podnosi na duchu, daje do myślenia. Lektura nie jest oryginalna, takich jak ta jest wiele, jednak nie każdej udaje się tak dotrzeć do mnie, jak tej. Jestem zaskoczona, a jednocześnie zadowolona, że to właśnie tę książkę miałam okazję recenzować. Tekst połączony ze śliczną oprawą graficzną razem tworzy idealną jedność. Autorko, kawał dobrej roboty. Gratulacje. Jeśli spodobała Ci się recenzja, koniecznie musisz poznać losy Julii, bo naprawdę warto. Polecam z całego serca.