Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wczoraj to historia, jutro to tajemnica. Dziś to wyjątkowa chwila. Pamiętaj o tym, co było. Oczekuj tego, co dopiero nadejdzie. Żyj.

Każdy rodzaj miłości ma w sobie nieuniknioną rozpacz. Kochać to nic innego jak czekać na nieunikniony ból ,bezgraniczne cierpienie, ponieważ prędzej czy później tracimy kogoś, kto znaczy dla nas tak wiele, więcej niż cokolwiek na tym świecie. Prędzej czy później tracimy grunt pod stopami, tracimy część naszego świata. Bezpowrotnie tracimy część samych siebie.

Dom nie jest tam gdzie ty jesteś. Dom jest tam, gdzie ty jesteś z ukochaną osobą.

Ludzie odchodzą, wspomnienia zostają.

Los był panem i władcą.
Był królem słynącym ze swojej nieprzewidywalnej natury.
Był magikiem potrafiącym sprawnie tasować karty życia każdego człowieka.
Był głównym nadzorcą decydującym o sukcesach li porażkach.
Był zegarmistrzem trzymającym w dłoniach cenny czas.

- Dlaczego czas tak szybko upływa? Dlaczego wskazówki nie mogą zatrzymać się w miejscu?
-Bo wtedy człowiek nie doceniałby daru,jakim jest życie, oraz chwil, które nie dzieją się dwa razy.

Wówczas sądziła, ze pożegnanie bliskiej osoby to najgorsza, rzecz w życiu człowieka. Teraz wiedziała, ze jest coś znacznie gorszego - trwanie pośród wspomnień i pragnien, które nie miały prawa powrócić. Trwać i żyć dalej.
Każdego dnia musiała na nowo mierzyć się z rzeczywistością i z ciężarem bycia po tej stronie. Musiała przyjmować kolejne ciosy, podnosić się z kolan i powtarzać cały proces od nowa, kiedy noc ustępowała miejsca dniu, a dzień - nocy.
Każdy, kto traci ukochaną osobę, musi przejść przez ten brutalny proces i ma tylko dwa wyjścia : przetrwać to lub się poddać".

Kiedyś ludzie byli szczęśliwi i zadowoleni ze swojego życia nawet wtedy, gdy nie posiadali zbyt wiele. Teraz liczy się czas, a raczej jego brak i pieniądze. Stanowczo zbyt często nie ma już miejsca na rzeczy zwyczajne - miłość, wolność, spokój.

A ten kawałek papieru – wskazała ruchem głowy na zwitek, który do tej pory leżał na stoliku pomiędzy nimi – to nasz pakt i zarazem przepustka do poznania całej historii. Wasza przepustka. Pytanie brzmi więc „nie kiedy”, ale czy jesteście gotowi, aby poznać tę historię?

Wierzcie mi lub nie, ale złamane serce nigdy się nie goi.

Sama w to nie wierzyłam, dopóki nie zobaczyłam tego wszystkiego na własne oczy. Ale musicie pamiętać, że jesteście tu otoczeni duchami przeszłości.

życzenia, podziękowania i słowa do nieobecnych trzeba napisać na papierze i spalić, by wiatr mógł ponieść je wysoko. Tak też zrobiliśmy. Dobre słowa spaliliśmy w wieczornym ognisku. To, co pozostawiła nam po sobie wojna, zakopaliśmy.

Aby widzieć, aby wiedzieć, aby mówić, aby kochać, aby działać, aby czuć, aby tu być.

aby czuć, kochać, mówić, wiedzieć, widzieć, działać czy żyć prawdziwie, najpierw trzeba odnaleźć samego siebie. Spojrzeć na własne odbicie i być dumnym z tego, kim się jest. Wówczas wszystko będzie toczyć się po właściwych torach.

Bo zawsze znajdzie się dusza wprost z samego piekła, która będzie chciała zniszczyć ten świat.

Ziemia nigdy nie zapomni. Niebo zresztą też.

W trudnych czasach nawet najlepszy przyjaciel może stać się największym wrogiem.

- Może ludzie odejdą, ale wspomnienia zostaną. Sam mówiłeś, że miejsca zachowują historie na zawsze.
- To prawda, ale kto by chciał pamiętać ostatnie lata…
- Miałam na myśli te lepsze dni.

dobre rzeczy, tak jak dobre wspomnienia, nie mają daty przydatności. Dojrzewają wraz z upływem czasu.

Kobiety są jak skały. Zniosą znacznie więcej niż niejeden mężczyzna.

Nieważne, czy jesteś młody, czy też stary, zawsze uważasz, że masz jeszcze czas. Myślisz, że zdążysz zrobić jeszcze tak wiele, przez miliony chwil. Pewnego dnia ten czas nagle dobiega końca, a ty, zaskoczony  tym faktem, masz wyrzuty sumienia, że zmarnowałeś tyle okazji".

- Jeszcze będzie dobrze. Jeszcze będzie pięknie. Jeszcze przyjdzie na nas czas. Lepszy czas, gdy wszystko znów będzie możliwe.
Helena chciała, aby tak właśnie było. Aby wojna dobiegła końca. Aby nie było już więcej ofiar, zniszczeń, strachu.

- Jak wspominałam na początku naszych rozmów, ból po stracie ukochanej osoby nigdy nie mija. A twoja babka była jedną z tysięcy, która musiała odnaleźć się na nowo, pogodzić się ze stratą tego, co znała i kochała. Wolała nie kochać, niż po raz kolejny cierpieć z powodu straty. Wielu z tych, co przeżyło wojnę, postąpiło tak samo. Zatrzasnęli swoje serca na zawsze.

- Bądź przy nich - powiedziała w pewnej chwili Helena. - Wiem, że kiedyś nadejdą takie chwile, że będą ciebie potrzebować. Zawsze tak jest.
- A co ze mną? - zapytała Beata.
- Kobiety są jak skały. Zniosą znacznie więcej niejeden mężczyzna. Zwłaszcza kobiety z tych terenów - dodała, wstając i odchodząc od stołu.

Świat się zmienił. Ja również. I zmienili się ci, których znałam. Czy nadejdzie kiedyś taki dzień, gdy znów będziemy choć po części takimi ludźmi, jakimi byliśmy przed wojną?

Przez dłuższą chwilę Staszek wpatrywał się w niebo, szukając kolejnych białych punktów. Przypomniał sobie słowa matki, a na samo wspomnienie jej głosu do jego oczu napłynęły łzy.
- Gwiazdy to takie małe płomyki, które są przy człowieku - mawiała. - Oświetlają w nocy ciemności i prowadzą go do domu.
Wzrokiem odszukał Gwiazdę Polarną, którą obserwował tysiące razy i której zawierzał swoje pragnienia.

Mury są niczym strażnicy – znają historie i tajemnice osób, które w nich przebywały. Pamiętają lepsze i gorsze momenty, często są świadkami przełomowych chwil. Wraz z biegiem czasu straszą, ale milczą, pozostawiając rozbudzonej wyobraźni jedynie domysły o swej przeszłości.

Gdzieś czytałem o istnieniu pamięci genetycznej. O tym, że możliwe jest przekazywanie przeżyć i emocji kolejnym pokoleniom.

Życie jest jak droga pełna niespodziewanych zakrętów, wybojów oraz stromych ścieżek, które prowadzą wprost do zakończenia trasy - podjął rozmowę po jakimś czasie. - Czasem nawierzchnia tej drogi jest oblodzona lub napotykamy na niej połamane gałęzie drzew, ale nie można się poddawać, trzeba znaleźć wyjście. Przeciwności oraz emocje są wpisane w obrany przez nas kurs i nie sposób ich ominąć, czy też zmienić. Po prostu trzeba iść własną drogą i doświadczać jak najwięcej. Trzeba być ponad tym wszystkim.

To od nas zależy, jak potoczy się nasze życie. Możemy mieć wszystko, o czym tylko zamarzymy. Możemy być tym, kim chcemy. Wystarczy, że będziemy mocno tego pragnąć.