Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To chyba pierwsza książka o wojnie, którą przeczytałem. Dwukrotnie się wzruszyłem. Wiele razy poczułem dziwną nostalgię. Czytając tę książkę miałem wrażenie, jakby opowiadała mi ją moją nieżyjąca już Prababcia. Pamiętała wojnę i opowiadała mi o niej. To pewnie dlatego. Ale zapewne też dlatego, że autor zadbał tutaj niesamowicie o język. Bohaterowie używają słów, których dziś już się nie używa. Mieszkają w drewnianych chatach, śpią na siennikach, nierzadko chodzą na boso, jedzą tylko to co wyrosło przy domu... Mam również to szczęście, że wychowałem się na wsi. Nie aż takiej jak ta w książce, ale jest sporo podobieństw. Dzięki temu książka była dla mnie nostalgiczna, choć traktowała o czasach młodości moich pradziadków i dziadków. Czytało mi się tę książkę niesamowicie dobrze. Można naprawdę wczuć się w klimat tamtych czasów. Czuć strach, po chwili spokój, złość, za chwilę radość. Czuć po prostu życie. Moim zdaniem autor oddał tutaj prawdziwość tamtych czasów. Świetna książka, którą polecam osobom chcącym poczuć klimat czasów wojny. Wydaje mi się, że oddaje go ona bardzo dobrze.